Het eerste hoofdstuk
Ik zou je willen vertellen hoe ik heet, maar ik heb geen idee. Ik kan je ook niet vertellen hoe ik eruit zie. Of ik nu blond haar heb, of zwart. Lang of kort. Stijl of krullend. Ben ik stevig, mager, lang of klein? Heb ik littekens en tattoo's? Ik weet dat ik vrouwelijk ben, maar verder ben ik een schim. Dat is trouwens niet mijn schuld. De schrijfster van dit verhaal had simpelweg nog geen idee wat ze wilde schrijven toen ze eraan begon, dus begon ze maar gewoon met typen. Geweldig idee. Zo zijn al haar verhalen gestrand.
Maar goed, ik ben dus de Onbekende Hoofdpersoon van het Verhaal Zonder Titel. Ik zit opgesloten in een grijze mist, terwijl ik de schrijfster probeer te volgen. Ze staart voornamelijk nietszeggend naar het beeldscherm. Ik weet niet of alle schrijvers diezelfde lege blik in hun ogen hebben tijdens het schrijven, maar deze lijkt praktisch hersendood te zijn. Als ik niet met haar gedachten kon meekijken, had ik de hoop zelfs al opgegeven.
Overigens is het vreselijk gemeen. Ik ben de ster van dit verhaal en ik heb totaal geen controle over hoe ik eruit zie of hoe mijn karakter in elkaar steekt. Ik weet bijvoorbeeld dat ze me brutaal heeft gemaakt, maar stel nu dat ik helemaal niet brutaal wil zijn? Waarom zou je? Brutaliteit brengt je voornamelijk in de problemen. Het zorgt ervoor dat mensen zich aan je ergeren. Ik bedoel; jij bent de lezer. Wil je echt het hele verhaal door moeten aanhoren hoe ik de ene na de andere rotopmerking maak tegenover de bijrollen? We weten toch allemaal dat veel bijrollen eigenlijk hoofdrollen hadden moeten hebben? Samwise Gamgee, bijvoorbeeld. Die heeft Frodo dat hele takke-end naar Mordor gesleept, hem het laatste stuk nog gedragen en al Frodo's shit moeten aanhoren.
'Oh Sam, de ring is zo zwaar.'
'Ik kan hem een tijdje voor u dragen, Meester Frodo, om uw last te verlichten.'
En dan kreeg Frodo gewoon even een zware aanval van hondsdolheid, kreeg Sam de volle laag en ALSNOG gaf Sam Frodo nooit op. Dát is de held van het verhaal. Niet Frodo. Frodo huilde alleen maar in een hoekje.
Oké, nu ik erover nadenk, was Sam misschien ook een hoofdpersoon. Het gaat gewoon om het principe. Mijn hart zou uitgaan naar de types als Sam.
Of misschien niet zozeer mijn hart, maar dat van de schrijfster. Ik heb Lord of the Rings namelijk nog nooit gezien. Ik zit hier gewoon wat in haar geheugen te snuffelen tot ze eindelijk weet hoe ik heet en hoe ik eruit zie.
Ik hoop dat ze in elk geval niet het lef heeft om het eerste hoofdstuk zomaar af te sluiten voordat ik wat meer duidelijkheid heb over mezelf en wie ik ben.
Oh, laat maar zitten. Dat lef heeft ze gewoon.
Maar goed, ik ben dus de Onbekende Hoofdpersoon van het Verhaal Zonder Titel. Ik zit opgesloten in een grijze mist, terwijl ik de schrijfster probeer te volgen. Ze staart voornamelijk nietszeggend naar het beeldscherm. Ik weet niet of alle schrijvers diezelfde lege blik in hun ogen hebben tijdens het schrijven, maar deze lijkt praktisch hersendood te zijn. Als ik niet met haar gedachten kon meekijken, had ik de hoop zelfs al opgegeven.
Overigens is het vreselijk gemeen. Ik ben de ster van dit verhaal en ik heb totaal geen controle over hoe ik eruit zie of hoe mijn karakter in elkaar steekt. Ik weet bijvoorbeeld dat ze me brutaal heeft gemaakt, maar stel nu dat ik helemaal niet brutaal wil zijn? Waarom zou je? Brutaliteit brengt je voornamelijk in de problemen. Het zorgt ervoor dat mensen zich aan je ergeren. Ik bedoel; jij bent de lezer. Wil je echt het hele verhaal door moeten aanhoren hoe ik de ene na de andere rotopmerking maak tegenover de bijrollen? We weten toch allemaal dat veel bijrollen eigenlijk hoofdrollen hadden moeten hebben? Samwise Gamgee, bijvoorbeeld. Die heeft Frodo dat hele takke-end naar Mordor gesleept, hem het laatste stuk nog gedragen en al Frodo's shit moeten aanhoren.
'Oh Sam, de ring is zo zwaar.'
'Ik kan hem een tijdje voor u dragen, Meester Frodo, om uw last te verlichten.'
En dan kreeg Frodo gewoon even een zware aanval van hondsdolheid, kreeg Sam de volle laag en ALSNOG gaf Sam Frodo nooit op. Dát is de held van het verhaal. Niet Frodo. Frodo huilde alleen maar in een hoekje.
Oké, nu ik erover nadenk, was Sam misschien ook een hoofdpersoon. Het gaat gewoon om het principe. Mijn hart zou uitgaan naar de types als Sam.
Of misschien niet zozeer mijn hart, maar dat van de schrijfster. Ik heb Lord of the Rings namelijk nog nooit gezien. Ik zit hier gewoon wat in haar geheugen te snuffelen tot ze eindelijk weet hoe ik heet en hoe ik eruit zie.
Ik hoop dat ze in elk geval niet het lef heeft om het eerste hoofdstuk zomaar af te sluiten voordat ik wat meer duidelijkheid heb over mezelf en wie ik ben.
Oh, laat maar zitten. Dat lef heeft ze gewoon.
Reageer (5)
Wel leuk gevonden! Echt goed!
6 jaar geledenHaha, geweldig hoofdstuk dit! Heerlijk (:
6 jaar geledenIk vind ten eerste de opzet en het idee erg leuk, maar omg dit is ook gewoon zo heerlijk droog en humorvol en deze abo je
6 jaar geledenFRODO IS EEN HELD OKE :'D leuk dit!
6 jaar geledenIk wist niet dat ik dit nodig had, maar ik blijk dit nodig te hebben. Het is echt geweldig.
6 jaar geleden