Deel 3 ~ januari - juli 2016

Inmiddels was het 2016 en hoopte ik heel erg dat er weer wat orde in mijn leven zou komen, maar ik had er weinig hoop voor. Het was kristalhelder dat Sofia zwanger was, al werd mij nog niks verteld. Dat is natuurlijk logisch, omdat de eerste drie maanden nog spontane abortus kan optreden, maar ze hadden het me net zo goed gewoon kunnen vertellen, gezien het zó overduidelijk was.
Verder ging het wel weer prima. De vierde klas was een gezellig jaar en ik was blij dat het contact met mijn oude vriendengroep erg goed bleef. Aan een aantal mensen vertelde ik over de dingen waar ik mee zat. Ik vond het super verfrissend om de verschillende perspectieven van mensen erover aan te horen. De een reageerde vol ongeloof: "Gaan ze nu nog aan een kind beginnen? Moet Sofia geen hobby zoeken of zo?" De ander probeerde me te overtuigen dat alles echt wel goed komt en dat ik het echt wel leuk ga vinden: "Eef, ik weet zeker dat jij de beste zus ooit zal worden." Al deze mensen hebben me geholpen. Ze begrepen mijn gevoelens en ik had veel aan hun steun en verse ideeën. Dit betekent niet dat ik er niet meer tegenop zag. Gelukkig had ik altijd nog Nadia waarmee ik schaamteloos kon zeuren over wat er aan de hand was.

Op een zaterdag in januari werd ik opgehaald door mijn vader, zoals ik inmiddels gewend was. Eerst werd ik altijd op vrijdag opgehaald, maar sinds ik een op de vrijdagavond een baantje had hebben we dat maar naar zaterdag opgeschoven. Ik had er niet heel veel problemen mee, omdat die plek me toch alleen maar stress bezorgde. Daarnaast ging ik ook nog elke woensdag naar m'n pa, dus hoefde ik hem toen ook niet veel te missen.
Die dag ging het toch een beetje anders. Onderweg was mijn vader erg opgelaten en vrolijk, toen hij op een gegeven moment zei: "En we hebben nog wat te vieren!" Ik denk dat mijn hart toen metaforisch gestopt is voor een paar minuten. Ik wist exact waar het over ging, maar ik zei niks en speelde maar gewoon dom.
"Oké, wat dan?" (duidelijk niet bepaald blij). Mijn vader zou het vertellen als we thuis waren en als Sofia erbij was. De rest van de autorit ging in een grote waas voorbij.
Thuis ben ik maar gelijk op de bank gaan zitten in de hoop dat het een beetje snel voorbij zou gaan. Gelukkig werd de pleister er in één ruk afgetrokken toen we met z'n drieën op de bank zaten en mijn vader zei: "We hebben taart om te vieren dat Sofia een kindje in haar buik heeft groeien." (Ja, zo bracht hij het echt). *Super awkward silence*
Dat moment zit niet meer helemaal helder in mijn hoofd, maar ik weet wel dat ik een paar tranen heb gelaten en heel duidelijk heb gezegd dat ik niet weet hoe ik me hierover moest voelen. Ze probeerden me gerust te stellen door te zeggen dat ik nooit op de tweede plek zou komen en dat ik het super leuk ga vinden, maar dat is niet wat je op zo'n moment wilt horen. Ik vertelde ze dat ik veel obstakels en beperkingen zag in de toekomst. Niet zomaar even varen wanneer we er zin in hebben (we wonen aan het water), rekening houden met wanneer een kind moet slapen, etc. Daarnaast zei ik ook wel dat ik hun kant van het verhaal begreep, namelijk dat ze, vooral Sofia, een kinderwens hadden. Tja, wie ben ik dan om ze tegen te houden. Ik voelde me ook super rot, omdat ze duidelijk blij waren en ik dan met m'n stomme hoofd een beetje de sfeer ging verpesten. Die taart heb ik trouwens ook nooit gekregen...
Mijn moeder vond het ook wel even moeilijk, maar niet zozeer voor haarzelf. Zij begreep wel heel goed hoe ik me erover voelde. Ik dacht altijd dat mijn vader me heel goed kende, maar dan blijkt het maar weer dat liefde blind maakt.

Ze begrepen me écht niet en dat voelde verschrikkelijk. Dat was de dagen daarna dus een beetje mijn gemoedstoestand. Aan de andere kwant was ik ook erg opgelucht dat ik nu geen enkele onzekerheid meer had. Mijn vrienden en vriendinnen bleven gelukkig goede mental support en Nadia en ik stonden nog steeds altijd voor elkaar klaar, zij had namelijk ook problemen met/tussen haar ouders...

In maanden die volgden zat Sofia op een roze wolk. De allerschattigste kleertjes werden gekocht voor het broertje dat ik zou krijgen. De logeerkamer werd leeg geruimd en mij werd nog gevraagd of ik naar die kamer wilde verhuizen, maar dat wilde ik niet, want mijn kamer was al 9 jaar de plek waar ik me altijd terug kon trekken. Er werden nog meer babyspulletjes gekocht en iedereen werd ingelicht over de baby die op komst was. Voor mij was het standaardgesprekje dan: "Zo hé, een broertje, hoe vind je dat?"
Daarop zou ik dan zeggen: "Tja, ik moet er nog wel even aan wennen hoor, maar het wordt vast wel leuk."
"Ja, natuurlijk! Nou, gefeliciteerd hoor, meis."
Ik ben de tel kwijtgeraakt hoe vaak ik zo'n gesprek heb gevoerd. Toch was deze periode niet zo erg en begon ik alles wel weer wat positiever in te zien. Ik bleef in mijn achterhoofd wel rondlopen met de gedachte aan hoe het na de geboorte zal worden, maar ik begon de situatie te accepteren en ik kwam weer heel aardig tot rust.

Dat duurde allemaal tot begin juli. Ik zat rustig te lezen op mijn kamer toen ik ineens een maand te vroeg hoorde: "Volgens mij zijn mijn vliezen gebroken!"