#**A Broken Ghost**# -5-

De rest van de avond heb ik doelloos tv gekeken met men vader. Het is terug goedgemaakt. Maar ik voel me anders,ik weet niet hoe ik het moet beschrijven,maar het is vreemd. Tv zien was bevoorbeeld 1 van men favoriete bezigheden. En nu vind ik er niks meer aan. Men hoofd zit ergens helemaal ander. Bij het ongeval. Er is iets met dat ongeval,iets klopt er niet bij. Ik weet niet waarom ik zo’n rare dingen denk,maar er is iets serieus mis gegaan daar. Ik kan me nog steeds niks herinneren,maar toch werken men hersenen op volle toeren,omdat ik er een raar gevoel over heb. Het voelt alsof dat gepland was. Alsof iemand me op die boom afstuurde,met de bedoeling om me in het ziekenhuis te krijgen. Maar is het niet ziek als ik dat denk? Een ongeval gebeurd op het moment zelf,dan kan niemand plannen. Ik had het stuur in handen,dus ikzelf kan het niet gepland hebben. Maar toch… ik weet het niet. Er is iets raar aan de hele zaak. Men moeder heeft daarjuist nog een krant aan me gegeven en daar stonden dingen over me in. Hoe dat ik op wonderlijke wijze overleefd heb,terwijl men lichaam alle tekens gaf van opgeven. Ik had dood moeten zijn. Dat stond er in de krant. Ik had dood moeten zijn..kun je dat geloven? Ik ben een wonder zegt de krant. Een wonder omdat ik zo’n zwaar ongeval overleefd heb. Men vader heeft het ook overleefd,maar die werd niet geraakt door de boom. De boom was aan de bestuurderskant en heeft de hele autovoorkant tot tegen mij geplet. Waarom overleefde ik? ‘jongen,we gaan slapen.’zei men vader. ‘ok.’zei ik en stond op. Ik zei men vader slaapwel en ging naar boven, men moeder krijgt nooit een slaapwel van me. Ik spreek in het algemeen bijna nooit met haar. Haar schuld. Ik stapte naar boven en deed de deur achter me op slot. Dat deed ik altijd. Een onprettig gevoel gaf men kamer me. Ik kreeg een rilling over men rug,maar negeerde het. Ik ben gewoon moe,dat zal het zijn. Ik deed enkel men broek uit en stapte in men bed. Ik sloot men ogen overdreven hard,dat het pijn deed. Er kijkt iemand naar me,er kijkt iemand naar me,ging er door men hoofd. Ik voel de ogen gewoon op me gericht. Ik droom,ik droom,dit is gewoon een nachtmerrie. Ja,ik slaap al. Er is niks in men kamer en er kijkt niemand naar me. Ik deed men licht uit en deed het deken over men hoofd. Het mag dan wel kinderachtig zijn,maar het voelt toch al iets veiliger. Ineens voelde ik iets inzakken op men bed. Ik dacht eerst een seconde aan men kat,maar die is al een half jaar lang overleden! Ik schoot overeind en deed het licht snel aan. Men hart sloeg als een gek in men borstkas en ik ademde heel snel. Ik keek om me heen,maar er was niks te zien. Sukkel die ik ben. Ik beeld me gewoon in dat er iemand op men bed komt zitten,terwijl er helemaal niemand is. Met een wild kloppend hart ging ik terug liggen,maar deze keer liet ik het licht aan. Geen idee waarom ik dat deed,maar het voelde veiliger. Uiteindelijk viel ik dan toch in slaap,omdat men ogen niet zolang open konden blijven van de schrik. Slapen doet goed,slapen is onschuldig. Slapen is veilig. Dan kan er niks gebeuren,of je merkt het niet. Ik draaide me in men slaap wat om en zuchtte. Maar een rare kriebeling ging over men rug,terwijl ik sliep. Ik was op een onbekende straat. Het was nacht,maar er brandden enkele lantaarnpalen. Het was mistig. Er was geen enkele geluid,zelf niet van krekels of uilen. Niks. De wind waaide door men haar en liet me kippenvel krijgen. Maar de kippenvel was niet door de wind,maar door de plotse gedaante die op het einde van de straat stond. Het stond stil,en het was te ver weg om te zien wie het was. Het enige wat ik zag was het lange t-shirt dat de gedaante aanhad. Het t-shirt wapperde door de wind. Ik stond stil,het ding ook. Alles was doodstil en rustig. Ik stond eeuwn stil,zo voelde het. En de gedaante bewoog ook niet. Ik voelde alleen ogen op me branden. En toen..toen hoorde ik een stem. De stem die ik eerder ook al gehoord had. Het fluisterde weer hetzelfde. ‘laat hem niet gaan..’fluisterde de wind. Maar was het wel de wind? Ik denk dat het van de gedaante voortkwam. Ik knipperde een keer met men ogen en slikte. Ik opende men ogen weer en ineens stond de gedaante vlak voor men ogen. Ik verschoor zohard dat ik heel de buurt bij elkaar gilde en op slag zwetend wakker werd. Ik sprong uit men bed,liep naar men balkon en ging op de rand staan. Ik knipperde weer een keer met men ogen en ik schrok. Wat doe ik nu! Wat doe ik hier! Ik stapte snel van het balkon af en stapte achteruit weg. Shit..ik wist niet wat ik deed. Waarom doe ik zoiets! Ik heb geen zelfmoordneigingen! Ik stapte terug men kamer binnen en ging naar de badkamer. Daar liet ik me voor de wc vallen en gaf over. Ik bibberde helemaal van de angst en ik probeerde het beeld uit men hoofd te wissen. Maar het kwam er steeds weer. De gedaante die plots voor men ogen stond was…een meisje. En ze was rood,rood van het bloed. De vele diepe krassen in haar gezicht waren me zelf op die halve seconde opgevallen. Verder kon ik me niet goed herinneren,maar ik zag ze. Ze keek me aan. Ja,echt mij! Maar het was maar een droom. Een droom,jack! Maar waarom ben ik dan nog steeds zo bang! En waarom the hell ging ik op het balkon staan! Ik ben zo bang.. Ja,zelf een 17jarige jongen kan bang zijn..