Scar 32

Het laatset stuk van het vorige hoofdstuk:
Ze knikt en ik stap uit, loop naar de deur. Heel lang sta ik maar gewoon en ik zucht.
Het moet. zeg ik tegen mezelf. Het moet. Ik heb het beloofd. Ik zou voor hem zorgen.
Ik klop op de deur, aangezien de deurbel er niet bepaald uitziet alsof hij nog werkt. Geen geld voor een nieuwe, vermoed ik. Het duurt even voordat die opengedaan wordt. Mijn blik valt automatisch op het pistool in zijn hand, maar ik kijk al snel naar de jongen voor me.
'Nathan,' Het klinkt als een scheldwoord. Ik weet waarom. En ik neem het hem niet kwalijk. Ik had dit al veel eerder moeten doen. En misschien ben ik wel te laat.