The Flash

Ik liet ijs tentakels uit het vlot komen om te zorgen dat de man in het pak niet weg zou kunnen. De tentakels hechtten zich rond zijn enkels, zijn schouders, zijn polsen en één rond zijn nek. "Gaat het Thomas?" vroeg ik aan Thomas. "Jaja, ik wist gewoon niet dat ik dat kon en ik wist ook niet dat het mij zo uitputte." antwoordde hij lachend. "Nou lust je vis?" vroeg ik na hem een schouderklopje te hebben gegeven. "Ja." antwoordde hij vastbesloten. "Oké, ik haal er voor je als hij wakker wordt roep je luid onderwater." zei ik. Ik keek naar Davie die naar me glimlachte. Ik dook het water in en hij dook achter me aan. De vissen in New York zijn rapper dan je zou denken. Nadat ik toch twee redelijk grote vissen had gevangen hoorde ik een brul. Ik stuurde in de vorm van telepathie naar Davie dat hij hier nog even mocht blijven spelen. Je moet dat begrijpen een zeehond van de Noordpool heeft nog nooit zeewier van New York gezien. Ik kwam boven en gooide de twee vissen naar Thomas toe. "Sinds de explosie eet ik ook als een wolf en ik schaam mer er een beetje voor." zei Thomas en hij draaide zich met zijn rug naar mij toe. Hij zuchtte en begon te eten. De man in het pak was nu al klaarwakker. "Zo, zo lichtflits. Wie ben jij?" zei ik met een toon van ironie. "Ik ben The Flash. Wie ben jij?" zei hij. "Dat doet er niet toe. Kijk we hebben hier net het gevecht van jouw gewonnen. Ik ga je de kans geven om weer vrij te gaan lopen maar dan wil ik niet dat je ons ooit meer lastigvalt." antwoordde ik. Ik legde veel nadruk op mijn laatste woorden. "Anders wat?" vroeg de Flash. Thomas was klaar met eten de vis resten dreven bij ons vandaan. Daar zat ook een beetje bloed bij. Ik concentreerde mij op dat beetje bloed en riep het tot bij mij. Ik liet het beeld van een Playmobil aan nemen. Ik bevroor het en hield met mijn kracht in de lucht voor hem. "Jij bent dit poppetje. Jouw gave is snelheid ik kan ervoor zorgen dat de moleculen in jouw lichaam zou koud worden dat dit gebeurt." zei ik op een rustige toon. Ik bevries het poppetje nog meer en meer. Het sprong uiteindelijk uiteen in de lucht. The Flash slikte. Ik liet de tentakels water worden. Hij stond op en wou beginnen lopen. Plots zakte hij door linker been. Ik keek waarom en zag dat één van mijn ijs scherven nog in zijn been zat. Ik haalde het eruit en schreeuwde het uit van de pijn. Ik veranderde het stuk ijs in water. Wat ik op mijn reis naar New York heb geleerd is dat ik anderen kan genezen. Ik liet het water zich in en rond de wond verspreiden. "Sanitatem, Sanitatem" fluisterde ik. Het water bij de wond begon blauw te gloeien. Het water kwam uit de wond en het was genezen.Ik liet de controle los en het water viel gewoon op het vlot. Ik veegde het zweet van mijn voorhoofd. "Hoe deed je dat?" vroeg hij. Ik wimpelde de vraag weg en zei "Moet jij nier ergens naar toe rennen." Hij liep weg over water naar New York. Thomas keek me boos aan en zei "Ik had hem kunnen doden. " Hij wou nog verder praten maar ik onderbrak hem "Wat hadden we daarmee bereikt. Niks." "Jij hebt geen dagen in een cel gezeten. Jij hebt precies geen familie die bezorgd om je plotselinge verdwijning. Toen The Flash mij ving hadden mijn ouders posters overal gehangen van mij. Iedereen die mij lief had zocht mij." Ik mocht Thomas wel maar nu ging hij echt te ver. Ik draaide mij langzaam om en sprak nu heel stil maar duidelijk " Dus jij denkt dat jij de enig bent die mensen had om wie hij gaf. Ik ben officieel al vijf jaar dood. Hoe denk je dat het was om mijn familie en mijn vrienden te zien rouwen bij mijn graf. Ik was daar bij mijn begrafenis." Ik werd kwaad en dat kon je zien aan water want er begonnen weer golven te ontstaan. "Voor de explosie had ik vrienden gemaakt. Ze waren als familie voor mij. Ik heb geen idee waar ze nu zijn. De kans dat ze dood zijn is groot." Plots begon ik te zweven. Er ontstond onweer en bliksem sloeg in, in een paar appartementen in New York. Mijn ogen waren weg gedraaid en ze schenen een blauwe gloed uit. Mijn haar werd zo fel dat het licht begon te geven. "Ik ben familie twee keer verloren!!"riep ik. Ik keek naar Davie en zag angst in zijn ogen hij was bang van mij. Ik probeerde mij te kalmeren. Ik zakte langzaam weer op het vlot en de storm verdween. Ik keek met tranen in mijn ogen naar Thomas en Davie. "Sorry het was nie.....'" Ik wou nog ddingen zeggen maar ik had door me kwaad te maken en de storm te doen opkomen te veel energie verbruikt. Ik viel flauw.