Opdracht 2 - Vuur

De mensen in het huis waren zo goed als dood.

Ontspannen stapte Diana over de drempel. Ze neuriede tevreden, terwijl ze de voordeur geruisloos dichttrok en vergrendelde. Ze had de eerste keer dat ze in het huis had ingebroken als eerste het slot flink geolied, zodat het nu geen enkel geluid meer maakte. Vannacht was de vierde keer dat ze het huis binnen was geslopen en zonder schrammen weer buiten stond. Haar eerdere nachtelijke expedities had ze een heel stuk voorzichtiger te werk moeten gaan. Allereerst had ze niemand mogen wekken, maar het allerbelangrijkste was nog wel om geen sporen achter te laten.
      Dit keer had ze zich daar echter geen zorgen over hoeven maken. Hierna zou ze het huis niet meer binnen hoeven gaan en zouden de bewoners niet meer in staat zijn iemand wat te vertellen. Tegen de tijd dat de plaatselijke politie had uitgevogeld wat er zich hier allemaal had afgespeeld, was zij allang gevlogen.
      Diana deed glimlachend een stap achteruit en liet haar blik nog één keer over het oude huis glijden. Het was wonderlijk hoe blind mensen waren voor hun omgeving. Het krakkemikkige geval was in de afgelopen twee dagen voorzien van zes grote vaten benzine en een aantal jerrycans, verspreid door het hele huis. Binnen een paar minuten zou het eerste vat vlamvatten en het lot van de bewoners bezegelen. Met alle uitgangen hermetisch afgesloten, was er geen ontsnappen aan. Het spreekwoordelijke schip zou met man en muis vergaan.
      Tevreden pakte Diana de laatste jerrycan benzine van de veranda. Vijf minuten ervoor had ze met de vorige de volledige begane grond gedrenkt in het brandbare spul. Nu goot ze het laatste beetje over de deur heen, voordat ze een doosje lucifers tevoorschijn haalde. Hitte sloeg haar onmiddellijk in haar gezicht toen ze de afgestreken lucifer tegen de deur aangooide en het houten geval met een luid gesis in vlammen uitbarstte. Een grijns verscheen om haar lippen.
      ‘See you in hell, asshole.’ Resoluut gooide ze haar haren over haar schouder en liep met haar handen in haar zakken het zandpad af. Eenmaal in de donkere schaduwen van het bos draaide ze zich nog één keer om. Het vuur had wild om zich heen gegrepen en de volledige begane grond stond in lichterlaaie. Door het spoor benzine dat ze de trap op getrokken had en de vaten die als bommen op het vuur stonden te wachten, was Diana er zeker van dat het niet veel tijd zou kosten voordat het hele huis door de vlammen omhuld zou zijn.
      ‘Diana.’ De zachte stem wekte het meisje uit de roes van triomf. Ze richtte abrupt haar blik op de lange jongen die uit de schaduwen tevoorschijn was gekomen. De gloed van het vuur viel op zijn bleke gezicht en de grillige schaduwen benadrukten zijn scherpe trekken. Zijn uitdrukking hield midden tussen teleurstelling en afschuw, terwijl hij zwijgend het vuur gadesloeg. Diana kon een lichte huivering niet onderdrukken en sloeg haar armen over elkaar.
      ‘Ethan,’ knikte het meisje, in een poging de stilte te verbreken. De jongen liet zijn blik naar haar toe glijden en trok als reactie enkel een wenkbrauw op. Ongemakkelijk liet Diana haar gesloten houding varen. Ze was zich er maar al te goed van bewust dat Ethan zoveel sneller en vaardiger was dan zij en als hij het niet eens was met haar manier van handelen, haar hoofd niet lang meer aan haar lichaam vast zou zitten. Al was het alleen maar om een voorbeeld te stellen.
      ‘Zeg iets, alsjeblieft.’ Diana wendde haar blik af en bestudeerde haar voeten. Niet voor het eerst voelde ze zich ontzettend klein in vergelijking met de vampier naast haar, die honderden jaren meer ervaring en invloed had dan zij. Diana wist hoe snel en onvoorspelbaar Ethan kon toeslaan, en die gedachte maakte dat de haren in haar nek rechtovereind kwamen.
      ‘Wat wil je dat ik zeg, Diana?’ Ethan wendde zich tot het meisje en bleef haar onbeweeglijk aanstaren. ‘Je hebt zojuist drie mensen gedood.’ Zijn stem bleef onveranderd, koel en afstandelijk. Diana haalde ietwat nerveus haar schouders op.
      ‘Ze waren gevaarlijk.’
      ‘Dit is moord, Diana.’ Ethan bleef zijn irritant kalme stem behouden en ondanks haar angst voelde het meisje woede opborrelen.
      ‘Staan wij daar opeens boven?’ snauwde ze terug, terwijl ze haar hand uitdagend in haar zij zette. De oudere vampier bleef haar uitdrukkingsloos aanstaren. Zenuwachtig schoten Diana’s ogen van Ethan, naar zijn zwaard en weer terug. Tot dusver had hij nog geen poging gedaan om haar te onthoofden, maar daar zou heel snel verandering in kunnen komen. Achter haar rug krulde ze voorzichtig haar vingers om het mes dat ze bij zich droeg. Als hij inderdaad hier was gekomen om een einde aan haar bestaan te maken, zou ze hem het gevecht van zijn leven bezorgen. Althans, dat was het plan.
      ‘Nee.’ Ethan hield zijn hoofd een tikje scheef, een beweging die zo opviel omdat hij de rest van zijn lichaam zo ontzettend stilhield. ‘Maar je begrijpt niet, Diana, dat jouw emoties of verlangens niets betekenen.’ In de stilte die viel, zette hij een kleine stap dichterbij. Het meisje rolde met haar ogen en snoof.
      ‘Ik ben niets meer dan een eenvoudige pion in een groter spel, dat heb ik ondertussen wel door. Een paar mensen meer of minder, wat maakt het uit. Wat Julian betreft, dat hoofdstuk heb ik afgesloten.’ Voordat Ethan iets kon inbrengen, ging Diana verder. ‘Bovendien, we vertrekken vannacht. Als de orde onraad ruikt en polshoogte komt nemen, zijn wij allang verdwenen.’
      ‘Áls?’ Scherp onderbrak Ethan haar betoog en voordat Diana met haar ogen kon knipperen, stond hij opeens geen vijf centimeter van haar vandaan. ‘Áls ze onraad ruiken? Met deze domme actie heb je iedereen in gevaar gebracht, Diana. Een mysterieus vuur dat het einde betekent voor drie jagers?’ Voor een paar seconden bleef hij haar woest aanstaren, tot hij plots weer achteruit stapte en zijn gezicht weer in de plooi trok. Zijn stem had zijn irritante kalmte weer teruggevonden. ‘De volgende keer als iemand je hart breekt-’ Diana onderbrak hem ruw, al haar angsten verborgen onder haar woede richting de mensenjongen die ze in het huis had opgesloten.
      ‘Geloof me, Ethan. Er komt geen volgende keer.’