Deel 5 ~ januari - februari 2017

Tot dit punt vond ik het niet zo leuk bij mijn vader, maar ging het verder op zich wel prima. School ging goed, mijn vrienden waren gezellig, ik had een reisje naar Rome met mijn Latijnklas in het vooruitzicht en een stage in Californië.

In februari ging het toch flink de mist in. Zoals gewoonlijk ging ik op een woensdag weer met lichte tegenzin naar mijn vader. Ik maakte mijn huiswerk, kwam even naar beneden voor het eten en ging daarna weer verder met mezelf afzonderen. Ik neem mezelf dit niet kwalijk, gezien de spanning tijdens het eten echt te snijden was. Sofia en haar moeder praatten constant Estisch en waren druk met Dylan bezig, terwijl mijn vader en ik gewoon in het Nederlands een gesprek voerden. Mijn vader en Sofia hebben geen enkel oogcontact gemaakt. Na het eten besloot ik rustig een serietje te kijken op mijn kamer, maar mijn vader kwam al snel achter me aan. Hij vertelde dat Sofia in een "dipje" zat en vroeg of ik meer betrokken wilde zijn bij haar en Dylan om haar een beetje op te vrolijken. Het zal niet als een verrassing komen als ik zeg dat ik dat niet heel leuk vond, maar ik stemde er wel mee in, in de hoop dat de sfeer weer wat beter zou worden.
Geen serie dus die avond, ik ging mee Dylan in bad stoppen en naar bed brengen. Sofia stopt hier altijd heel veel tijd en aandacht in; te veel, als je het mij vraagt. Dylan gaat elke dag in bad en krijgt daarna een heel avondritueel: hij wordt ingesmeerd met allemaal geitenwollensokkencrèmes en wordt daarna een hele berg Engelse kinderrijmpjes voorgelezen. Goed, mijn vader kreeg de grote eer om vanavond met mij het bad te doen. Dat was op zich wel gezellig. Daarna deed Sofia het voorleeswerk. Daar vond ik dus geen bal aan, want ik moest stil zijn. Ik viel bijna sneller in slaap dan Dylan.
Ik vond het niet echt een leuke dag, maar ik hoopte dat de boel toch op zou knappen van mijn sprankelende aanwezigheid.

Het weekend erna ging ik ook weer naar mijn vader. Nadia was ziek en bleef dus een weekendje thuis. Ik baalde daar best wel van, omdat haar aanwezigheid de boel altijd een stuk verdraaglijker maakte. Iemand, ik weet tot de dag van vandaag niet wie, had het geniale idee om zaterdag 'gezellig' te wandelen en daarna wat te eten bij een restaurantje in de buurt. Wat er nu aan komt zijn denk ik de zwaarste 24 uur van mijn leven. we propte ons met z'n vijven in de auto op weg naar het bos. Het lopen was op zich wel lekker en ik kon genieten van de frisse winterlucht. Mijn vader merkte op dat ik erg stil was, maar dat kwam vooral omdat ik even rust aan mijn hoofd wilde.
Hierna stapelde verschillende dingen zich snel op. Het eten duurde erg lang, Dylan werd moe en huilerig, Sofia en Katrin praatten nog steeds nauwelijks met mijn vader en mij. Uiteindelijk zijn we na het hoofdgerecht zo snel mogelijk naar huis gegaan om Dylan naar bed te brengen. Sofia en mijn vader kregen nog een discussie over niks en toen we een stuk naar de auto liepen raakte ik een beetje in paniek. Alles bij elkaar voelde als een situatie waar ik niet meer uit kon komen; de ruzies, het zo min mogelijk naar mijn vader gaan, gedwongen betrokkenheid bij Dylan, Katrins aanwezigheid en op dat moment ook Nadia's afwezigheid. In de auto werd het alleen nog maar erger. In zo'n kleine ruimte met zo veel mensen waaronder een huilend kind was geen pretje. Ik wilde eigenlijk huilen en uitstappen, maar ik wilde niet delen hoe ik me voelde. Ik had ook een gigantische knoop in mijn maag. Ik zat op het randje van overgeven, maar het bleef bij maagzuur, waar ik nog dagen lang last van heb gehad. Gelukkig waren we niet heel ver van huis. Thuis liep ik buiten naar een bankje, vergezeld door mijn kat. Daar ben ik wel weer tot rust gekomen nadat ik Nadia gecontact had. Dat was overigens ook een goede smoes om mijn paniekaanval te verbergen.
Ik scheen wat bleekjes te zien dus ben ik vroeg naar bed gegaan, zeggende dat ik me niet lekker voelde. Op zich geen leugen, ik voelde me echt beroerd. Achteraf heb ik wel een beetje spijt dat ik mijn gevoelens zo naar de achtergrond heb gedrukt, want dit was niet gezond meer. Ik beloof je dat ik daar beter in ben geworden, al ben ik niet altijd blij wat het resultaat daarvan is...

De volgende dag bleef ik lang in mijn bed liggen, omdat ik me nog steeds niet geweldig voelde. Rond 10:00 was ik wel helemaal wakker en zette ik nog een aflevering van een serie aan. Ik had oortjes in, dus was ik vrijwel helemaal geïsoleerd van geluiden buiten mijn kamer. Ik werd 's ochtends vaak wakker van mensen die met Dylan in de weer waren, maar toen die naar beneden waren keerde de rust terug. Toch hoorde ik na een tijdje harde stemmen; het waren mijn vader en Sofia die ruzie hadden. Ik wist niet waarover, maar dat wilde ik ook niet weten. Ik hoorde wel een paar keer mijn naam vallen en zinnen zoals "Je laat het uit je hoofd hoor". Na een tijdje hoorde ik niks meer, Ik vermoedde dat een van de twee naar beneden was gegaan, maar wist dat niet zeker.
Even later, net nadat mijn aflevering was afgelopen, kwam Sofia met tranende ogen mijn kamer in. Ik zei goedemorgen alsof er niks aan de hand was. Ze ging op mijn bankje zitten en vraagde of ik even wilde praten. Ik kwam naast haar zitten en ze begon uit te leggen dat het de afgelopen tijd niet zo gezellig was in huis en dat zij en mijn vader wat problemen hadden. Wow, breaking news, dacht ik, maar toen ging het gesprek ineens over een hele andere boeg.
"Je vader is namelijk niet heel netjes en heeft mij de schuld gegeven dat het niet goed gaat. Hij vertelde jou blijkbaar dat ik in een dipje zit, maar daar is een goede reden voor. Je vader heeft een paar maanden geleden namelijk een andere vrouw gezien."
Boem, crash, hele wereld valt in stukjes. Ik kwam geen woord meer uit mijn mond en Sofia ging gewoon door met praten: "Dat is natuurlijk niet leuk om te horen, maar je bent al groot (ik was 16) en ik vind dat je het recht hebt dit te weten."
Om te beginnen was ik heel erg geschrokken van wat ze me vertelde. Ik kon me niet voorstellen dat mijn vader zoiets zou flikken. Aan de andere kant was er helemaal niks meer terug te zien van het blij getrouwde stel dat ze ooit waren en was mijn vader best eenzaam in het huis met Sofia, Katrin en Dylan, dus kon ik het me wel inbeelden.
Ik begon heel hard te huilen en Sofia deed met me mee. Ik wist simpelweg niet wat ik met deze informatie aan moest. Waarom vertelde ze me dit? Waarom vertel je aan een kind dat haar vader vreemd is gegaan?
Op dat moment kwam mijn vader naar boven. Hij wilde ook naar mij toe komen, maar zag toen het tafereel dat zich afspeelde en vroeg of we nog een momentje nodig hadden. Dat was niet zo; Sofia en ik waren uitgepraat. Ze ging weg en maakte plaats voor mijn vader, die zich heel erg afvroeg wat er gebeurd was. Ik vertelde wat Sofia mij had verteld en hij geloofde zijn oren niet. Hij legde me uit dat hij wel contact had met een andere vrouw, omdat hij zich erg alleen had gevoeld, maar dat Sofia het ook heel erg opblies. Verder vertelde hij dat hij sinds Dylans geboorte heel erg is weggedrukt door Sofia en Katrin en dat hij er alles aan gedaan heeft om dat tegen te gaan, maar tevergeefs.
Eenzaamheid leidt tot wanhoop, dat blijkt. Aan de ene kant snap ik mijn vader, want de situatie was al ondragelijk, maar aan de andere kant is vreemdgaan nooit de oplossing. Ik weet overigens niet hoe ver dit is gegaan, wat misschien maar beter is.
Ik was wel een beetje boos op mijn vader, of eigenlijk teleurgesteld, maar ik was nog veel bozer op Sofia. Zij had het recht niet om mij te vertellen dat mijn vader die misstap heeft gemaakt. Dit viel zeker op dat moment onder het kopje "dingen die je niet wilt weten". Nu weet ik nog een stuk meer, ook over Sofia, wat ik over een paar hoofdstukken ook met jullie zal delen, en vallen de puzzelstukjes steeds beter in elkaar.
Mijn hele weekend was dus een ramp en dat sloeg lekker door op de rest van de week. Ik vertelde één vriendin over wat ik die dag te horen had gekregen, maar voor de eerste keer vertelde was dat niet Nadia, omdat ik mijn vader niet zwart wilde maken tegenover haar.