O96 - Am I Dead?

Toen ik mijn ogen opende was ik verblind door het felle licht. Alles was wit en wazig. Langzaam werd het beeld duidelijker. Ik lag op de grond. In het zachte mos. Langzaam stond ik op. Ik was omringt door bomen en struiken. Het licht was overweldigend. Ik besloot om te gaan lopen. En toen zag ik iemand staan tussen de bomen. Haar donkerrode haar contrasteerde met de witte omgeving. Het leek wel alsof het had gesneeuwd in het bos. De vrouw keek op en ze zag mij staan. Ik herkende haar gezicht, uit de herinneringen die Dumbledore met de Pensieve had laten zien. 'Mam?' fluisterde ik zacht. Ik kon mezelf amper verstaan. Mijn moeder liep langzaam op mij af. Toen ze voor mij stond omhelsde ze mij. De tranen gleden over mijn wangen. 'Mijn meisje,' zei Ariëlla, 'mijn sterke, dappere Sarah.' Mijn moeder liet mij los. 'Ik heb op je gewacht,' zei ze, 'al die jaren.' 'Het spijt me zo, mama,' zei ik. Ariëlla zuchtte even en ze keek me aan. 'Nee, het spijt mij. Dit had allemaal nooit mogen gebeuren. Ik had terug moeten gaan. Terug in de tijd.' Ik herinnerde mij de woorden van Dumbledore, mijn moeder was de Protector of Time. 'Ik weet wat je denkt, Sarah. Je hebt de gave niet.' 'Is Dumbledore hier ook? Ben ik dood?' Ariëlla drukte een kus op mijn voorhoofd. 'Nee, je bent nog niet dood. En ja, Dumbledore is hier ook. Hij wacht op Harry.' Ik keek haar niet begrijpend aan.

En toen hoorde ik een bekende stem achter mij. 'Sarah Riddle.' Ik draaide mijzelf om en ik zag het vriendelijke gezicht van Dumbledore naar mij lachen. 'Ga met hem mee, Sarah. Ik zal altijd bij je zijn tot we elkaar weerzien.' Ik omhelsde mijn moeder voor de laatste keer. 'Ik hou van je,' zei ik zacht. 'Ik ook van jou.'

Na die woorden liep ik met Dumbledore mee. 'Het spijt me van wat ik heb gedaan,' was het eerste wat ik tegen Dumbledore zei. 'Het is goed, Sarah. Het moest gebeuren.' Dumbledore keek mij aan, terwijl we liepen. 'Waar zijn we? Wat is dit? Ben ik dood? Voldemort vermoordde me.' Dumbledore stond abrupt stil. 'Hij vermoordde je?' 'Ja, we hebben wat problemen,' zei ik. 'Je bent niet dood, je hebt een keuze. Je bent in Limbo, tussen leven en dood in. Je kiest zelf of je verder gaat of hier blijft. Voldemort heeft je horcruxes laten maken, ga ik van uit?' Ik knikte. En toen zag ik iets liggen tussen de struiken. Een wezen, eerder levend dan dood. Dumbledore zag mij kijken. 'Dat is een deel van Voldemort, dat hier zal sterven.' Dumbledore pakte mij toen vast. 'Je moet jezelf terugvinden, Sarah. Anders zul je ook hier belanden. Kijk in je hart, doe wat juist is.'

'Ariëlla zei dat je wachtte op Harry. Waarom?' Dumbledore zuchtte even. 'Om Voldemort te kunnen verslaan, moet Harry sterven. Het is ingewikkeld. Maar Severus weet waarom.' 'Severus?' Dumbledore knikte. 'Kan ik Severus vertrouwen?' Dumbledore knikte wederom. 'Professor, als ik terug ga, wat moet ik dan doen?' 'Heb vertrouwen, help Harry zoveel je kan. Maar je moet Voldemort niet meer op de stang jagen. Wees de dochter die hij wilt zien. Je horcruxes hebben je deze keer gered, maar dat is slechts eenmalig.' Ik knikte naar Dumbledore. 'Het is tijd om te gaan,' zei ik. Dumbledore knikte. Het witte licht werd feller en feller. En daarna was er niets meer.