Free Yourself
"Het is jouw fout, je stelt je niet open."
Ik hoor de woorden nog echoën in mijn hoofd, ook al is het een lange tijd geleden gezegd geweest. Een dierbaar iemand zei het op een bepaald punt tegen me. We waren problemen aan het uitpraten. Ik was het beu om constant moeite te moeten doen om een gesprek aan te knopen en zij vond dat ik me niet open stelde. Juist op de moment dat ik me open stelde...
"Ik wil me wel open stellen, maar dan moet ik je kunnen vertrouwen."
Mijn antwoord, dat hard aan kwam. Ik vertrouwde haar wel, maar toch niet volledig. In het verleden had ik haar geholpen toen ze het moeilijk had. Ik was er voor haar, steunde haar, liet haar uithuilen op mijn schouder, verzekerde haar dat het goed komt,... En net op een moment dat ik het moeilijk had, stelde ik me zogezegd aan. Juist de persoon waarvan ik dacht dat ik op haar kon rekenen, lieten me in de steek. Mensen die soms een bitch waren geweest, die waren er voor me. Het leek wel de omgekeerde wereld. Nog steeds heb ik het er moeilijk mee als ik terug denk aan die tijd. Maar ze kon de negatieve energie niet aan, want met haar blessure was dat moeilijk. En toch, was ik er nog steeds voor haar met haar blessure, ondanks dat het voor mij zo zwaar en moeilijk ging. Is het onredelijk om hetzelfde terug te verwachten?
"Maar je kan me vertrouwen."
Toch voelde het niet zo aan. Op dat moment vroeg ik me constant af 'wat als ik weer in de put zit'... Op zo'n moment mag je daar niet bij stil staan en toch deed ik het. Ik wou zekerheid hebben, zekerheid van mijn vertrouwen. Maar dat had ik niet.
"Het zal even duren voor dat er helemaal terug is."
"Ik zal het zeker proberen terug winnen."
Net hetgeen dat ik wilde horen. Of het nu waar was of niet, op dat moment wilde ik dat en wilde ik dat het terug goed kwam. Zoals vroeger...
Na het gesprek probeerden we weer normaal tegen elkaar te doen, maar er hing nog steeds een bepaalde sfeer tussen ons. We lachten wel weer, we praatten weer met elkaar. Zij deed inderdaad moeite, tot een bepaald punt.
Zelf vond ik het ongemakkelijk om een gesprek te beginnen waar ik open over mijn gevoelens praat. Wat als die persoon mij niet accepteert? Of wat als ik niet begrepen wordt? Wat gaat die ermee doen? Maar toch deed ik het, omdat ik echt moeite wilde doen.
In zo'n gesprekken waar ik open was, luisterde ze vooral. Maar hier en daar gaf ze toch een antwoord, dat toch niet hetgeen was wat ik verwacht had.
"Je moet zo niet denken over jezelf." "Dat is ook wat overdreven denk je niet?" "Praat er gewoon eens over met een psycholoog en dan komt dat terug in orde."
Was het maar allemaal zo gemakkelijk... Nam ze mij dan niet serieus? Ik weet alvast dat het niet een antwoord was dat ik verwachtte. Iedereen heeft zijn problemen en die zijn niet allemaal zo gemakkelijk opgelost. Maar met steun van anderen is dat net iets makkelijker. En die steun vond ik nog steeds niet bij haar. Met als gevolg dat ik me ook weer wat meer afsloot naar haar toe en gemakkelijker deed alsof alles in orde is. En dan was het vooral wachten tot de bom ging barsten...
"Ik heb het zo gehad met jou, je hebt alleen maar aandacht voor je eigen problemen dat je niet meer ziet dat anderen zich slecht voelen."
Het voelde als een messteek in mijn hart... Ja ik zie nog steeds dat anderen problemen hebben, maar ik kan het niet allemaal meer ruiken. Ja je mag nog steeds met problemen naar mij toe komen, want ik ben er nog steeds voor je, altijd geweest. Ik kon het allemaal zeggen, maar het boeide haar niet meer. En tot mijn verbazing boeide het mij ook niet meer. Het voelde als zand tussen mijn vingers, ik kon het niet meer samen houden.
Normaal doen, gaat niet meer. Er is te veel gezegd geweest en te veel niet gezegd geweest. Ik vraag me zelfs af of die poging het wel waard was. Het lijkt momenteel nog meer pijn te doen dan voorheen. Toen konden we nog redelijk normaal doen, nu niet meer.
Het voelt ook enorm hard aan alsof het allemaal mijn fout is, en ik besef zelf dat ik ook fouten gemaakt heb. Maar in een relatie/vriendschap ben je met twee en niet alleen. En toch voelt het ergens aan alsof er een last van mijn schouders is. Niet meer nadenken over wat ik zeg, niet meer nadenken of het kwetsend overkomt of niet, niet meer constant vragen hoe het met haar is, een soort van vrijheid.
Maar, het doet nog steeds zeer veel pijn in mijn hart. Ik dacht dat we terug konden gaan naar hoe we waren, maar ik besefte niet dat het onmogelijk was...
Ik hoor de woorden nog echoën in mijn hoofd, ook al is het een lange tijd geleden gezegd geweest. Een dierbaar iemand zei het op een bepaald punt tegen me. We waren problemen aan het uitpraten. Ik was het beu om constant moeite te moeten doen om een gesprek aan te knopen en zij vond dat ik me niet open stelde. Juist op de moment dat ik me open stelde...
"Ik wil me wel open stellen, maar dan moet ik je kunnen vertrouwen."
Mijn antwoord, dat hard aan kwam. Ik vertrouwde haar wel, maar toch niet volledig. In het verleden had ik haar geholpen toen ze het moeilijk had. Ik was er voor haar, steunde haar, liet haar uithuilen op mijn schouder, verzekerde haar dat het goed komt,... En net op een moment dat ik het moeilijk had, stelde ik me zogezegd aan. Juist de persoon waarvan ik dacht dat ik op haar kon rekenen, lieten me in de steek. Mensen die soms een bitch waren geweest, die waren er voor me. Het leek wel de omgekeerde wereld. Nog steeds heb ik het er moeilijk mee als ik terug denk aan die tijd. Maar ze kon de negatieve energie niet aan, want met haar blessure was dat moeilijk. En toch, was ik er nog steeds voor haar met haar blessure, ondanks dat het voor mij zo zwaar en moeilijk ging. Is het onredelijk om hetzelfde terug te verwachten?
"Maar je kan me vertrouwen."
Toch voelde het niet zo aan. Op dat moment vroeg ik me constant af 'wat als ik weer in de put zit'... Op zo'n moment mag je daar niet bij stil staan en toch deed ik het. Ik wou zekerheid hebben, zekerheid van mijn vertrouwen. Maar dat had ik niet.
"Het zal even duren voor dat er helemaal terug is."
"Ik zal het zeker proberen terug winnen."
Net hetgeen dat ik wilde horen. Of het nu waar was of niet, op dat moment wilde ik dat en wilde ik dat het terug goed kwam. Zoals vroeger...
Na het gesprek probeerden we weer normaal tegen elkaar te doen, maar er hing nog steeds een bepaalde sfeer tussen ons. We lachten wel weer, we praatten weer met elkaar. Zij deed inderdaad moeite, tot een bepaald punt.
Zelf vond ik het ongemakkelijk om een gesprek te beginnen waar ik open over mijn gevoelens praat. Wat als die persoon mij niet accepteert? Of wat als ik niet begrepen wordt? Wat gaat die ermee doen? Maar toch deed ik het, omdat ik echt moeite wilde doen.
In zo'n gesprekken waar ik open was, luisterde ze vooral. Maar hier en daar gaf ze toch een antwoord, dat toch niet hetgeen was wat ik verwacht had.
"Je moet zo niet denken over jezelf." "Dat is ook wat overdreven denk je niet?" "Praat er gewoon eens over met een psycholoog en dan komt dat terug in orde."
Was het maar allemaal zo gemakkelijk... Nam ze mij dan niet serieus? Ik weet alvast dat het niet een antwoord was dat ik verwachtte. Iedereen heeft zijn problemen en die zijn niet allemaal zo gemakkelijk opgelost. Maar met steun van anderen is dat net iets makkelijker. En die steun vond ik nog steeds niet bij haar. Met als gevolg dat ik me ook weer wat meer afsloot naar haar toe en gemakkelijker deed alsof alles in orde is. En dan was het vooral wachten tot de bom ging barsten...
"Ik heb het zo gehad met jou, je hebt alleen maar aandacht voor je eigen problemen dat je niet meer ziet dat anderen zich slecht voelen."
Het voelde als een messteek in mijn hart... Ja ik zie nog steeds dat anderen problemen hebben, maar ik kan het niet allemaal meer ruiken. Ja je mag nog steeds met problemen naar mij toe komen, want ik ben er nog steeds voor je, altijd geweest. Ik kon het allemaal zeggen, maar het boeide haar niet meer. En tot mijn verbazing boeide het mij ook niet meer. Het voelde als zand tussen mijn vingers, ik kon het niet meer samen houden.
Normaal doen, gaat niet meer. Er is te veel gezegd geweest en te veel niet gezegd geweest. Ik vraag me zelfs af of die poging het wel waard was. Het lijkt momenteel nog meer pijn te doen dan voorheen. Toen konden we nog redelijk normaal doen, nu niet meer.
Het voelt ook enorm hard aan alsof het allemaal mijn fout is, en ik besef zelf dat ik ook fouten gemaakt heb. Maar in een relatie/vriendschap ben je met twee en niet alleen. En toch voelt het ergens aan alsof er een last van mijn schouders is. Niet meer nadenken over wat ik zeg, niet meer nadenken of het kwetsend overkomt of niet, niet meer constant vragen hoe het met haar is, een soort van vrijheid.
Maar, het doet nog steeds zeer veel pijn in mijn hart. Ik dacht dat we terug konden gaan naar hoe we waren, maar ik besefte niet dat het onmogelijk was...
Free yourself from the idea that you aren’t worthy of other people’s time, because you are!
Invest your feelings and love into people who are willing and eager to reciprocate.
Er zijn nog geen reacties.