New York

Ik en mijn zeehond hadden nu al dagen aan een stuk door gezwommen naar New York. Ik had mijn zeehond Davie genoemd. Mijn eten bestond uit rouwe vis. Ik had mijn krachten al redelijk onder controle gekregen. Daardoor heb ik gemerkt dat ik met dieren kan praten en zelfs in hun lichaam kan. Ik kan ook door de ogen van dieren kijken en van water. Ik at rustig mijn vis op. Toen ik schrok van het geluid van een stoomboot. Ik dook onderwater en liet een waterstroming uit mijn handen komen waardoor ik naar beneden schoot. Davie zwom mij achterna en leek een beetje getraumatiseerd van de boot. Mijn kieuwen zorgden voor lucht. Ik keek nar Davie en zei dat we de boot gingen volgen. Een boot betekent dat we bij een haven moeten zijn. Na nog drie uur te hebben gezwommen zag ik de haven. Ik volgde nu niet meer de koers naar de haven maar de koers naar het strand dat ernaast lag. Ik stapte met mijn benen nog onder water het strand op. Toen ik helemaal uit het water was voelde het raar om te stappen. Davie daarentegen volgde me zonder moeite. Ik was zo blij dat ik niet wist ik nu moest doen. Ik keek rond mij en zag dat mensen super blij waren. Ik keek rond op zoek naar de schade die de explosie kon veroorzaakt hebben maar ik vond niks. Ik ging naar een paneel waar het nieuws en dergelijke opstond. Ik keek toen naar de datum 1/12/2018. Ik kon mijn ogen niet geloven. De explosie was op 1/12/2017 gebeurd. Dat betekende dat ik bijna een jaar in coma heb gelegen. Ik wou de straat oversteken toen een oranje flits langs mij voorbij scheerde. Ik was geschrokken waardoor ik was blijven staan de auto's begonnen te toeteren dat ik moet oversteken. Nog steeds verstrooid stak ik mijn hand uit naar de auto bestuurder. Davie kwam achter me aan. Hij trok duidelijk de aandacht. Ik liep gewoon door de stad met geen enkel idee waar naar toe te gaan. Oh ja dat was ik misschien vergeten te zeggen mijn lichaam heeft veel nood nodig aan water. Ik liep nu iets rapper door en kwam bij een rivier terecht. Ik keek even rond mij en zag niemand. Ik nam een kleine aanloop en dook het water in. Davie deed hetzelfde. Het was een duidelijk een rivier. Er zwommen kleine vissen in de planten stonden er al jaren. Ik zwom zo dicht mogelijk bij de grond. Ik speelde wat met de vissen en Davie. Uiteindelijk ging ik weer naar de oppervlakte. Ik keek naast het gebouw dat een paar meter verder op lag. Het was afgezet met hekken. Ik dacht dat het verlaten was maar toen zag dat de beveiliging camera's nog werkte. Dat betekent dat er nog iemand binnen zit. Ik keen naar de hekken die aan elkaar waren gebonden met een ketting. Ik bevroor de ketting en brak hem uiteindelijk. Ik schoof de hekken uiteen en zei tegen Davie dat hij nu heel stil moest zijn. Ik stapte door de opening die ik had gemaakt. Ik was nog geen twee meter ver geraakt toen weer een oranje flits langs mij passeerde en het gebouw in ging. "Davie ga terug naar de rivier en probeer onder water te blijven tot ik terug ben oké." fluisterde ik tegen hem. Hij keek mij aan met een teleurgesteld gezicht maar hij deed wat hem was opgedragen. Ik veranderde mijn hele lichaam in een plas in water. Ik bewoog me traag voort zodat ik zeker geen aandacht zou trekken op de camerabeelden. Ik was binnen geraakt en veranderde terug in mijn lichaam. Ik liep door een lange gang en ging op het geluid af. Door dat ik blootsvoets liep maakte ik totaal geen geluid. Ik stond naast een deur die op een kier stond. Ik luisterde mee naar het gesprek. "Ik hoop dat die Meta-mens niet door zijn cel breekt." zei een vrouwelijke stem. "Nee dat is onmogelijk zijn krachten worden geneutraliseerd maar zijn transformatie helaas niet. En als hij zou uitbreken dan hebben we Barry om hem terug te pakken." zei nu een mannelijke stem. Voor de rest was er vooral gelach. Met Meta-mensen bedoelde ze waarschijnlijk mensen met krachten zoals ik. Ik liep door de gang om naar de cel te geraken waar ze het over hadden. De gang liep dood en ik kwam uit bij een schuifdeur die met een paneel open kon.