044

April Norah Baker

Embry komt met een keiharde klap in het water terecht, vol op zijn rug nog wel. Geërgerd flitsen mijn ogen naar de toppen van de kliffen, waar precies op dat moment Paul en Jared vanaf geduwd worden. Volgens mij realiseren die mensen echt niet wat de gevolgen kunnen zijn van keihard op je rug vallen in het water van zo’n afstand. Voor hetzelfde geldt zal zijn long het begeven en zou hij verdrinken.
      ‘Ik ga even kijken of het goed gaat,’ mompel ik onder mijn adem naar Jem. ‘Hij maakte een veel te harde klap op zijn rug.’
      ‘Doe dat, dokter April,’ zegt Jem. Hij haalt zijn hand door mijn haar en grijnst flauw. ‘Als hij niet meer ademt dan geef je hem gewoon een zoen en dan doet ie het vanzelf wel weer.’
      ‘Ha-ha,’ antwoord ik sarcastisch. Ik gris mijn trainingssweater van het kleed en rennend en al trek ik deze aan. Precies als Embry aankomt zwemmen naar de kust, kom ik aan bij de waterlijn. Ik probeer zijn rug te bekijken, die inderdaad felrood lijkt te zijn.
      ‘Gaat het wel goed?’ vraag ik bezorgd. Voor een moment kan ik alleen aan mijn bezorgdheid denken en wat er misschien wel niet allemaal mis had kunnen zijn. Het lijkt wel alsof ik vergeten ben dat ik bezweet ben en een strakke, korte short aan heb. Of dat Embry glinstert in de avondzon als een Griekse god met zijn blote torso.
      ‘Je maakte een harde klap,’ probeer ik uit te leggen, als Embry me alleen aanstaart alsof ik uit een ei kom. ‘Gaat het wel goed? Of heb je ergens pijn?’
      Embry bromt iets onder zijn adem en het klinkt niet positief. Ik vat het op als dat hij pijn heeft en ik pak zijn arm beet, zodat ik kritisch naar zijn rug kan kijken. Een paar schokjes trekken door mijn hand, maar ik probeer ze te negeren. Voor hetzelfde geld heeft hij zijn ribben gekneusd.
      Het verbaast me dan ook als ik voel hoe Embry me een duw geeft. Het is geen harde duw, maar het zorgt er wel voor dat ik een paar stappen naar achter struikel. Geschrokken kijk ik naar de jongen en nu pas valt het me op hoe mooi eruit ziet, in de zwakke stralen van de zon die ondergaat. Tot mijn verassing kijkt hij me humeurig aan en direct heb ik er spijt van dat ik naar hem toe gegaan ben.
      ‘Alsof jou het wat kan interesseren hoe ik me voel,’ zegt Embry spottend. Hij rolt met zijn ogen en slaat zijn armen over zijn gespierde torso. ‘Moet je niet een beetje staan dansen met dat vriendje van je. Als je dat überhaupt nog dansen kan noemen.’
      Embry knikt neerbuigend naar Jem, die de situatie nauwlettend in de gaten lijkt te houden.
      Met een mengeling van belediging en verschrikking kijk ik Embry aan. Dus hij heeft het dansen wél gezien. Misschien dat maakt dat het nog wel erger. Dat je mij beledigt of duwt is tot daaraan toe, als je mijn beste vriend betrekt, zit je fout, maar als je mijn passie durft te beledigen, dan kan je maar beter gaan rennen.
      ‘Jem, mijn vriendje?’ lach ik spottend. ‘Ben je gek? Niet dat het je wat aangaat, maar James is mijn danspartner en danspartner alleen. Bovendien was mijn vraag alleen of het goed ging, daarvoor hoef je mijn passie nog niet te beledigen! Als je eens zou weten hoeveel uren er alleen in dat stukje zitten, dat jij zo even beoordeelt. Is het niet je ding? Prima, maar het enige wat ik wilde weten was of dat je pijn had. Blijkbaar niet dus.’
      Emrby’s gezichtsuitdrukking gaat van opgelucht, naar verwondering, naar zielig en vervolgens naar hopeloos. Hij opent zijn mond om iets te zeggen, steekt zelfs zijn hand uit om waarschijnlijk mijn arm te pakken, maar ik struikel opnieuw een paar stappen naar achter, gekwetst en bijna boos. Hij had ook kunnen zeggen dat alles goed was en door kunnen lopen.
      Ik draai me snel om en stap langs May om terug te lopen naar het kleedje en Jem, die me met een medelevende glimlach aankijkt. Hij steekt zijn duim op, iets dat we altijd doen voor het dansen, om te zeggen dat het goed komt, en ik steek mijn duim terug op.
      Ik werp een blik over mijn schouder en ik zie hoe May met Embry aan het praten is, met wilde handgebaren naar mij en iets dat op een imitatie van mij dansend moet lijken. Dan valt haar blik op Maya, die achter Embry op de kliffen staat te vechten met de enige echte Sam Uley, en ik draai me futloos om naar Jem. Ik heb vandaag wel weer genoeg drama gehad.