Professor Veladium

Mijn droomzand verdween in het niets en de leerlingen pakten rap hun tassen en verdwenen in ander lokalen. Ik bleef staan maar met een gezicht dat zo rood was als een biet die te veel in de zon had gelegen. De meneer kwam op mij en zei "Zo, dus jij bent de nieuwe leerling. Er gaan wel wat verhalen over jouw door de school. Ik ben professor Veladium." Hij stak zijn hand uit. Ik schudde hem. "Wat voor kracht hebt u professor?" vroeg ik om het gesprek te starten. 'Waar blijft Wriven nu?' dacht ik. "Ik heb de krachten van de zon. Geen licht of vuur maar zon." antwoordde hij. Ik wou nog een vraag stellen maar ik hoorde hakken echoën in de gang. Ik en professor Veladium keken allebei naar Wriven die kwam aanlopen. "Zo te zien heb je al een leerkracht ontmoet. Hier je kleren." zei Wriven terwijl hij een doosje naar me toe gooide. Ik ving het op. Ik keek er gefascineerd naar terwijl zij druk bezig waren in het gesprek. Ik zag maar één simpele knop dus drukte ik die in. Er schoten lichtstalen uit de doos die al mijn kleding stukken veranderden in mijn uniform. Uiteindelijk stond ik daar. In mijn uniform. "Je kleren zitten nu in die doos. Als je wil veranderen van outfit klik je gewoon weer op die knop." zei professor Veladium. Plots hoorde ik iets piepen. Ik keek naar mijn hand en zag dat er een horloge aan hing. 'Dat horloge geeft aan als je groep waar je inzit een groepsopdracht moet uitvoeren.' zei professor Veladium duidelijk geïrriteerd omdat het zijn gesprek had onderbroken. 'Dus we moeten gaan Benjamin.' zei Wriven. Hij zei vlug nog gedag tegen de professor en liep dan de gang door met mij achter hem aan. We liepen naar een soort garage waar luchtschepen stonden. Ik zag een achterklep van een luchtschip openstaan en we gingen erop af. We liepen via de klep naar binnen. Er zaten vier mensen in het schip. Er was een gebogen tafel met ze stoelen. De ander vier mensen en Wriven klikten zich al vast. Ik liep langzaam naar de overgebleven. De persoon die op de voorste stoel zat riep plotseling 'Mannen we vertrekken.' Hij trok aan de handel en het schip vloog vooruit. Ik was helemaal niet voorbereid waardoor ik helemaal naar achteren werd gegooid. Met een klap vloog ik tegen de grond. Ik stond rap weer op maar iedereen had het gezien. Super beschaamd kwam ik recht. De persoon die het vliegtuig deed vliegen zette het vliegtuig op automatische piloot. Iedereen klikte zich weer los en kwam op mij af. 'Dit is Benjamin mannen.' zei Wriven. 'Benjamin, dit zijn Theo,Max,Simon en Eliot.' Iedereen stak een hand uit naar mij en begroette mij hartelijk. We praatten nog over het schip en over het team tot het schip plots werd geraakt door iets. Er ging een sirene af en iedereen liep naar zijn plaats. Ik LIEP deze keer naar de overgebleven stoel en klikte me vast. Ik keek door het raam en zag het ding of beter de dingen die ons schip hadden geraakt. Nachtmerries...