Your typical Wednesday night.

Een paar dagen later heb ik nog steeds geen besluit genomen. Eerlijk gezegd heb ik er niet eens over na gedacht. Ik was druk met werk, want dat gaat natuurlijk ook gewoon door. Als ik op een woensdag eindelijk een avondje vrij heb, op de bank plof in mijn pyjama met een bak chips, licht mijn telefoonscherm op. Vreemd kijk ik op, wie belt mij nou op een woensdag avond? Harry, staat er op mijn beeldscherm. Ik vervloek mezelf, omdat ik niet meer nagedacht heb over zijn voorstel, maar besluit toch op te nemen. “Harry, if this is about the trip, i’m sorry…” Ik hoor gelach aan de andere kant van de lijn en word direct onderbroken.”This is exactly what i expected from you.” Zegt hij lacherig. Gelijk springt hij over naar een serieuzere toon.”I need an answer, uhh, just right now. I want to go this weekend, Soph”. Het blijft een beetje stil. Ik weet niet wat ik moet zeggen. “Soph, please come, you know aswell as i do that i know how to convince you.” Dat laatste laat me lachen. Hij heeft sowieso gelijk. Hij weet me zo over te halen en doet het op dit moment weer. “Okay, fine.” Ik hoor gejuich aan de andere kant van de lijn, wat mij laat grinniken. “I will text or mail you all the details later. You’re not gonna regret this”. En weg issie weer. Ik krijg een klein glimlachje op mijn gezicht. Een weekend met Harry, iemand die waarmee ik 1 van mijn langste vriendschappen heb. Ik kijk er echt naar uit. Althans, dat deed ik toen op dat moment. Als ik geweten had wat voor drama het zou opleveren, was ik misschien thuis gebleven.