2. Zijn naam, is David Jones

‘’Kom aan Karen, ik ga jou niet nog een uur heen en weer schudden hé? Anders gaan wij wel door als K2.’’ Kathleen staarde met een zucht naar Karen, die niet wakker te krijgen was. Ook Kristel begon zich aan haar collega te ergeren. ‘’Zo weten we in elk geval zeker dat wij te laten komen eh?’’ Ook zij gaf Karen een flinke duw, maar bereikte hier niets mee. ‘’Dan maar zo..’’ Kathleen hield een flink glas water boven het hoofd van Karen, en draaide haar pols om het ijskoude water over Karens wangen en nek te laten glijden. Karen schok wakker, schold Kathleen uit voor dieren waarvan de andere meisjes zich afvroegen of deze überhaupt bestonden, en draaide zich toen weer om, haar haren kletsnat. ‘’Kom aan hé!’’ Dit keer was het Kristel die iets harder werd. Ze greep Karen bij haar arm en trok haar het bed uit. ‘’Je hebt tien minuten om eruit te zien als een normaal, levend mens.’’ Streng keek ze Karen aan, die Kristel slechts door haar half geopende ogen kon bekijken. ‘’Op deze manier schrik je kindjes al af voor je begint te zingen.’’ ‘’Ha-ha’’ zei Karen, op een kinderachtige hoge toon. ‘’Nog vijf minuutjes oke? Het is alles beslissend voor mijn humeur de rest van de dag, je moet begrijpen dat-‘’ Maar Kathleen en Kristel onderbraken haar, voordat ze was uitgepraat. ‘’Nú’’ zeiden ze in koor.
‘’Goedemorgen damens..’’ begroette de vrouw de k3-tjes vriendelijk toen zij binnen liepen. Het was Wendy, de vrouw die altijd de make up van de meisjes deed tijdens hun shows. Het was een uiterst moeilijke taak die zij op zich nam. Ze had slechts twee minuten de tijd om alle drie de meisjes op te maken tussendoor, en dan te bedenken dat het moest matchen met hun nieuwe outfits, die zij droegen bij verschillende liedjes. ‘’Er zal een hoop moeten gebeuren vandaag..’’ mompelde Wendy toen zij de gezichten van de meisjes stuk voor stuk bekeek. Ze stopte bij Karen, keek haar streng aan, en zei ‘’Vooral bij jou, juffrouwtje.’’ Geïriteerd keek Karen van Wendy naar de andere twee meisjes. ‘’Wat heeft iedereen vandaag toch tegen mij?’’ mompelde ze boos. Kristel grinnikte, en nam vast plaats in de stoel, die voor een enorme opgelichte spiegel stond. Tussen de spiegel en de stoel in, stond een tafeltje. De tafel lag helemaal vol make up, haar spulletjes, cremepjes, hairsprays en ga zo maar door. Het duurde drie uur om alle drie de meisjes hun haar en make up te doen. Dit, om er zo voor te zorgen dat er tussendoor zo min mogelijk gedaan hoefde te worden. Enkel het veranderen van de oogschaduw kleur, het opnieuw aanbrengen van de foundation en klaar is kees of euh.. Wendy.
‘’Hier zijn de meisjes van kaaaaa…’’ Klonk het luid door de zaal. Honderden kinderen gilde wild door de zaal. Het getal ‘drie’ kwam uit tientallen kinder mondjes, van elk van hen glunderden de oogjes. Wachtend tot zij hun grote sterren konden beschouwen. ‘’Wacht even..’’ Een bewaker hield de meisjes nog even tegen. Hij hielt zijn vinger op zijn oor waar het oortje in zat, waar nu vermoedelijk iemand wat door zei. ‘’Er is een uitzondering gemaakt..’’ Vertelde hij de meisjes, terwijl zij in de zenuwen zaten door de haast, aangezien ze allang aangekondigd waren. ‘’Er is een uitzondering gemaakt..’’ mompelde de man, bijna onverstaanbaar. ‘’Er is een extra vip gast bij gekomen..’’ Kristel zuchtte. ‘’Dat maakt helemaal niet uit hoor meneertje, een kindje meer of minder maakt ook niet uit..’’ De bewaker schudde zijn hoofd. ‘’Maar dit is geen kindje Kristel, het is een meneer en hij..’’ ‘’Kom!’’ onderbrak Karen hem, en pakte haar collega’s bij hun arm. ‘’Sorry meneer met het coole oortje, maar wij als artiesten, hebben een optreden te doen!’’ Ze wilde weglopen, wat niet erg soepel ging aangezien Kathleen tegen werkte. ‘’Maar wie is de man dan?’’ wilde ze nog weten. Ze moest dit roepen aangezien Karen er in slaagde haar verder mee te trekken. De bewaker keek de meisjes aan, terwijl de lichtten op hen werden gericht en de meisjes begonnen te zingen en te dansen. ‘’Zijn naam, is David Jones..’’ mompelde hij.