Hoofdstuk 3 - Wat er gebeurde

Er was eens, in een land hier ver vandaan een jonge prins. Na de dood van zijn vader werd hij heer en meester van het kasteel en haar landgoed. Maar de rijkdom verteerde zijn hart en de prins werd egoïstisch en arrogant en dacht alleen nog maar aan zichzelf. Hij had geen oog meer voor de mensen om hem heen en wees hulpzoekende dorpelingen kil de deur. Eenieder die tegen hem inging werd ruw gestraft, omdat hij zich de woede van de prins over zich had afgeroepen. Maar in al zijn hoogmoed kwam de prins ten val.
      Een machtige tovenares verscheen op een bitterkoude winteravond aan de deur, vermomd als een oude vrouw. Zij zag daar hoe koud en kil zijn hart was en strafte hem voor zijn wreedheid. Ze plaatste een vreselijke vloek op het kasteel en ieder die er leefde. Ze veranderde de prins in een afzichtelijk beest en ontnam de andere bewoners van het kasteel hun menselijke gestalte. Ze gaf de prins achtentwintig volle jaren de tijd om de vloek te verbreken. Als de prins kon leren van iemand te houden en diens liefde kon terugverdienen, voordat het laatste blaadje van de magische roos na achtentwintig jaar verwelkte, zou de vloek verbroken worden. Zo niet, dan zou de prins gedoemd zijn een beest te blijven tot het einde van zijn dagen, ontdaan van al zijn menselijkheid.
      Hoezeer de prins de Tovenares ook haatte om haar vloek, hij bewaarde de magische roos met zorg. Om ervoor te zorgen dat er niets met de bloem zou gebeuren waardoor deze kapot zou gaan en de vloek definitief zou maken, zette hij haar onder een prachtige glazen stolp in de westvleugel van het kasteel. Maar de prins had weinig hoop dat iemand de vloek ooit zou verbreken. Wie zou er immers ooit kunnen gaan houden van een afzichtelijk beest?

Toen het eerste rozenblaadje naar beneden viel, schudde het kasteel in haar voegen. Na het zevende blad begonnen de eerste waterspuwers af te brokkelen en kwamen er scheuren in de muren. Nu, na achtentwintig jaar, was er nog maar één blaadje over terwijl Adam rouwde om het verlies van Belle. Het meisje had hem langzaam weer de schoonheid van de wereld laten zien en zijn kille hart doen ontdooien. Adam was oprecht van haar gaan houden en had haar daarom met pijn in zijn hart laten terugkeren naar haar vader.
      Nu lag ze doodstil aan zijn poten, ontdaan van al het leven. Hij hief zijn kop en jankte, een ijselijk gehuil dat door merg en been ging. Toen hij over de rand keek waar hij haar moordenaar vanaf had gesmeten, voelde hij zijn hart verkillen. Enkele meters lager waren de stenen met hier en daar met bloed besmeurd. Maar het lichaam was weg. De moordenaar had het overleefd en was enkel een verdieping lager terecht gekomen, in plaats van de grond vele meters verder. Een giftige en donkere haat vervulde zijn hart en brandde de liefde erin weg. Woedend sprong hij naar beneden en kwam met een klap een verdieping lager neer. Grommend en grauwend zette Adam de la Porté de achtervolging in, vastberaden om de moordenaar de prijs te laten betalen voor zijn daden. Zijn woede verhulde voor hem hoe het kasteel om hem heen stil was gevallen. Hij zag niet dat de klok en de kandelaar bewegingsloos tegenover elkaar stonden, en dat de theepot en het kopje zwegen. Hij merkte niet dat de klavecimbel geen noot meer liet horen en dat het voetenkrukje op de kop stillag. De vloek van de Tovenares had zich voltrokken.
      De prins zag het niet. Terwijl Gaston voor hem wegvluchtte zo snel als zijn benen hem konden dragen, begon hij te vergeten wie hij was. Met elke stap die hij zette vergat hij meer over wie hij was geweest. Toen hij bij de hal aankwam wist hij niet meer dat hij ooit een prins was. Voorbij de poort wist hij niet meer hoe hij heette en voor hij bij het hekwerk was aangekomen wist hij zelfs niet meer dat hij Belle ooit had gekend. Hij was immers enkel een beest en dieren waren niet zoals mensen. Het beest liet zich op vier poten zakken en draaide zich om. De vloek van de tovenares was voorbij.