Chapter One

“Mam, we moeten gaan!” roep ik naar boven. Mijn koffer staat al in de auto, net als mijn broers. Nu alleen nog de bestuurster die nog rustig in de badkamer staat.

“Ik kom al!” wordt er terug geroepen. Voetstappen klinken dan eindelijk op de trap, wat voor mij een teken is dat mama er ook echt daadwerkelijk aankomt. Van papa had ik vanmorgen al afscheid genomen. Ik loop naar de auto en ga aan de rechterkant zitten. Noah zit in het midden en Levi zit aan de linkerkant, beide druk op hun telefoon. Dat ze helemaal de tijd hebben genomen om zo vroeg hun bed uit te gaan om hun kleine zusje uit te zwaaien vind ik al heel wat. Waarschijnlijk zijn zij net zo blij dat we zes weken rust van elkaar hebben. Al zie ik Noah en Levi sowieso al niet door hun studies, maar als ze er zijn is er altijd wel iets van ruzie of onenigheid tussen ons drieën. De tweeling is het oudst en zou dus het verstandigst moeten zijn, maar helaas klopt dat niet helemaal.
Mama komt eindelijk de auto in en dan kunnen we eindelijk gaan naar Schiphol Airport. Aan de mama haar houding kan ik merken dat ze het er nog steeds niet helemaal mee eens is, dat ik zes weken bij haar zus ga verblijven. Jo, mijn tante en de zus van mama, is toen ze zwanger was van haar dochter Dakota vertrokken naar Amerika. Door haar toenmalige vriend is ze in de steek gelaten en in Amerika wilde ze graag een nieuwe start. Mama vindt het nog steeds een onverantwoordelijke beslissing. Ze heeft aar zusje ook altijd gezien als de onverantwoordelijke; uitgaan, drinken tot ze er bijna bij neer viel, dat soort dingen. Bovendien voelde mama zich in de steek gelaten. Ze geeft het zelf niet toe, maar ik weet zeker dat ze zich zo voelde. Terwijl Jo er vandoor ging naar Amerika, maakte mama een moeilijke tijd mee. Ze was toen namelijk zwanger van mij, en dat wist Jo, maar er waren allerlei complicaties tijdens de zwangerschap en het was ook maar de vraag of ik überhaupt wel geboren zou worden. Toch ben ik geboren en ben hartstikke gezond. Mama maakt zich alleen sneller zorgen om mij, wat ik op zich wel kan begrijpen. Tot de dag van vandaag heeft mama weinig contact met haar zus. Ik heb daarentegen elke dag contact met mijn nichtje, en tevens beste vriendin. Dat komt waarschijnlijk ook doordat zij mijn enige nichtje is. Ik heb verder alleen maar neven aan beide kanten van de familie.

“Dromer, we zijn er hoor,” merkt Noah op. Ik schrik op uit mijn gedachten en kom tot de ontdekking dat we inderdaad op de parkeerplaats staan van Schiphol. Glimlachend stap ik uit de auto. Mama heeft mijn koffer en tas al gepakt. Ik doe mijn rugtas op mijn rug en rol mijn koffer dan voor mij uit. Noa en Levi zijn inmiddels een heel gesprek begonnen over de laatste voetbal wedstrijd, wat mij totaal niet interesseert. We zoeken onze weg naar vertrekhal 2. Daar komt het er dan toch op aan om afscheid te nemen.

“Lieverd, ik ga je zo ontzettend missen,” zegt mama terwijl ze mij omhelst. De bezorgdheid is achter de lieve woorden van mijn moeder te horen. Ze heeft er weinig vertrouwen in dat haar zus goed voor mij zal zorgen. Maar als 18-jarige kan ik prima voor mezelf zorgen.
“Ik jou ook, mam. Zes weken zijn zo voorbij. Je weet dat ik goed voor mezelf kan zorgen, bovendien zal Jo ook een oogje in het zeil houden,” stel ik haar gerust. Mama laat mij los en kijkt mij aan.

“Dat baart me juist zorgen, Kaydee.” Ik zucht eventjes.

“Het komt wel goed, ze is een grote meid,” zegt Levi en legt zijn hand op de schouder van mama. Hij knipoogt even naar mij. Ik knipoog terug. Levi is altijd al de wat meer zorgzamere broer geweest. Noah is vooral een typische jongen: voetbal & achter de meiden aanzitten. Levi komt naar mij toegelopen en knuffelt mij kort.

“Geniet er van, maar doe geen dingen die ik ook niet zou doen,” zegt hij lachend.

“Got it,” glimlach ik.

“Kijk en daar ga je dus al fout,” komt Noah tussen ons in. “Ga lol hebben, sta niet te veel stil bij alle regeltjes en doe zeker alle dingen die je broer niet zou doen. Als je zijn advies zou opvolgen hang de hele tijd op de bank en zie je nog niets van de stad. Die saaierd kent geen plezier,” glimlacht hij breed.

“Noah!” roept mama. De jongens kunnen er alleen maar om lachen. Ze worden bijna 21, dus dit geplaag gaat al even zo. Ik ben er ondertussen aangewend, dus dat zou mama ook moeten zijn. Noah glimlacht alleen maar en geeft mij ook een korte knuffel. Mama stapt nogmaals naar voren om mij in haar armen te nemen. Wat gaat zij het zwaar krijgen de komende zes weken. Gelukkig zijn haar oudste zonen thuis, anders had ze het helemaal niet getrokken.

“Mam, ik moet gaan,” mompel ik als ze me niet los laat.

“Ja, natuurlijk,” zucht ze. Mama laat mij los. Ik zie de tranen in haar ogen staan. Ik druk vlug nog een kus op haar wang, voor ik ze uitzwaai en naar incheckbalie 10 loop om mijn koffer af te geven en in te checken. Met alleen nog mijn rugtas loop ik naar de security, wat allemaal verloopt zonder problemen. Ook bij de paspoort controle verloopt alles soepel. Ik doe mijn oortjes in en zet Permanent Vacation van 5 Seconds Of Summer op, die in mijn summer playlist staat. Glimlachend loop ik door naar de wc, waar ik mij even op fris en dan maar mijn weg zoek naar gate E19. Om 12.05 mag ik boarden wat pas over drie uur. Tot die tijd moet ik mezelf dus zien te vermaken. Bij de gate is het al lekker druk. Het is zomervakantie, waardoor hier op Schipol lekker druk is. Dat betekend ook dat er een te kort is aan zitplaatsen. Dus ga ik op de grond zitten. Ik check mijn social media, open wat snapchats en zet dan maar een film van Netlfix op. Ik zou geen idee hebben wat ik anders moet doen. De winkeltjes bezoeken is geen optie, want ik heb geen geld om uit te gaan geven. Ik denk dat ik in LA genoeg dingen ga kopen. Nu ga ik de tijd maar doden met mijn Netflix serie en hopelijk gaat de tijd dan sneller voor bij.

Eindelijk wordt er omgeroepen dat de vlucht KL0603 mag gaan boarden. Dat komt precies goed uit want mijn serie is net af. Ik sluit aan in de rij en wacht rustig tot het mijn beurt is om het vliegtuig in te gaan. Glimlachend laat ik mijn paspoort en mijn ticket zien. Ik krijg toestemming om het vliegtuig binnen te gaan. Mijn glimlach wordt steeds groter en mijn enthousiasme groeit. De slurf is naar mijn idee veel te lang. Haastig en vol enthousiasme loop ik door. Ik word begroet door een aantal stewardessen die keurig in hun blauwe pakjes bij de ingang van het vliegtuig staan te wachten. Ik groet terug en zoek dan mijn stoel op. Eenmaal gevonden kom ik tot de ontdekking dat die bij het raam zit. Wat heb ik een mazzel! Meteen ga ik zitten en doe mijn gordel vast. Nu is het wachten tot we eindelijk vertrekken. Ik kijk naar de mensen die het vliegtuig binnen komen lopen. Het zijn allemaal volwassene of kleine kindjes. Tot nu toe heb ik nog niemand van mijn leeftijd gezien. Een vrouw van ongeveer eind 20 komt naast mij zitten, met daarnaast een jongen, die denk ik haar vriend is.

Voor ik het door heb zit iedereen in het vliegtuig. De stewardessen geven nog veiligheidsinstructies en dan komt het vliegtuig eindelijk in beweging.

America here I come!