[5] Scream Aim Fire

Na een lange kus, die met een zacht zoentje werd beëindigt, streelde hij me langs mijn hals. "Wil je me nu vertellen wat er gebeurt is?" vroeg hij zachtjes. Ik zuchte diep. Ik kon hem vertrouwen, dat wist ik zeker. Die zoen was uit onzekerheid, dat wist ik ook wel. Ik had zo dringend behoefte aan liefde, de liefde die ik al jaren niet meer gekregen heb. Liefde zonder pijn, liefde zonder haat, liefde zonder dwang. Gewoon liefde. Ik keek hem diep in z'n ogen aan, en hij drukte z'n lippen zachtjes op die van mij. "Kom... Lucht je hartje eens, je hebt heel veel pijn en verdriet daar zitten...". Hoe wist hij dat toch zo goed? Ik voelde weer tranen achter m'n ogen prikken. Een brok in m'n keel, die mij de afgelopen maanden vertrouwd is geweest. Zo vaak in angst gezeten. Zoveel pijn. Zoveel pijn... "Ja.. Ik heb best veel meegemaakt... Ik... Okay dan. Ik ben 16 jaar, en tot m'n 12e heb ik in Duitsland gewoond. Daarna zijn we naar Peterborough verhuist. Ik was een lief en slim meisje, ik leerde graag, en was mooi. Ik had alleen weinig vrienden, en ik was onzeker. Het was mijn droom om ooit muziek te kunnen spelen. Maar daar hadden m'n ouders het geld niet meer voor. Toen ik 15 werd, kreeg ik een relatie met een man. Stephen. Hij was toen 17 jaar, en eigenlijk helemaal geen goede vent voor mij... Hij dronk, blowde, en dealde. Ik had het moeten weten. Uiteindelijk heeft hij me eens dronken gevoerd, en me meegenomen naar z'n kamer. En... en...". Een aantal tranen liepen over m'n wangen. Edward knuffelde me zacht. "Stil maar... Het is okay... Ik denk dat ik weet wat er is gebeurd daar in die kamer. Ik vind het echt zo erg voor je.". Ik hield me stevig aan hem vast, en snikte een aantal keren. "Wat gebeurde er daarna?". Zei hij met een gesmoorde stem. De tranen zaten hem blijkbaar ook erg hoog. Hij duwde zijn wang tegen m'n schouder, en streelde m'n hand met zijn vingertoppen. Een warm gevoel verspreidde zich door m'n hele lichaam. Ik legde m'n hoofd tegen zijn borst, en zuchtte diep. "Ik merkte niet veel later op dat ik niet ongesteld werd. Weer een maand later opnieuw niet. In paniek rende ik naar hem toe, en vroeg hem wat er was gebeurd. Hij grijnsde alleen maar stom, en haalde zijn schouders op. Hij liep daarna naar me toe, en lefde z'n hand op m'n buik. 'Ik hoop dat het een jongen word,' zei hij. Toen begreep ik wat er was gebeurd. En ik huilde, ik huilde vreselijk. Maar ik vind abortus moord. Ik ben van het kindje bevallen, toen ik 16 was geworden. Het was een jongen, en hij was kerngezond. Hij heet Adam.". Ik sprak over m'n kindje met trots, alsof hij geen ongelukje, maar een wonder was. De tranen stroomden over m'n wangen. Ik mistte m'n kindje zo vreselijk, wat zou er met hem gebeurd zijn? Zou hij nog helemaal ongeschonden zijn? "Maar Stephen en ik hebben alsmaar ruzie... Het is niet goed voor Adam, dat weet ik. Maar bijna elke nacht kwam hij stoned of dronken thuis, en schold hij op me, en...". Ik kon de woorden bijna niet over m'n lippen krijgen. "Sloeg hij je?" vroeg Edward me zachtjes. De brok in m'n keel werd steeds groter. Ik hoorde hem even droog snikken. Ik knikte, en opnieuw liepen er wat tranen over m'n wangen. "Ja... Hij sloeg mij... Vanochtend kregen we weer ruzie, en hij zei dat ik weg moest. Ik heb hem gesmeekt, gebeden, bedreigt, hij moest me niet van mijn zoontje scheiden... Ik wist namelijk dat hij de voogdij over mijn lieve kleine Adam wilde...". Ik barstte in tranen uit. Ze stroomden over mijn wangen, en het leek nooit meer te gaan stoppen. "Hey meisje toch...". Edward hield me stevig vast, en knuffelde me zacht. Ik was boos, verdrietig, wanhopig, in paniek. Ik begon hem te slaan, op elke plek die ik met m'n kleine zwakke armen en vuistjes kon raken, maar hij liet het allemaal maar over zich heenkomen. "Zullen we morgen verder praten?". Ik huilde onstopbaar, ik was ontroostbaar. Hij legde zijn hoofd op mijn borst, en knuffelde me. Ik kalmeerde langzaam een beetje, en a ongeveer een kwartiertje deed ik niets meer als huilen. Ik voelde Edward's rug schokken, en ik voelde iets warms en nats op m'n borst. "H...huil je?". Stotterde ik snikkend. Hij keek op, en ik zag de tranen over z'n mooie gezicht lopen. Het brak mijn hart. Hoe kon iemand, die me pas zo kort kende, nu al om mij huilen? Hij glimlachte moeilijk. "I love you..." fluisterde ik hem zacht toe. "I love you too..."