He's Here

M’n tas was niet ver weg en de foto’s waren niet moeilijk te vinden. Ik haalde die van Edward en Jake er allemaal uit en hing ze op. Een kleine stapel bleef over in de palm van mijn hand, op ieder van hun een jongen waar ik zo naar smachtte dat het pijn deed.
“Hij houd van je…”
Ik keek geschrokken op en ontmoete Alice haar blik die me aanstaarde vanuit de deur opening.
“Nee, dat doet hij niet... Jasper houd van Leyna.”
Ik spuugde haar naam uit, walgde van mezelf dat ik haar ooit vriendin noemde. Ze knikte zwak en kwam naast me op het bed zitten. Ze nam een hap lucht en keek me doordringend aan.
“Hou je van hem?”
“Nee,” zuchtte ik.
“HOU je van hem…”
Ik fronste en keek haar aan met dezelfde blik in mijn ogen. Ze trok haar wenkbrauwen op,”Nou?”
Ik knikte en keek naar de grond, blij dat ik nog kon weg kijken.
“Dat is al wat geloofwaardiger.”
Ze zette zich beter op het bed en leek een eindeloze strijd met zichzelf te voeren.
“Ik weet dat je me niet zo mag omdat, nuja… Ik ken Jasper, misschien wel beter dan jij hem kent en… hij is bang…”
Dat leek het meest ridicule wat ik ooit gehoord had.
“Van mij?”
“Ja, op een manier wel…” ze dacht na, hoe ze het goed kon uitleggen,”hij heeft jaren in zijn eentje geleefd, gevochten tegen mensen die als vijand werden afgeschreven, geluisterd naar stemmen die hem zijden wie hij moest doden, maar nooit waarom. Nadat hij vluchtte van zijn leven als vampiertrainer heeft hij rond gedwaald, gedood, iedereen die op zijn pad kwam. En dan kwam ik…”
Weer een andere steek ging door me heen.
“We waren zo lang samen, ik hield van hem… en dat maakte hem bang, bang dat hij nooit meer alleen kon ronddwalen door die zelfde bossen en wegen. Hij is bang zo veel van iemand te houden dat het zijn eigen dood wordt.”
Haar blik sloot me in, verplichte me in haar veel te perfecte gouden ogen te kijken. Ik slikte en fronste op een manier die me aan Jasper deed denken, een van de zo vele trekjes die ik van hem had overgenomen. Ze wachtte op reactie, maar ik wist niet welke ze wou, dus knikte ik maar. Ik begreep het niet zo goed, als je van iemand houd dan wil je alles doen om bij die persoon te blijven, hij wou er net van weg. Daar zat helemaal geen logica in. Waarom moet alles logisch zijn?
Die woorden had hij ooit tegen me gezegd, ik hoorde ze duidelijk in m’n hoofd en voor even zag ik zijn gezicht voor me, zijn glimlach die me aanmoedigde om met Alice verder te praten.
“Mis je hem?” vroeg ze opeens, me uit mijn gedachten wekkend.
Ik knikte, een zwakke knik, niet te overtuigend. Ze deed het zelfde. Edward verscheen in de deur opening,”Je vader vroeg of je misschien chocomelk wou…”
Ik glimlachte – hij kende me te goed – en knikte. Edward wisselde een blik uit met Alice, een die me ongerust maakte, een die duizenden woorden in een blik zij. Ik haatte het dat ze met elkaar konden spreken zonder een word te zeggen. Hun ogen hadden iets ongerust. Edward knikte naar haar en liep terug de trap af naar beneden. Alice keek me aan, haar ogen keken door me heen.
“Ik vergeef het hem niet!” zei ik snel, gewoon even voor de duidelijkheid.
“Niemand van ons vraagt dat ook van je, we hebben enkel een klein probleempje…”
Ik keek haar terug geschrokken aan.
Alsjeblief, niet dat….
“Jasper is hier…”
Weer een bons deed me leven, voor heel even tot ik weer begon te huilen en mijn hart terug stil stond.
“Ga naar beneden, hou je alsjeblief rustig, we gaan naar hem toe.”
Ze nam me bij m’n arm en ging met me mee de trap af.
“Alice,” ik bleef even staan en keek haar aan,”ik mag je wel, dankje.”
Ik sloeg m’n armen om haar heen en glimlachte. Ze probeerde, net als de andere, hem bij me weg te houden en dat was lief.
“Denk je dat je hem ooit vergeeft?”
Ik dacht na, fronste m’n hoofd en haalde m’n schouders op,”Nu nog niet…”
Ze grijnsde, zag in haar hoofd dat ik ooit naar hem zou terugkeren omdat ik het al plande.