042

April Norah Baker

Na verschillende stukjes meer dan tien keer te oefenen en het liedje in geheel minstens twintig keer gedaan te hebben, kan ik begrijpen dat het saai wordt. Voor mensen die moeten kijken in ieder geval, want ik heb me in drie weken niet zo vrij gevoeld. May ervaart het duidelijk niet zo, want die vertrok naar de eerste keer al naar de auto om op haar telefoon te zitten, ons te bekijken of foto’s en filmpjes van ons te maken.
      ‘Mijn god, April, ik heb een break nodig!’ kreunt Jem dramatisch. Hij laat zich op het kleed waar de speaker ligt neervallen en bekijkt me met een flauwe grijns vanonder zijn wimpers. ‘Je bent aangekomen in die drie weken.’
      Quasi beledigt en met grote ogen kijk ik mijn beste vriend aan, terwijl ik mijn bezwete lokken in een nieuwe staart bind. ‘Jij hebt waarschijnlijk gewoon een paar keer je armspieren overgeslagen!’ kaats ik direct terug.
      Al sinds jongs af aan maken Jem en ik ongemeende, onaardige opmerkingen over elkaar. Zo beweert hij iedere keer dat we dansen, al zit er vijf minuten tussen, dat ik ben aangekomen en op mijn beurt kaats ik weer terug over zijn slappe armspieren. Beide zijn natuurlijk totale onzin, maar door de jaren is het een gewoonte geworden.
      Ik plof ook naast Jem op het kleed en gris naar mijn waterfles, waar ik verlangend een paar slokken van drink. Ik probeer niet te veel te drinken, want anders spuug ik alles weer uit als ik een flip moet doen. Dat is weleens gebeurd en Jennifer, mijn trainster sinds jong, was daar allesbehalve blij mee.
      ‘Weet je nog die ene keer dat je moest kotsen omdat je te veel water had gedronken?’ zegt Jem grijnzend, alsof hij mijn gedachten gelezen heeft. Het duurt welgeteld drie seconden voordat hij in lachen uitbarst en geïrriteerd geef ik hem een duw tegen zijn gespierde arm.
      ‘Weet je nog die ene keer dat je een meisje moest kussen voor het einde van de dans en je weigerde?’ kaats ik terug. Dit spelletje is leuk, vooral omdat ik het altijd win.
      ‘Ik was vijf en ik was nog niet gekoppeld aan jou!’ sputtert Jem tegen. Hij geeft me een duw terug en het verschil tussen onze duwen is, dat wanneer ik Jem duw hij geen centimeter beweegt, maar als Jem mij duwt, ik altijd met mijn gezicht op de grond eindig. Dit keer vol in het zand.
      ‘Eikel,’ vloek ik onder mijn adem. Ik pak zijn overhemd en veeg het vieze zand van mijn gezicht. Gelukkig is er niets in mijn mond terecht gekomen.
      ‘Laten we vanavond weer verder gaan,’ stelt Jem voor. Hij vouwt zijn armen achter zijn rug en staart genietend naar de zon die ondergaat achter de zee. ‘Je moet waarschijnlijk zo nog huiswerk doen ook.’
      ‘Trek eens niet zo’n vies gezicht,’ lach ik. Ik waag het niet om hem een duw te geven, maar steek wel mijn tong uit. Dan springt de speaker ineens naar Guajira , een soundtrack van Dirty Dancing 2 en enthousiast spring ik op.
      Met een grijns steek ik mijn hand uit naar Jem, die me met een diepe zucht aankijkt. Vroeger waren we geobsedeerd met de film en op elke soundtrack hebben we minstens een choreografie voor de grap gemaakt.
      ‘Oké dan,’ geeft Jem toe en hij pakt mijn uitgestoken hand aan. We beginnen met dansen, maar het is dansen op een andere manier. Geen lifts, rare sprongen of ingewikkelde technieken, maar gewoon simpele salsa passen met hier en daar een draai. Ik lach om de choreografie, die we bedacht hebben toen we tien waren, en de technische fouten die ik nu herken. Vanonder mijn wimpers zie ik hoe Jem hetzelfde doet.
      Als ik tijdens de dans over mijn schouder kijk zie ik iets waar ik totaal niet op voorbereid was. Op de kliffen achter ons staat Embry en zijn groepje. Zijn ogen zijn duidelijk op mij gericht en direct stop ik met dansen. Het is absoluut niet de bedoeling dat hun erachter komen dat ik dans. Dan weet ik het al wel. Trutje dit, kakker dat.
      ‘Wat is er?’ vraagt Jem bezorgd. Hij volgt mijn blik, die uitkomt bij Embry. Beschermend slaat hij zijn armen om me heen. ‘Hebben die gozers de pik op je?’
      ‘Nee, nee,’ antwoord ik afwezig. Ik schud mijn hoofd, in de war door de verschillende emoties door mijn lichaam stromen. ‘Althans, dat denk ik niet. Ik wil gewoon niet dat ze weten dat ik dans, want dan weet ik al wel welke roddels de wereld in geholpen worden.’
      Jem lacht en haalt wild zijn hand door mijn haar. ‘Maak je geen zorgen. Ze zouden jaloers moeten zijn op jouw niveau van dansen.’
      Ik wil net weg kijken, maar dan zie ik hoe twee grote gestalten, waarschijnlijk Jared en Paul Embry vol van de kliffen af duwen. Geschrokken en bezorgd zet ik een stap naar voren, maar dan realiseer ik me dat ze dit voor de kik doen.
      Ik draai me snel om en gris mijn sporttas. Tijd om naar huis te gaan.
      Althans, dat hoopte ik.
      May stapt met een frons op haar gezicht de auto uit. ‘Is dat niet Maya? En die was nog wel ziek!’
      Oh god, die drama kan er ook nog wel bij.