Hoofdstuk 14 (Arthur)

We zagen William en Jack al staan op het deck, met hun instrumenten. Snel genoeg konden we niet gaan, we hadden belangrijk nieuws te melden aan hun. Ze zagen al aan ons gezicht dat we goed nieuws hadden. " Jullie lijken allemaal zo blij vandaag, of ligt het aan mij?", begon William. "Dat zijn we ook!", zei Emmily enthousiast. "Het is nog niet zeker of we het gaan doen", zei Louise. "Maar het is wel fantastisch nieuws" "Vertel vertel vertel", zei Jack. "Wel", begon ik. "Wallace is nog niet zo lang geleden langs de meiden gegaan met nieuws" "Hij vroeg aan ons of we vanavond mogen spelen in de eetzaal van de eerste klas!", riep Emmily. "Sst Emmily", zei ik. "Niet alle passagiers hoeven dat te weten hoor." We zagen de jongens meteen stralen. " Nee dat meen je niet!", zei Jack. "We liegen niet", zei Louise. " Als je ons niet gelooft, Wallace komt straks naar hier. We wisten nog niet zeker of we het zouden doen." "Waarom niet", vroeg Jack. " Ik vertrouw hem niet helemaal, sinds wat er gisteren is gebeurd. Voor we jullie kenden speelden we in de tweede klas, tot hij naar ons toe kwam." "Oké dit is wel gebeurd en eerlijk dat is niet netjes van hem", zei William. " Ik vind dat we deze kans met open armen moeten aannemen. Wie weet krijgen we daar ook nog een lekker diner van de eersteklassers. Eens iets totaal anders dan dat we hier krijgen, of thuis." "Je zou het toch niet alleen doen voor het eten?", vroeg ik. "Nee hoor, het is een unieke kans", antwoordde hij. " Ik ben voor!" "Ik ben ook niet echt zeker", zei Jack. " Ik geef Louise zeker gelijk.

" Ik stel voor dat we stemmen. We zijn met 5, dus er komt een uiteindelijke winnaar! Oké wie is voor?", vroeg ik. Emmily's en Williams handen gingen meteen de lucht in. " Ik, euhm Wij!", zeiden ze in koor. Ik zag Louise en Jack twijfelen. Uiteindelijk ging de hand van Louise in de lucht. Die van Jack volgde niet veel later. "Dat is dan duidelijk", zei ik. "Ik was sowieso ook voor het voorstel. Probeer iets deftigs te vinden voor vanavond!" " Ik zal mijn best doen", zei William. "Maar hoe gaat Wallace nu weten dat we meedoen?" "Hij ging nog langskomen vandaag, terwijl we aan het spelen zijn", zei ik. " Kan hij nog eens horen van hoe goed we wel zijn", zei Emmily. "Vanavond zal hij groen zien van jaloezie", zegt Jack. Ze begonnen te lachen. "Zeker dat ze nog geen koppel zijn?", fluisterde ik naar Louise. Het enigste wat ze deed was haar schouders ophalen. "We kennen elkaar maar 2 dagen, we delen nog niet al onze geheimen op die paar dagen", zei ze. Ik moest haar wel gelijk geven. " Zullen we spelen?", vroeg William. Daar zei niemand nee op.

Wat me vandaag opviel, is dat er niet alleen derdeklassers komen luisteren. Er kwamen ook mensen van de eerste en tweede klas naar dit deck om mee te luisteren. Ik zag het aan de erg nette kleding dat ze droegen, zo heb ik nog nooit een derdeklasser zien lopen. Deze keer wisten we nog een beetje geld te verdienen. We willen het niet aanvaarden, maar ze stonden er op. Iedereen vindt ons geweldig! Niet veel later verscheen ook Wallace in de menigte. Hij gaf ons het teken om even te stoppen. Onder luid gejoel naar Wallace toe, legden we onze instrumenten neer. " We spelen zo even verder mensen", zei Louise. We moeten even iets bespreken met Wallace. Straks doen we verder, dat beloven we jullie." De mensen begonnen te fluisteren. Do mensen van de eerste klas kennen hem natuurlijk. Die zullen zich afvragen waarom hij hier zal staan.

" Ik denk dat jij een antwoord verwacht op uw aanbod gisteren", begon Louise. "Dat klopt", zegt Wallace. "Hebben jullie kunnen beslissen?" "Yup", zegt Emmily. "We willen heel graag voor hun spelen!" " Goed om te horen", zegt Wallace. " Ik verwacht jullie 3 dan in aan de ingang van de eetzaal tegen het avondeten!" We keken naar elkaar. "Sir, we zijn met zijn vijven", zei ik. "William en Jack behoren ook tot het team" Zijn blik bleef even staan op de twee jongens. William zette meteen zijn grootste glimlach op. Hij dacht na zo te zien. "Ik had een tafel gereserveerd voor drie vanavond, want jullie mochten daar ook eten.", zuchtte hij. " Nu moet ik weer naar die persoon zoeken en mijn mannen hebben mij ook nodig in de slaapkamer, maar goed komt wel goed. Jullie mogen met zijn vijven komen spelen en daarna kunnen jullie genieten van een maaltijd." " Als het zo lastig voor u is Sir, dan blijven we hier wel", zei Jack. William wou hem bijna meppen, merkte ik. Die was juist blij dat het mocht. "Nee het komt wel in orde", antwoordde hij. " Maar ik moet nu weer gaan. Het is al een hele dag van Wallace kom je mij een glas water brengen, Wallace ik heb een extra deken nodig. Ze kunnen geen 10 minuten zonder mij. Degene die niet ziek zijn spelen in het café." "Kunnen jullie geen vrij vragen", vroeg ik. "Ik ben het gaan navragen en ze verwachten muziek, dus nope. IK heb maar gezegd dat er iemand bij de zieke moest blijven en het was ik. Ik kom vanavond misschien luisteren naar hoe jullie spelen. Tot vanavond", zei hij en vertrok terug naar zijn eigen hut. " Hij zal het niet makkelijk hebben met al die zieken", zei ik.

De passagiers begonnen weer op te fleuren toen we recht stonden en klaar staan om weer verder te spelen. " Zoals we zeiden, moesten jullie je geen zorgen maken om de muziek. We spelen nog even verder!", zei Emmily. Iedereen begon meteen te applaudiseren. Lang duurde het niet en we begonnen weer te spelen.

Na een paar uurtjes was het echt tijd om te stoppen. Iedereen was bekaf en wou zich voorbereiden op vanavond. " Bedankt voor de massale aanwezigheid, maar het is nu echt tijd dat we stoppen. We kunnen moeilijk de hele dag door blijven spelen", zei Emmily. " Morgen na de middag staan we weer hier paraat." Ze waren er niet echt blij om. Ze zullen wel anders reageren wanneer zijn een hele tijd moeten spelen. Nadat iedereen ongeveer vertrokken is, begon ik. " Spreken we een halfuur voor het avondeten gewoon hier af?" Iedereen stemde in. We namen afscheid. Iedereen aar zijn eigen klasse en eigen hut. Ik kon meegaan met Emmily en Louise. "Ik kom nog even op jullie deur kloppen. Kunnen we samen gaan. Nu zal ik wel eerst wachten tot als jullie volledig klaar zijn. niet als deze ochtend." "Deze keer zit ik niet in mijn nachtkledij wel", zei Emmily. "Maar goed we zien jou vanavond wel verschijnen aan onze deur!" Dan splitsten onze wegen...