Ik in het verzet

Lief dagboek Caty,
Ik heb dit dagboek van mijn oma gekregen en ik noem je Caty.

1939 25 februari
Lieve Caty,
Onze buren hebben een meisje geadopteerd uit het weeshuis in Duitsland. Het is een Nederlands meisje. Ze heet Hannali. Ze is 14 jaar en is joods. Ik ging vandaag met haar naar school. Ze vroeg me of we konden afspreken. Ik vond het goed, ze kwam bij mij langs.

1939 12 juli
Lieve Caty,
Hannali en ik waren echte vriendinnen geworden, we deden bijna alles samen. Gelukkig zaten we ook in dezelfde klas. Hannali was blij dat ze naast ons was komen wonen.

1939 15 december
Lieve Caty,
Hannali kwam na school bij mij spelen. We gingen naar de radio luisteren.
We hoorden dat een man die Hitler heet, aan de macht was in Duitsland. Hij hing overal bordjes op van `Joden verboden’. Hannali schrok heel erg. Ze moest een beetje huilen, ze wist niet wat ze moest doen.

1940 1 januari:
Lieve Caty,
De Duitsers zijn in het oosten van Nederland binnengevallen.
Hier is het nog niet begonnen. Maar toch is Hannali bang. Mijn vader had een plan. Hij wilde aan Hannali voorstellen dat ze bij ons in de onderkelder mag wonen. Ik moest het van mijn vader vragen vandaag aan haar. Ze vond het goed. Ze was een beetje opgelucht. Mijn vader ging vandaag naar zolder om een bed op te zoeken. En mijn moeder ging naar de winkel voor een deken.

1940 4 februari:
Lieve Caty,
De Duitsers waren vandaag ook in onze provincie binnengekomen. Ik had het aan Hannali verteld. Ze was heel erg bang. Ze zei tegen mij: naomi, wil jij nog heel even hier blijven? Ik ben heel bang, en ik ben alleen hier. Ik zei: ik ga wel een knuffel en een boek halen voor je ik ben zo weer terug. Ondertussen belde er iemand aan het was mijn opa, hij is ook Jood. Hannali schrok zich kappot ze dacht dat het de Duitsers waren. Ze dacht dat het met haar gebeurt was. Ik kwam 1 minuut later aanlopen en ze was helemaal onder haar dekens verstopt. Ik ging bij haar op bed zitten. Toen kwam ze tevoorschijn. Ze rilde helemaal. Ik zei tegen Hannali dat het mijn opa was die bij haar kwam slapen. Ze was weer een beetje opgelucht.

1941 15 april:
Lieve Caty,
Ik was vandaag ook erg bang. De Duitsers kwamen in onze school slapen. Onze school staat in de buurt. Maar dat is niet het ergste, er kwam vandaag een Duitser in ons huis slapen. Ik was heel bang dat ze Hannali en opa zouden ontdekken. We moesten midden in de nacht wanneer de Duitser sliep Hannali en opa eten geven door een heel klein luikje.

1942 4 maart:
Lieve Caty,
Mijn oom was vandaag opgepakt door de Duitsers, de Duitsers dachten dat hij in het verzet zat.
Ik ben bang dat wij ook opgepakt worden. Maar we doen het voor Hannali en opa. Mijn moeder moet vandaag naar de winkel voor voedsel en drinken. Mijn moeder moet betalen met voedselbonnen. Maar op de heenweg zag ze Duitsers op de brug staan. Zij pakten soms je voedsel af. Op de terugweg had ze geluk, de Duitsers waren zo druk bezig dat ze er langs kon fietsen.




1942 28 december:
Lieve Caty,
Mijn oom is gelukkig weer terug uit het concentratiekamp. Hij vertelde er veel nare dingen over.
Van wat hij heeft meegemaakt. Ik was nu heel erg bang. Ik was bang om daar ook heen te moeten. Mijn broer David is ook heel erg bang, hij is 18 jaar maar toch is hij bang.

1943 13 augustus:
Lieve Caty,
Mijn broer David is opgeroepen om voor het Duitse leger met de trein mensen te vervoeren naar andere concentratiekampen. Als hij niet zou komen dan zou hij naar een strafkamp moeten. Ik wilde bij David blijven, ik wilde niet dat hij weg ging, maar anders zou hij naar een strafkamp moeten waar mijn oom heeft gezeten. Hannali wilde ook niet dat hij weg ging, want zij was verliefd op David.

1943 24 december:
Lieve Caty,
David was vandaag vertrokken naar Duitsland waar hij moest werken voor de Duitsers. Ik was bang, ik wilde niet dat hij gemarteld werd. Hannali was verdrietig omdat hij weg was. Ik troostte haar. We hoopten allebei dat hij zo snel mogelijk thuis kwam.

1944 14 september:
Lieve Caty,
Ik was heel erg bang, banger kon niet. Want de Duitsers stonden voor de deur. Ze hadden Hannali en opa ontdekt. Ze namen opa en Hannali mee en ik en mijn ouders ook. We werden afgevoerd naar Westerbork in Drenthe. We kwamen bij de trein David tegen, hij had ons laten ontsnappen. Want hij moest mensen in de trein stoppen. Wij liepen naast David en stopten bij een paar bosjes waar we in gingen zitten. En wij probeerden zelf verder te ontsnappen.

1944 23 maart:
Lieve Caty,
We waren vandaag weer thuis aangekomen! We waren ontsnapt van de Duitsers. We gingen vandaag inkopen doen bij de supermarkt. En we gingen na de inkopen met zijn allen behalve David onderduiken in de onderkelder. Mijn vader had de onderkelder helemaal dichtgemaakt zodat je er niet meer in of uitkomt. We moesten met zijn tweeën in een bed gaan liggen. Ik vond het niet zo erg. Je was bang en dan wilde je wel iemand dicht bij je hebben. Ik durfde niks te zeggen alleen als het echt nodig was dan fluisterde ik. Ik was vooral stil omdat ik telkens aan David moest denken. Misschien heeft hij het niet overleefd omdat hij ons heeft laten ontsnappen.

1945 19 februari:
Lieve Caty,
We waren allemaal een beetje mager geworden omdat we te weinig eten op een dag.
Hannali en ik slapen in één bed. Ik vond het wel gezellig met Hannali. Opa was ook gezellig want hij had ons mooie verhalen verteld over wat hij had meegemaakt vroeger. Daar werd ik even rustig van.

1945 4 mei:
Lieve Caty,
Er werd geklopt op de deur. Niemand reageerde er op van ons. We waren allemaal verstijfd van de schrik. En daarna hoorden we iemand de deur open doen met een sleutel. Het was mijn broer David! Hij zei: Hallo is hier iemand? Ik ben het David! Toen ging mijn vader de luik openmaken. Hij zei: hoe kom je hier? David zei: De oorlog is voorbij! Mijn vader zei: is dat echt zo? Ja! Zei David. Toen zei David blij: Geef me een hand dan help ik jullie hieruit en dan gaan we feesten!