Deel 4 ~ juli - december 2016

"Weet je het héél zeker?" hoor ik mijn vader roepen terwijl hij de trap op rent richting de badkamer. "JA! Kom kijken dan!" zegt Sofia in lichte paniek. Als ideale dochter pak ik snel mijn oordopjes en doe ik alsof ik er niks van mee krijg ! Natuurlijk luisterde ik nog wel mee, maar ik had nog geen zin om te mengen, dat zou ik wel doen als ze hulp nodig hebben. (Alsjeblieft, heb geen hulp nodig) Ik hoorde dat mijn stiefmoeder aan het bellen was naar het ziekenhuis. Ze stond ingeschreven bij een of andere high-class afdeling voor de bevalling.

En uiteraard kwam op dat moment mijn vader mijn kamer in: "Eef, zou je even kunnen helpen? Sofia's vliezen zijn gebroken."
"Huh? Nu al? Wat kan ik doen?" vraag ik verrast. Ondanks dat ik sommige situaties niet leuk vind blijf ik wel altijd behulpzaam, zo ook nu. Mijn vader vroeg of ik wat kleding voor Sofia wilde pakken om zo eventueel mee te nemen naar het ziekenhuis. Daarnaast pakte ik ook wat kleertjes voor de baby en wat toiletartikelen. Uiteindelijk moesten we afwachten of de weeën ook daadwerkelijk op gang kwamen voordat we naar het ziekenhuis mochten komen, en ja hoor, Even later zat iedereen op míjn kamer doodleuk te wachten tot er iets gebeurde. Dit was dus echt heel ongemakkelijk. Sofia was er nog wel redelijk rustig onder, dus we waren een beetje aan het praten en tegelijkertijd was ik een aan het tekenen.

Toen de weeën na een uur heftiger werden zijn we heel hard naar het ziekenhuis gereden. Snel pakten we de tas die ik klaar had gelegd en ik pakte nog snel mijn oortjes die natuurlijk deel zijn van mijn eigen overlevingspakket. Ik ben zó blij dat ik dat gedaan heb. Sofia werd in een aparte kamer geplaatst waar ze in alle rust kon bevallen. Mijn vader stond naast haar bed met de zusters en ik had mezelf in een stoel in de hoek genesteld. De bevalling verliep relatief snel, maar ik zat er dus constant bij... Daar heb ik zo'n 6 uur lang gezeten met die oortjes in, muziek op maximaal volume, terwijl Sofia een kind uit was aan het persen. Om 19:00 was het zo ver en werd mijn halfbroertje geboren. Ik begon mezelf zo hard te ergeren aan alle mixed feelings die ik had, maar ik deed maar gewoon alsof ik blij was. Mijn opa was inmiddels ook aangekomen. Hij is een fantastische man en was ook super lief voor me. Uiteindelijk kreeg mijn broertje de naam Dylan. Hij was uiteindelijk dus een maand te vroeg geboren en daarom nog erg klein, maar op het eerste oog was hij verder wel gezond, dus was het tijd voor beschuit met muisjes! Mijn oma kwam kort daarna ook langs (mijn opa en oma zijn ook al gescheiden ¯\_(ツ)_/¯ ). Sofia's ouders waren er niet, omdat haar moeder nog in Estland woont en haar vader in Engeland (gescheiden ¯\_(ツ)_/¯ ). Ik moet zeggen dat dit wel een prima momentje was. Uiteindelijk moesten Dylan en Sofia nog een paar nachtjes ter controle in het ziekenhuis blijven. Mijn vader en ik zijn om middernacht via de shoarmatent naar huis gegaan. Dat was het beste moment met mijn vader sinds een aantal weken. Het was een stukje rust en quality time, waar we de afgelopen tijd weinig aan toe waren gekomen. Mijn vader en ik hebben een super sterke band en ik heb die nacht toen ik wilde slapen toch wel heel erg gehoopt dat er niets zou veranderen nu Dylan er is.

De volgende ochtend ben ik nog met mijn vader naar het ziekenhuis gegaan. Daarna heeft mijn moeder me opgehaald. Ze wist heel goed dat ik me niet heel fijn bij de situatie voelde en was heel lief.

De weken erna ging ik volgens het standaardschema weer naar mijn vader, maar naast Dylan kreeg ik er nog een huisgenoot bij. Een vrouw genaamd Katrin. Dit is Sofia's moeder uit Estland. Ik heb haar nooit heel aardig gevonden. Ze verft haar haar gitzwart om de grijze lokken te verbergen, is erg klein en heeft een kleine ogen en een lichte overbeet. Ze spreekt geen Nederlands, maar wel vloeiend Engels. Ze gaf Engels op een internationale school in China. Katrin zou dus een tijdje blijven voor support, maar *spoiler* ze is nooit meer weggegaan.
En dat hebben we gemerkt. Katrin en Sofia zaten samen compleet aan Dylan vastgeplakt, terwijl mijn vader keihard zijn best deed om zijn aandacht te verdelen over hen en mij. Daarnaast moest hij zijn ook nog de babykamer afmaken. Mevrouw Sofia deed verder niks. Zij was de prinses die maar een beetje bediend moest worden. Katrin wist altijd alles beter, ze zag zichzelf als een opvoeddeskundige, maar vergat waarschijnlijk even dat mijn vader ook al een kind heeft. Ik durf wel te zeggen dat hij mij heel aardig heeft opgevoed. Hij ging altijd erg democratisch en los met mij om: ik mocht mijn gang gaan, maar zodra ik de mist in ging zou hij zich ermee gaan bemoeien. Katrin was heel anders en daar sleepte ze Sofia in mee. Alles moest precies volgens het boekje en alleen het duurste was goed voor Dylan. Hij kreeg dan ook alleen maar organische en biologische producten. En een luier van het Kruidvat? Nee, dat kon echt niet. Door de meningsverschillen ontstond er een soort barrière. Mijn vader deed zijn best om het gat te sluiten, maar kreeg dit niet voor elkaar. Hij vroeg mij ook constant of ik overal bij wilde zijn, zodat iedereen weer een beetje zou mengen, maar het enige wat dit als resultaat gaf was spanning. Ik vond het ook helemaal niet leuk om overal bij betrokken te worden. Ik zat er dan maar een beetje bij: Sofia wist toch precies wat ze moest doen. Verder wist ik ook niet zo goed wat ik moest doen rondom mijn broertje. Ik vond hem heel lief, maar kleine baby's zijn nou eenmaal niet zo interessant. Zo werd het steeds minder gezellig in het huishouden. Verder leken mijn vader en Sofia zich erg defensief en kil tegen elkaar op te stellen. Ik wist dat het niet lekker ging tussen hun twee, maar kon niet goed plaatsen wat er aan de hand was.

Ik praatte steeds minder met Sofia, die alleen maar oog had voor Dylan. Mijn vader en ik gingen maar leuke dingen doen terwijl zij met het jochie in de weer waren. Om er nog een schepje bovenop te doen bleek Dylan een hartconditie te hebben waar hij later in zijn leven last van kan krijgen. Er moesten veel onderzoeken gedaan worden en dat leverde ook weer stress op. Op dit punt was het echt niet gezellig meer in huis. Ik bracht al mijn tijd door met Nadia, zodat ik niet bij de rest in de buurt hoefde te zijn.

Tot zover de roze wolk waar iedereen voor de geboorte op zat. Ik vind het niet helemaal eerlijk om te zeggen, omdat dit niet te voorzien was, maar ik had dus wel gelijk over hoe dingen zouden zijn met een baby in huis. Ik wist alleen niet dat het zo dramatisch zou worden...