Deel 3: Naar huis 'Lolan_1'

Al een tijdje ben ik weer in Alia’s kamer. Niet dat ik iets aan haar heb, van het moment dat ik binnenkwam, viel ze letterlijk aan mijn voeten neer. Bewusteloos zo te zien. Ik heb geen enkele ervaring met mensen die neervallen, te helpen. Dat deden de organisatoren van het vechtterrein meestal. En ik was dan ook niet degene die neer lag. Ik grinnik, morgen gaat daar weer een gevecht van start, wat zullen ze blij zijn nu ik er niet ben. Dan heeft de eeuwige tweede nu eindelijk ook een kans om te winnen. Eigenlijk zielig, ik versloeg Philippe met gemak maar hij was toch de meest waardige tegenstander die ik ooit tegen had. Philippe is ook stevig gebouwd, hij heeft donker haar en bruine ogen, zijn spieren zijn een kunstwerk op zich. Bij een wedstrijd 2 jaar geleden kon ik niet meedoen omdat ik moest helpen in de mijnen, Philippe heeft toen gewonnen. Achteraf hebben we er nog over gelachen, ik kwam goed met hem overeen, maar hij moest niets weten van de ‘Plaatsen der Goden’. Ik moet wel geloven in de Goden, stel dat ze me straffen als ik het niet doe. Nu ik die steen gevonden heb, ben ik zeker dat Goden bestaan, het kan niet anders dan dat zij deze plek gemaakt hebben. Al die magie hier kan niet door een mens gemaakt zijn. Iedereen weet dat een mens geen magie bezit, enkel sprookjesfiguren en Goden. En dus weet ik dat de goden ons iets proberen te vertellen.
Ik schrik uit mijn overpeinzingen als Gale binnen komt rennen. Hij is heel opgewonden.
“Lolan, goed dat je hier al bent, ik heb geweldig nieuws. Is Jenny hier ook al? En Alia is nog aan het oefenen zeker? Ik zal ze al gaan halen, we hebben geen tijd te verliezen ...”
“GALE! Doe rustig, Jenny is hier niet en Alia ligt daar in haar bed, op het moment dat ik binnenkwam viel ze flauw.”
Eindelijk kalmeert mijn geschreeuw hem en komt hij bij zinnen.
“Wat is er gebeurd?” vraagt hij ontzet.
Ik haal mijn schouders op; “Ik kwam binnen en ze viel neer. Er zit wel een gat in de muur, misschieen heeft dat er iets mee te maken.”
Gale lijkt niet te begrijpen dat ik verder niets doe. Wat kan ik doen? Ik heb Alia naar haar bed gedragen en heb mezelf hier op de grond gelegd. Pfff misschien speelt ze zelfs komedie omdat ze wist dat ik binnenkwam en geen zin had om iets te doen. Nee, dat kan niet waar zijn, niemand kan flauwvallen zo goed naspelen. Eigenlijk, nu ik erover nadenk heb ik niet nagekeken of ze nog ademt en of haar hart nog klopt. Ik wil net opstaan om na te gaan kijken wanneer Gale naar haar toe gaat.
“Ademt ze nog?” vraag ik. Ik ben echt bezorgd eigenlijk, maar ik denk er niet aan om dat te hard te laten zien, hoe zwak zou ik dan wel niet overkomen?
“Je hebt het zelfs niet nagekeken? Heb je wel hersens, hoe kan je zo stom zijn?”
Dan luistert hij naar haar hart en voelt haar adem. Hij kijkt me aan en zucht opgelucht.
“Je moet meer nadenken Lolan, als er iemand neervalt is het eerste wat je moet doen de adem en hart nakijken. Dan pas mag je erover denken om te verplaatsen.”
Zonder iets te zeggen gaan we zitten. Beiden in gedachten verzonken. En naar wat ik denk hebben we beide gedachten over Alia. Ik hoop dat mijn stommiteit niks slecht heeft opgeleverd.
Zwijgen zitten we naast elkaar, en dan komt Jenny binnenstormen.
“Hee jongens! Ik heb de oplossing voor ons raadsel. Ik weet hoe de cirkels werken! Zo moeilijk is het niet, het is eigenlijk een wegwijzer en …”
Dan zwijgt ze plots.
“Waarom ligt Alia daar?!”
Haar stem slaat over, iedereen is zo overbezorgd, veel zal er wel niet aan de hand zijn. Ze is gewoon bewusteloos, maar het had erger kunnen zijn natuurlijk.
“Het is niet zo erg,” antwoordt Gale in mijn plaats, “Alia is flauwgevallen op het moment dat Lolan binnenkwam. Ik denk niet dat het iets met hem te maken heeft, eerder met de steen die in haar boog verankerd zit.”
Waarschijnlijk gelooft ze Gale niet helemaal want ze gaat zelf kijken.
“Een vriendin van mijn moeder was verzorgster in ons dorp, ik heb veel van haar geleerd, misschien dat ik iets kan doen.”
Voorzichtig bekijkt ze Alia, maar zonder echt iets te doen lijkt me.
“Jenny,” probeert Gale “ik heb daarnet toen ik bij Alia was eventjes vluchtig gekeken. Maar niet enkel met mijn ogen, ook met iets anders wat ik niet goed kan uitleggen. Het ging allemaal heel snel, het was alsof mijn ziel Alia onderzocht. Ik heb niets verdachts gevonden en ik denk dat ze snel weer beter is. Het is beter je niet uit te putten, misschien kan je ons al vertellen over het cirkelraadsel.”
Ik kijk Gale met open mond aan, dat heeft hij mij helemaal niet verteld … was het daarom dat hij zo snel gekalmeerd was?
Dan kijkt Jenny op, gelooft ze deze nonsense dan wel? “Ben je er zeker van Gale? Het is niet zo dat je al lang met magische dingen kan werken en dit lijkt me toch zeker een magisch kantje te hebben.”
“Ik denk het wel, hoewel ik niet zeker ben. Je hebt gelijk dat ik nog niet zo lang met die magie kan werken, maar ik heb tot nu toe altijd wel op mijn gevoel geleefd. Vertrouw me nu maar, ik wil ook niet dat er iets met haar gebeurt.”
Ik zie dat Jenny twijfelt, ze staat op het punt om bij Alia weg te stappen wanneer Alia kreunt. Snel springt Jenny weg waarna ze tot haar positieven komt en gaat kijken. Ook Gale staat als de razende bliksem aan Alia’s bed. Alleen ik niet, wat het ook is, ik kan er toch niets aan doen, ze zullen me wel vertellen als er iets moet gebeuren.
“Hoe is het jongens?” vraag ik terwijl ik languit achterover ga liggen. Dan realiseer ik me dat het misschien wat onrespectvol is en zet mezelf weer recht.
“Ze komt bij.” Zuchten ze beiden opgelucht.
Dan stelt Jenny een domme vraag
“Hee Alia, gaat het weer? Weet je nog wie wij zijn?”
Natuurlijk weet ze nog wie wij zijn, waarom zou ze dat vergeten zijn? Ik heb wel gehoord dat mensen na een stevige klap hun geheugen kunnen verliezen, maar ik heb het nog nooit zelf gezien dus ik denk dat het maar een mythe is om de kracht van sterke mensen te begrenzen zodat ze nooit te ver gaan. Ach, als Jenny zich daar beter bij voelt, laat ze dan maar doen.
“Hallo jongens, ik weet wie je bent Jenny, maar ik heb geen idee wat er gebeurd is.” Alia’s stem klinkt hees. “Ik herinner me enkel dat ik op het doel aan het schieten was.”
Alia probeert recht te komen, maar Gale drukt haar weer plat. “Niet doen Alia, je bent een tijdje het bewustzijn verloren, dan is het niet slim om te snel weer recht te komen.”
Alia knikt, ze zal alles wel aannemen wat Gale zegt, hij lijkt toch de slimste van ons allen.
“Ik wil dat je blijft liggen en dat je luistert naar wat Lolan, ik en Jenny te zeggen hebben. Ik stel voor dat Lolan begint, dan ik en dan Jenny omdat het nieuws dat zij gaat vertellen het meeste impact heeft. Lolan ga je gang.’
Hoe weet Gale dat ik nieuws heb, kan hij in mijn brein kijken? Ik heb hem toch niets verteld? En Jenny dan, wat nieuws kan zij hebben? Ik herinner me vaag iets dat ze iets zei toen ze hier binnenkwam, maar ik heb niet echt geluisterd. Ik luister nooit echt als het me niet interesseert … Ik merk nu dat dat misschien niet echt een slim idee was. Ik luister niet graag, maar ik weet wel graag wat mensen bespreken. Het zou maar eens over mij kunnen zijn.
“Eerst en vooral weet ik niet hoe Gale weet dat ik nieuws heb,” Ik kijk Gale verwijtend aan. ‘maar hij heeft gelijk, ik heb nieuws. Meer nog het nieuws is belangrijk en ik heb gezien dat Alia waarschijnlijk hetzelfde nieuws heeft. Ik heb ook zo’n magische steen gevonden.”
Ik wacht even tot Jenny’s en Alia’s verbijstering is weggetrokken.
“Mijn steen,” zeg ik terwijl ik de steen tevoorschijn haal, “heeft nog niet echt gereageerd. Het is wel zo dat ik zijn werking in mijn lichaam voel, veel intenser dan toen Jenny haar steen kreeg. Daardoor weet ik zeker dat de steen voor mij bedoeld is, ik voel het gewoon.”
Ik ben echt trots op mijn prestatie, nu is Jenny niet meer de enige die een steen gevonden heeft. Maar doordat ik gezien heb dat Alia een steen gevonden heeft weet ik zeker dat ook Gale er een heeft. Jammer eigenlijk, nu ik zo een magische steen heb zou ik hem kunnen neerslaan, maar ook Gale’s krachten zullen zijn toegenomen.
“Ok Lolan, dat is al iets, maar kan je misschien vertellen hoe je het gevonden hebt? Ik denk niet dat het zo is als wij die Jenny’s steen gevonden hebben.”
Gale lijkt helemaal niet onder de indruk van mijn vondst? Had hij het al geweten? Of misschien weet hij al lang wat er hier gaande is, misschien al van voor wij hier zijn aangekomen. Misschien heeft hij heel dit ding wel samen met iemand opgezet om ons gek te maken en weg te halen uit onze dorpen. Natuurlijk zijn er veel mensen beter uit zonder mij, ik ben in veel gevallen een te grote concurrent. Toch wil ik dat niet geloven, Gale lijkt me eerlijk, maar hij weet te veel om normaal te zijn.
Ik haal mijn schouders op.
“Ik heb op een muur geslagen en daarachter lag de steen. Op die muur stond een symbool getekend, maar ik weet niet wat dat hiermee te maken heeft. Die muur verborg enkel maar de steen, meer is er niet aan de hand. Trouwens, hoe wist je dat ik een steen heb en dat ik die niet gevonden heb door op een knop te drukken?”
“Het is niet zo moeilijk te weten dat je een steen hebt Lolan, de steen straalt namelijk een enorme macht uit. Een macht die ik heel gemakkelijk kan waarnemen, maar dat wil niet zeggen dat ik die kan gebruiken. Anderzijds heb ik geraden dat je die steen niet door een knop achter een schilderij gevonden hebt omdat ikzelf ook een steen gevonden heb door een andere manier. Door mijn eigen magie te gebruiken dus ik verwachtte wel zoiets bij jou.”
“Dus als ik het goed begrijp,” zegt Jenny, “heeft iedereen nu een steen gevonden, maar elk op een andere manier. En Alia, heb jij je steen gevonden door een knop of iets anders?”
Volgens mij heeft Alia de steen gevonden door met een pijl te schieten. Ik ben niet goed in die dingen waar te nemen, maar ik zie hier nergens een knop en Gale en ik hebben beide onze steen gevonden door onze krachten te gebruiken. Nu ja krachten, hij heeft magie gebruikt, dat is niet eerlijk, ik heb de enige werkelijke kracht.
“Ik heb een pijl afgeschoten op die plek daar.” Alia klinkt zwak terwijl ze naar het gat in de muur wijst, “Toen de pijl de muur raakte spatte de muur uit elkaar en kon ik de steen pakken. Wat daarop volgde was bijna hetzelfde als bij Jenny, de steen stootte magische dingen uit en sleep zichzelf om in mijn boog te passen. Nu voel ik de kracht die de boog uitstoot, maar daarnet was het alsof de kracht me volledig ging vernietigen. Ik kon het niet aan en ben flauwgevallen.”
“Allemaal goed en wel, maar er is toch iets raar, jullie hebben wapens waar de steen is ingebed, dat hebben ik en Gale niet. Ik heb er eens over na gedacht en ik denk niet dat Gale een wapen nodig heeft voor de steen. De steen zal zijn magische krachten versterken zonder dat het ergens in terecht komt, maar wat moet dat bij mij?” antwoord ik
Als ik dan verder nadenk kan ik toch wel tot een conclusie komen, verschillende zelfs. Helpt de steen mij misschien nog sterker te zijn? Of beschermt hij me tegen een magische aanval? Of misschien heb ik de steen gewoon als symbool. Ik ben van mezelf al sterker dan eender wie, daar heb ik geen hulp bij nodig.
“Lolan,” begint Alia, “ik weet niet hoe het komt, maar ik heb het gevoel dat zowel jij als Gale nog een soort wapen moeten vinden. Mijn vader heeft me altijd geleerd op mijn intuïtie af te gaan en dat bleek altijd vrij goed te kloppen. Geef de moed niet op, we vinden wel iets naarmate we uitvinden wat er allemaal van ons verwacht wordt en hoe de symbolen met hun volgorde werken.”
Jenny was even in gedachten verzonken, maar schrikt dan op. Ik grinnik, doordat ze zo snel recht veert krijg je een nogal hoppend zicht, als je begrijpt wat ik bedoel. Jenny is knap gebouwd en haar groene ogen komen mooi uit. Eigenlijk door alles wat we tot nu hebben meegemaakt heb ik er zelfs nog niet aan gedacht terwijl ik vroeger snel afgeleid was door de vrouwelijke rondingen. Ik heb wel één probleem, ik weet niet of ze mij waardig is. Voor zover ik weet zijn er nog altijd standen en sta ik vrij hoog in ons dorp. Dat komt omdat ik het heb kunnen afdwingen bij de vechtwedstrijden, meisjes staan voor me in de rij. Dat weet ik zeker, maar tot nu toe heeft niemand een poging naar mij ondernomen. Waarschijnlijk omdat mijn kracht surrealistisch is en ze denken geen kans te maken. Ik schrik op uit mijn overpeinzingen als mijn naam roept.
“Lolan! Waar zit je met je gedachten? Ik ben net aan het zeggen dat ik weet hoe we de symbolen moeten interpreteren. Het is belangrijk voor ons allemaal, hiermee kunnen we naar huis, maar telkens maar 1 plek tegelijk. Het heeft allemaal te maken met de volgorde waarin je de schijven draait.”
Schijven draaien? Symbolen? Even weet ik niet wat ze bedoeld. Dan snap ik dat ze de symbolen in de andere kamer bedoelde.
“Dus,” antwoordt Gale, “je zegt dat we weer naar huis kunnen? En als we dat nu eens niet willen? Ik heb bijvoorbeeld geen plaats om naar toe te gaan, en ik denk Alia ook niet. Kan het niet iets anders betekenen?”
“We moeten terug Gale,” roep ik uit, “zeker jij en ik. Wij zijn de enigen die geen wapen hebben dus misschien moeten we die thuis gaan ophalen. Alia en Jenny hebben beiden hun wapen thuis gekregen, maar wij niet. Of het is vergeten of het betekent dat we het thuis moeten uitzoeken.”
“Daar zit wat in, er is geen manier om het uit te zoeken zonder naar huis te gaan. Zowel jij en ik hebben niet werkelijk een wapen nodig omdat we zelf een wapen zijn snap je, maar we zouden wel iets kunnen gebruiken om ons eigen wapen nog uit te breiden.”
Natuurlijk begrijp ik het, ik heb er zelf ook aan gedacht, maar hij sluit niets uit terwijl ik er ondertussen zeker van ben dat we een wapen krijgen. Desnoods sla ik wel iemand om een schild af te nemen. Als ze er niet tegen kunnen dan verdienen ze het schild ook niet.
“Leg verder uit Jenny, misschien dat we wel iets vinden op het moment dat we aankomen. Ik wil eigenlijk wel eens weten hoe jullie wereld er uitziet. Een beeld dat je vormt van iets wat je niet kent is veel minder waard dan het werkelijk uitzicht.”
Alia heeft gelijk, we moeten niet ruzie maken over een wapen of iets anders voor we nog maar thuis zijn. Jenny heeft dingen die we goed kunnen gebruiken om verder te gaan. Misschien vinden we wel de werkelijke reden dat we hier zijn, zonder speculaties.
“Wel, we hebben verschillende cirkels, maar de middelste is de kleinste en meteen de belangrijkste om het evenwicht te bewaren. Dat wil dus zeggen dat de middelste cirkel het symbool moet geven van de plaats waar we heen willen.”
Jenny geeft ons waarschijnlijk tijd om even na te denken want ze stopt. Of misschien moet ze zelf nadenken hoe het uitgelegd moet worden.
“Als tweede cirkel moet het pentagram komen. Het pentagram moet met de bovenste punt naar het eerste symbool wijzen om ervoor te zorgen dat het eerste symbool wel degelijk als het belangrijkste wordt aanzien. Door het eerste symbool zo aan te wijzen weet de structuur dat we daar naartoe willen.”
Jenny klinkt net alsof ze het allemaal weet. Ze doet ook net alsof de cirkels en symbolen kunnen denken. Misschien zit er wel een kracht achter die kan nadenken, maar het kan zeker niet dat zo’n stel tekeningen iets kan wat eigenlijk alleen mensen kunnen.
“De 4 andere cirkels staan voor de andere symbolen, maar ik weet niet hoe we die moeten zetten. Ik denk niet dat het zo veel uitmaakt, alhoewel er wel iets of wat logica bij moet zitten anders zijn er niet genoeg mogelijkheden.”
“Hmm, het lijkt allemaal heel logisch tot nu toe, maar er moet inderdaad een logica zijn achter de 4 overige symbolen.”
Gale ziet eruit alsof hij hard aan het nadenken is, maar dan wel luidop. Zonder zich bewust te zijn van mij, Jenny en Alia.
“Stel dat we naar Sinnih willen, dan hebben we als eerste symbool het boek en als tweede symbool het pentagram. Misschien maakt de plaats waar we naar toe gaan ook wel rekening met de andere symbolen. Kantih is de middelste regio dus zal de kroon die Kantih voorstelt het derde symbool moeten zijn. Er zijn dan nog 3 over, misschien moeten we dan kijken naar de grenzen van Sinnih. Sinnih grenst, als je de kloven niet meerekent, aan zowel Johtih en Unovih. Waarschijnlijk zal dan het zwaard van Jenny uit Hiën het laatste symbool zijn omdat die regio er het verste van Sinnih ligt. Dan maakt het enkel nog uit waar precies de boog en de vuist geplaatst moet worden. Er MOET een logica achter schuilen. Het kan niet anders.”
Gale schrikt op, hij was zich echt niet bewust van het hardop nadenken. Hij grijnst naar ons met een blik dat het nu aan ons is. Hij zou gelijk kunnen hebben over dit alles, lijkt me. Maar de 2 andere plaatsen? Er zijn geen ideeën meer.