017

May draait zich terug om, zodat ze mij aankijkt en neemt ook mijn andere hand vast. Ze lacht liefjes naar me en neemt diep adem. Automatisch maak ik me klaar voor de grote teleurstelling die gaat komen.
‘Oké dan, één sprong zal hij vast niet doorhebben. Hij is toch nog aan het werk.’ Lacht ze hyper. Ik kan het niet laten en pak haar op, terwijl ik haar in het rond zwier. Automatisch juich ik ook even, waardoor de rest enkel en alleen maar kan lachen. Voorzichtig zet ik May terug op de grond en draait ze zich om naar haar zus. Ze zwaait even naar April, maar April lacht gewoon. Geen oprechte blije lach, maar meer alsof ze net de zwaarste operatie ooit achter de rug heeft. Ze steekt nog snel haar hand naar ons op, waarna ze weer heel snel omdraait. Ik dacht dat tweelingzussen horen blij te zijn voor de andere en niet doen zoals dit? Probeert ze May nu bij me weg te houden, omdat zij wel gelooft in de roddels van school? Wat heb ik haar ooit misdaan, voor de hele uitbarsting natuurlijk, waardoor ze me zo hard haat? Dit is geen wantrouwen meer, dit voelt gewoon aan als haat. Ik snap dat ze haar zusje wilt beschermen, want ik zou ook niet willen dat mijn nicht één van Paul zijn spelletjes was. Als ik haar de waarheid zou kunnen vertellen, zou ze dan May eindelijk bij me laten?
May draait zich weer om naar me en kijkt best droevig, waardoor ik niet anders kan dan haar een schuine glimlach gunnen. Ze probeert duidelijk blij te doen, maar ze ziet er ook van af dat April dit haar niet gunt. May kan er zelf ook niet aan doen dat ze zich aangetrokken voelt tot me. Zij voelt dit ook, voor Embry. Zij wilt het gewoon niet accepteren en blijft er maar tegen vechten.
Embry, dat is het!
Ik draai me in een ruk om en kijk Embry hoopvol aan. Hij kijkt waarschuwend terug, duidelijk geen zin in mijn vele ideeën.
'Wacht even, schoonheid.' Lach ik dan naar May, die me automatisch vragend aankijkt. Ze knikt dan toch maar en ik ren naar Embry, maar hij kijkt al meteen lichtjes geïrriteerd.
'Ga met haar praten! Ze heeft een zwak voor haar inprent!' Lach ik zo stil, dat May het nooit kan hebben gehoord en wiebel even met mijn wenkbrauwen. Hij zucht hopeloos en ik geef hem een kneepje in zijn schouder.
'Kijk, je moet je openstellen voor haar. Je moet haar zich thuis laten voelen, zodat ze blijft om bij de leuke Embry te blijven.' Lach ik en hij kijkt me boos aan.
'Jij doet dit enkel maar voor May, terwijl als je niet zo aandrong er niets was geweest.' Gromt hij boos, waardoor ik hem met opgehaalde wenkbrauw aankijk.
'Als jij niet maakt dat je met haar bent gaan praten, vil ik je levend!' Grom ik terug, maar haal dan nog eens diep adem. De jongens weten dat ze mij niet moeten boos maken, omdat ik hen aan kan. Één op één dan toch.
'Sorry dat ik het zeg, maar April gedraagt zich een beetje als een klein kind.' Zucht ik dan, maar Embry kan er duidelijk niet tegen en kijkt me waarschuwend aan. Ik moet nu echt gaan uitkijken met wat ik zeg of hij barst los. Hij trilt, gelukkig, nog niet, maar dat zal niet lang meer duren!
'Kijk, ga rustig met haar praten. Niet voor mij of May, maar voor jou. Ik weet dat het niet fijn voelt dat je net ontdekte inprent niets van je wilt weten.' Probeer ik hem terug gerust te stellen en hij zucht even.
'Ga, ren, voor ze weg is.' Lach ik dan, waarna hij zich omdraait en April begint in te halen. Ik wandel rustig terug naar May die me lachend aankijkt. Ik lach even terug, waarna ze zich omdraait. Ze volgt Embry aandachtig, waardoor ik de perfecte gelegenheid zie om May langs achter te knuffelen.
Ik laat mijn armen op haar schouders rusten, waardoor ik haar voorzichtig hoor gniffelen.
'Wat was je gaan doen?' Vraagt ze dan geïnteresseerd en ik kan alleen glimlachen, wat May natuurlijk niet kan zien.
'Zou je me geloven wanneer ik zeg dat Embry een zwak heeft voor je zus?' Lach ik dan, dit kan nog eens in zijn voordeel belanden. May kan hem aanprijzen bij haar zus? Oh Maya, je zou je hier niet in mogen mengen! Ach ja, het is nu weer te laat!
‘Blijf van me af!' Roept April op toch een kalme manier.
'He sorry." Schrikt Embry duidelijk op, waardoor niemand het kan laten om hen aan te kijken. Ik weet gewoon dat de rest achter ons ook aan het kijken is.
'Is je zusje altijd zo?' Rolt, voor ik het vrij wel besef, over mijn lippen. May en April wisselen even een blik en dan voel ik May zuchten, doordat haar borstkas op en neer gaat.
'Nee, eigenlijk niet.' Fluistert May, die er duidelijk is van aangedaan. Meteen neem ik haar schouders gekruist vast en draai ik haar voorzichtig aan. Kom op Maliya, je weet dat dit het juiste is. Ze kijkt me meteen bedachtzaam aan en ik schenk haar mijn liefste glimlach. Voorzichtig doe ik mijn mond open en rollen de eerste woorden over mijn lippen.