Hoofdstuk 9

Ik zit te bedenken of ik nu zal schrijven of niet. Maar de gedachte om de persoon weer te schrijven trekt mn aandacht. En ik kan altijd dingen vragen en hij of zij kan altijd dingen aan mij vragen. Ik kan er een vragen spelletje van maken. Ik weet niet wat hij of zij er van zal denken maar ik kan het altijd vragen. Ik leg het nieuwe briefje in de la waar de andere briefjes ook al liggen. Ik ga zitten en begin meteen met schrijven.

Ik vouw het briefje 2x dubbel en leg het weer op mn nachtkastje. Ik ga in mijn bed liggen en draai me met mijn rug naar het raam toe. Ik laat het raam express open. Hoe koud ik het ook heb. De enige manier die ik kan verzinnen is dat hij of zij door het raam komt. Ik denk aan Edward. Zijn ogen waren zo mooi. Die kleur. Zo anders dan elke andere kleur die je normaal kan hebben. Het was best jammer dat hij zo snel weg was. Maar het was al aardig dat hij me het huiswerk kwam brengen Heidi zou dat nooit doen. En dan zou ik een 1 krijgen. En dat kan ik niet echt gebruiken als de meeste cijfers al meetellen voor mijn examenjaar. Ik ben aan de vroege kant maar ik zat ook al best vroeg opschool. Ik sluit mijn ogen en ik probeer Edward weer te zien toen ik heb zag staan voor mijn deur.




Ik hoor wat gerinkel maar ik doe alsof ik het niet hoor. Opeens hoor ik een harde klap en iemand pakt zich vast aan mijn bed. Ik begin hard te gillen en ik voel al snel een hand op mijn mond. Ik bijt er hard in. De slaapkamer deur vliegt open. En het licht word aangedaan. Joshua en mijn moeder staan in de deur opening mijn moeder staat er met een vleesmes en Joshua met een paraplu. Maar ze laten al snel hun handen zakken. De hand gaat langzaam van mijn mond en ik kijk wie het is. “Pap?” Ik kijk hem ongelovig aan. Als ik naar de klok kijk is het half 4 's nachts. “Phil! Wat doe je op Luna der kamer?! Dat is vraag 1. En vraag 2 is OF JE NIET BETER BIJ MILLIE KON BLIJVEN?! Ik bel de politie en geef je aan voor inbraak.” Ze wilt boos weglopen maar bedenkt zich al snel. Als ze hem aangeeft kunnen wij niet meer hier wonen en zullen we in een mini mini mini huissie moeten wonen. “Dat kan niet Kirsten.” Zegt mijn vader koud. Hij weet dat mijn moeder weg wilt en hij weet dat ze alles al weet net als ik en Joshua. “Iedereen gaat nu gewoon weer slapen en wij gaan eens praten Kirsten.” Mijn vader beent mijn kamer al weer uit zonder nog naar iemand om te kijken. Joshua loopt naar zijn kamer. Mijn moeder doet het licht weer uit en sluit mijn slaapkamerdeur. Al snel gaat hij weer langzaam open en dicht. “Luna?”
“Kom maar Joshua ik weet dat ze weer ruzie zullen hebben.” Joshua doet het licht aan en trekt het matras onder mijn bed vandaan en loopt weer terug naar de schakelaar om het licht uit te doen. Hij kruipt naar het matras en gaat liggen onder de dekens. Ik draai me om zodat ik naar Joshua kan kijken. Ik pak zijn hand en fluister dat het allemaal goed komt ookal weet ik dat dat niet zo is en dat ik mezelf en Joshua even veel voor de gek houd.