O95 - Kill me if you dare

Ik stond te trillen op mijn benen van woede toen de deur openvloog. Vervolgens ging deze met een klap weer dicht. Toen ik zag wie er binnen kwam, liet ik mijn stok zakken. ‘Ga voor ik me bedenk,’ siste ik tussen mijn tanden door. Draco draaide zich om en wilde weglopen. Maar The Dark Lord hield hem tegen. Daarna liep hij langzaam op mij af, totdat hij voor mij stond. ‘Je haat hem toch zo erg?’, zei hij tegen mij, ‘Hij verdient het. Doe het.’ Ik keek naar Draco die mij angstig aan keek. ‘Nee,’ zei ik zacht. ‘Wat zei je?’, zei Voldemort. Hij keek mij dwingend aan. ‘Ik zei nee,’ zei ik dit keer duidelijk, ‘ik ben geen slaaf, ik hoef niet alles te doen wat u zegt.’ Mijn woorden resulteerden in een harde klap tegen mijn wang. ‘Het zij zo,’ siste hij in Parseltounge. Voldemort trok mijn stok uit mijn handen en gaf deze vervolgens aan Draco. ‘Je weet wat je moet doen,’ zei Voldemort dreigend tegen hem. Daarna liep hij terug naar mij. ‘Blijf staan, zwakkeling,’ zei hij zacht in mijn oor. Draco richtte de stok op mij. Ik zag de spijt in zijn ogen. ‘Crucio,’ zei hij. De curse raakte mij. Een ondraaglijke pijn trok door mijn lichaam. Ik zakte door mijn knieën maar ik bleef op mijn knieën zitten. De tranen prikten echter in mijn ogen. Draco hief de curse op. ‘Nogmaals.’ Wederom trok de pijn door mijn lichaam. Een korte schreeuw ontsnapte uit mij mond. En de tranen gleden over mijn wangen. ‘My Lord, stop, hij hoeft dit niet te doen,’ zei ik gesmoord. Draco hief de curse op. Voldemort sprak Draco woedend toe. ‘Zei ik dat je kon stoppen? Opnieuw! Of wil je het zelf voelen?!’ ‘Crucio!’

Na enkele minuten zei Voldemort dat hij mocht stoppen. ‘Je kan gaan Draco.’ Voldemort pakte mijn stok van Draco af voor hij weg ging. Trillend stond ik op. ‘My Lord,’ zei ik spottend. Voldemort liet mijn stok achteloos op de grond vallen. Kletterend viel hij op de grond. Daarna duwde hij mij hard naar achter tot we tegen de muur stonden. Zijn koude vingers sloten zich om mijn keel en knepen deze dicht. Ik kon niet ademen. Hij sloeg door, besefte ik. Hij boorde zijn ogen in die van mij. ‘Vermoord me dan,’ zei ik in Parseltounge, ‘eindig het.’ Voldemort begon harder in mijn keel te knijpen. Met mijn handen pakte ik zijn arm vast en ik probeerde hem los te trekken. Maar hij was te sterk. En op het moment dat alles zwart begon te worden, liet hij mij los. Hoestend viel ik op de grond. Ik hapte naar adem en ik voelde aan mijn keel, die pijn deed. Voldemort trapte in mijn buik. Hierdoor kreeg ik even geen lucht en begon ik wederom te hoesten. ‘Sta op, dwaas.’ Uit angst voor wat hij anders zou doen stond ik langzaam op. Ik leunde tegen de muur aan. Uitdagend keek ik hem aan. ‘Wat moet ik met jou? Ik zou je moeten vermoorden.’ ‘Wat houd u tegen?’, fluisterde ik zacht, nog steeds hijgend, 'U durft het niet.' Voldemort pakte mijn stok op van de grond. ‘Horcruxes,’ mompelde hij. Daarna richtte hij mijn stok op mij. ‘Avada Kedavra.’ Ik schrok, ik verwachtte niet dat hij het echt zou doen. Een oogverblindend groen licht kwam op mij af, daarna werd alles zwart.