Deel 3: Naar huis 'Jenny_1'

Wauw, het is zo mooi, we zijn het licht gevolgd tot de plaats waar we elkaar voor het eerst gezien hebben. Het is een wondermooi blauw licht, ik heb het nog nooit gezien, maar het is schitterend.
In het midden van de kamer zien we de bron van het licht, het is een poort, eentje dat lijkt op de poort waar ik doorheen ben gelopen, maar deze keer is hij blauw, wil dat zeggen dat dit de poort is naar Sinnih? Het zou wel logisch zijn, dit is wat we wilden dus ik mag me geen zorgen maken, toch?
Dan realiseer ik me dat ik mijn hand op de knop van het gevest heb liggen. Het zwaard is een soort vertrouwd iets geworden, en dat na een paar dagen, we zijn nu al een eenheid, wie had dat kunnen denken..
“Dit is de poort naar Sinnih, het is dezelfde blauwe kleur als toen ik hier naar toe kwam.”
Gale klinkt of hij een dubbel gevoel heeft, waarschijnlijk omdat hij enerzijds niet terug wil naar Sinnih en anderzijds omdat dit wel een geweldig zicht is.
“Het is de kleur van de zee, ik hou echt van de zee, dat zal het enige zijn wat ik mis aan Sinnih.”
Dan zwijgt hij even alsof hij moed zoekt om verder te gaan.
“Op het moment dat je de poort door stapt is het alsof de kleur je binnendringt, eigenlijk is het dan alsof je de zee zelf voelt.” Hij zucht luid. “Zullen we dan maar? Het heeft geen zin om nog langer hier rond te dralen.”
Alia gaat bij hem staan, legt haar hand op zijn schouder en glimlacht.
“We gaan ervoor, we gaan samen het avontuur te gemoed. Je gaat terug naar Sinnih, niet terug naar de bewakers, nu kan jij ons rondleiden in je eigen wereld. Kom op! Hier gaan we!”
Zachtjes trekt ze Gale mee naar de poort en stapt er zonder aarzelen in.
Een kleine flits blijft achter en Gale en Alia zijn verdwenen. Dan zie ik dat Gale’s boek op de grond ligt, ik kan me niet voorstellen dat hij dat is vergeten, het moet gevallen zijn, dus ik pak het op en stap naar de poort toe.
Dan kijk ik achter me en zie Lolan twijfelen, geërgerd loop ik op hem toe, de grote macho, en ik trek hem naar de poort. Zonder iets te zeggen stap ik erin, toch ben ik er wat bang van.