Afscheid

Liggend in jouw armen, hopend op een warme verwelkoming. Je glimlachte, maar niet oprecht. Het was een wereld van verschil, maar dat zag jij niet. Je keek altijd mijn kant op, maar zien deed je nooit. Nooit kreeg ik je volle aandacht, die verdiende ik niet.

Het maakte me niets uit.

Ik hoorde niet thuis in jouw leven. Een last aan je been, meer was ik niet. Zo lang had je op me gewacht, maar toen ik er eenmaal was, moest je me niet meer. Altijd had je wat te doen, maar tijd voor mij had je niet. Iedereen leek belangrijker te zijn. Belangrijker dan mij.

Het maakte me niets uit.

Ik was enkel een middel, een persoon die je gebruikte om anderen het leven zuur te maken. Daar was ik goed voor, daar ben ik nog steeds goed voor. De controle over mij, het gaf je een gevoel van macht. Macht over een mensenleven, macht over geldzaken, ruzies en zoveel meer.

Het maakte me niets uit.

De ene leugen na de anderen kreeg ik te horen, waarna ik telkens deed alsof ik het geloofde. Maar dat deed ik niet, dat heb ik nooit gedaan. Je bent nooit oprecht geweest, nooit ben je eerlijk tegen me geweest.

Het maakte me niets uit.

Nu is het genoeg geweest. Eindelijk neem ik afscheid van je, voor altijd. Je bent me niet waard, je verdient me niet. Je bent nooit een echte vader geweest, nooit heb je om me gegeven. Voor altijd zul je verdwijnen uit mijn leven, alsof je er nooit bent geweest. Ik heb geen vader, ik heb nooit een vader gehad.

En het doet me niets.