7.* didn't know it was you...

ik keek recht in de ogen van Jacob. zijn gezicht stond vertwijfeld. ik slikte luidruchtig. 'eh, tuurlijk...' zei ik. hij kwam naast me zitten. ik wou dat hij dichterbij kwam zitten, hij was heerlijk warm. 'hoe gaat het?' hij klonk bezorgd, dat verbaasde me. 'goed, hoezo?'. 'je hebt de laatste paar dagen best wat meegemaakt...'. mijn adem stokte. zou hij weten wat me was gebeurd? en zou hij het weten van de grote wolf die me gered had? 'hoe bedoel je?' vroeg ik, je kon aan mijn stem horen dat ik geschokt was geloof ik. 'nouja, aangevallen door een vampier, dat is niet niks'. hij keek van me weg, zodat ik hem niet in zijn ogen kon kijken. 'hoe weet jij dat ik aangevallen ben?' vroeg ik, dit keer met een van verbazing vervulde stem. 'ik weet ook dat je gered bent, door wolf'. eindelijk keek hij mijn kant op. zijn gezicht was een masker. alleen in zijn ogen zag ik de pijn. waarom had hij pijn? toch niet vanwege de dingen die mij waren overkomen, die mij pijn deden? 'hoe weet je dat?'. 'Catherine, ik weet wie die wolf was'. hij klonk spijtig. 'ik...' hij keek me wanhopig aan. 'ik, ik kan het je niet zeggen, maar je weet het!' hij gooide het er uit, zonder er ook maar over na te denken. 'ik kan het niet zeggen, maar je weet wie het was!'.
ik dacht terug aan mijn hoe mijn onschuldige uitje naar een boekwinkel tot iets rampzaligs was uitgelopen. ik had de wolf eerder ontmoet, vlak voordat ik jacob ontmoette. 'weet je nog, toen we elkaar net ontmoet hadden?' vroeg ik onzeker. 'ja, natuurlijk weet ik dat nog' zei hij met een glimlach. 'ik heb je gered, van een van mijn eigen broers nog wel, niet iets om snel te vergeten.' hij keek me geschrokken aan, alsof hij teveel had gezegd. plotseling vielen alle stukjes op hun plaats. ik wist aan wie de wolf me moest denken. ik had wat gehoord over de vijand van de vampier, de weerwolf. ik zag de wolf duidelijk voor me, die vertrouwde ogen... het was jacob! jacob was een weerwolf... 'je... je... je bent een...?' ik maakte mijn vraag niet af. 'ja' fluisterde hij alleen maar. 'maar dat kan niet, we kunnen geen vijanden zijn!' 'ik weet het...' zuchtte hij. en toen barste ik in huilen uit. ik voelde me zo dom. hij sloeg zijn armen om me heen. 'ssst, rustig maar, het komt allemaal wel goed...' zei hij sussend.