Hoofdstuk 6

Na een week of drie wachten is dan ook eindelijk het nieuwe schooljaar aangebroken.
Ik zit zelf een jaar onder senior year en Amy is twee klassen lager terecht gekomen.
Verderop lopen een paar jongens het lokaal in waar ik volgens mijn rooster ook moet zijn. Mooi, want dan ben ik niet de enige laatkomer op de eerste schooldag van het jaar.
Welke les had ik ook alweer? Owja.. Wiskunde..
Ik ben dan wel altijd goed geweest in de logische vakken, maar na een jaar geen lessen te hebben gevolgd kan ik nu al inbeelden in welke hel ik ga belanden. Snel loop ik naar één van de laatste lege stoelen in het lokaal en ga zitten.
Even later komt ook de docente binnenlopen. ‘Welkom allemaal in het nieuwe schooljaar. En dit jaar hebben we zowaar een nieuwe studente in ons midden!’ Ik voel hoe haar ogen bijna mijn huid in lijken te branden als ze me aan blijft kijken en ik kijk op.
‘Zou je even kunnen gaan staan en jezelf even willen voorstellen?’
Iedereen kijkt me nieuwsgierig aan.
Wat is dit? De kleuterschool? Waarom moeten ze me nu al meteen belachelijk gaan maken? Ik moet wel.. Ik heb geen keuze volgens mij. Kan ik nu onzichtbaar worden, door de grond zakken of gewoon verdwijnen alsjeblieft?
*Zucht*
‘H-heej, Ik ben Julia en ik kom oorspronkelijk uit Schotland. Het afgelopen jaar hebben mijn moeder, mijn zusje en ik veel moeten reizen. Op deze manier zijn we in Silver City belandt en natuurlijk op deze school.’ Snel ga ik weer zitten, maar gedurende de hele les heb ik het idee dat mensen mij vanuit hun ooghoeken toch blijven aanstaren.
Maar wat had ik dan verwacht? Dat iedereen super aardig zou doen tegen een outsider? Dat iedereen zou staan te springen om die vreemde nieuweling te komen begroeten en in de klas te krijgen? Zelf zou ik ook nooit al te enthousiast worden van een vreemde vogel uit een ander land die zomaar mijn vriendengroep of familie probeert binnen te dringen.
Als ik tijdens het reizen iets heb geleerd over dit soort kleine dorpjes, dan is het wel dat ze mensen als wij liever kwijt zijn dan rijk.
Hoe zou het bij Amy gegaan zijn? Zou zij het net zo vervelend en moeilijk vinden als ik om bij deze mensen te horen of zal ze juist weer snel vrienden maken? Ze is altijd de meest sociale van ons twee geweest en dit soort dingen gaan haar normaal gesproken zo gemakkelijk af…

*PATS*
Ik schrik op als een liniaal vanuit het niks hard op mijn tafel neerkomt. De wiskunde docente, waarvan ik nu alweer de naam kwijt ben (als ze die al genoemd had..), staat met een geërgerde blik voor me.
‘Ik snap dat de nieuwe omgeving, de nieuwe mensen én de nieuwe school allemaal erg wennen zijn, maar ik zou het erg waarderen als je wel gewoon op gaat letten tijdens mijn lessen!’
Om me heen hoor ik verschillende mensen grinniken, maar als ik snel rond kijk lijkt niemand te lachen of mij zelfs maar een klein momentje aan te kijken.
Nouja.. niemand? Het donkerharige meisje links voorin het lokaal zit als enige omgedraaid op haar stoel en kijkt me doordringend aan.
Ik doe alsof ik het niet merk en probeer nu bij de les te blijven tot deze afgelopen is. Gelukkig gaat de bel al vrij snel en kunnen we weer naar de volgende les. Nog 2 lessen te gaan en dan pauze. Dan kan ik eindelijk zien hoe het met Amy gaat vandaag.