Scar 23

Het laatste stuk van het vorige hoofdstuk:
Heel kort schenkt ze me een waterige blik.
'En ik durf niet naar huis. Ik weet dat het dom is, maar ik wil... ik kan niet alleen zijn en...' struikelt ze over haar woorden en slaat angstig haar armen om zichzelf heen, alsof ze zichzelf bijeen probeert te houden.
Het is eruit voordat ik het doorheb. 'Kom met mij mee naar huis,' stel ik voor.
Zenuwachtig kijkt ze me aan, alsof zie niet helemaal zeker weet wat ik ermee bedoel of wat ik van plan ben.
'Ik bedoel niet... gewoon dat je niet alleen hoeft te zijn. We zien dan morgen wel verder, maar dan hoef je nu niet in je eentje te zijn,' verduidelijk ik en ik zie in haar ogen hoe ze alles afweegt. Één deel van haar vertrouwt me wel, het andere niet.
'Oké,' antwoordt ze dan schor. 'Dank je wel.'