2.1

Het was zover. De hel ging officieel beginnen. Het was twee uur en raad eens wie er om twee uur kwamen? Inderdaad, de McKinnons. Prongs en ik hadden allebei een witte blouse aan op een linnen broek tot net boven de knieën. Euphemia had een nette jurk aan en Fleamont had ook een blouse aan, maar dan op een lange broek. We moesten er namelijk netjes uitzien van Euphemia en daarom had ze ons beiden van top tot teen gestyld.
De bel ging en een diepe zucht verliet onze longen. Het was officieel begonnen en er was geen uitweg. Geen Moony of Wormtail die ons konden helpen, we stonden er helemaal alleen voor. Welke uitweg we ook maar dachten te zien, was onmogelijk. Als we dit zouden verpesten, zou Euphemia het ons nooit vergeven. Daarbij wilden we haar niet teleurstellen. We konden wel nette beleefde jongens zijn, alleen was dat niet onze favoriete bezigheid. Euphemia had de voordeur al geopend en gelach vulde de hal. Het geluid kwam in onze richting en niet veel later stond de hele familie McKinnon in de eetkamer.
Mr. McKinnon en Mrs. McKinnon gaven Fleamont een hand, waarna ze naar Prongs en mij liepen om ons te begroeten. 'Jij wordt ook elke keer knapper, James,' zei ze tegen Prongs en tegen mij zei ze: 'Sirius, wat lang geleden. Hoe was Praag?' Ik had haar verbaasd aangekeken, maar ze was alweer verder gegaan met praten. 'Ik hoorde van je moeder dat je daar bijna altijd bent als er wat te doen is,'
De verbaasdheid was nog groter geworden op mijn gezicht. Moeder vertelde tegen al haar Purebloodvrienden dat ik in een verre stad was als ik niet mocht gaan van haar en ze me in het huis opsloot. Eigenlijk verbaasde het me niet. Ze was puur en puur duivels, misschien was ze nog wel erger dan de McKinnon's. ‘Oh ja, het is echt een geweldige stad,’ fakete ik een glimlach.
Iedereen nam plaats en natuurlijk kwam uitgerekend ik tegenover bloody McKinnon te zitten. Het meisje zat precies recht en met een perfecte glimlach op haar gezicht en haar blonde haren hingen los en perfect gekruld op haar rug. Natuurlijk. De uitdrukking op haar gezicht straalde ergens onzekerheid uit, iets wat ik nog nooit bij het meisje had gezien. Misschien verbeeldde ik het me wel, want waarom zou de trotse Slytherin onzeker zijn? Het was niet zo dat ze zenuwachtig was om ons te zien. Elke keer als we haar tegenkwamen in de hallen van Hogwarts, kregen we namelijk een snerende opmerking van haar naar ons hoofd of draaide ze arrogant haar hoofd de andere kant op, omdat ze ons Bloodtraitors geen blik waardig gunde. Ze zag me staren en trok een wenkbrauw op. 'Waarnaar staar je, Black?' beet ze me toe. Precies zo scherp en McKinnonachtig als altijd.
'Niets,' antwoordde ik droogjes en bleef het meisje aanstaren. 'Dus heb ik nog spannende dingen gemist, terwijl ik in Praag was?' vroeg ik haar onschuldig, wetend dat zij op elke Purebloodfeestje aanwezig was geweest. Ik kon haar niet uitstaan. Stomme schijnheilige Slytherin. Iedereen in Slytherin was slecht en daarbij was ze ook nog eens 98 procent potentiële Death Eater.
De jongen naast haar, Mason als ik het me goed herinner, keek ons glimlachend aan. 'Oh, dat zou Marly niet weten. Ze was in Lissabon afgelopen keer,'
Marlene knikte instemmend. 'Ja, het is een mooie stad,' antwoordde ze zacht. Bedenkelijk keek ik haar aan. Wat was er met haar aan de hand? Altijd was ze de grootste bitch die er maar was waar zelfs mijn nichtje Bellatrix niet tegenin durfde te gaan en nu.. Nu keek ze bedenkelijk naar haar handen en vermeed ze oogcontact. Wat was er met de McKinnon gebeurd die me net nog een snerende opmerking had gegeven? Soms snapte ik helemaal niets van haar, maar ik wilde ook eigenlijk niets van haar snappen. Nee, absoluut geen interesse.
'Weet je, wat we eens moeten doen,' begon Prongs en trok daarmee de aandacht van McKinnon, haar zus en broer, Mason en mij. 'Een potje Quidditch,'
Gelijk knikte de oudere zus van McKinnon, Melanie, enthousiast. 'Oh ja, leuk! Dat heb ik al jaren niet meer gespeeld,' zei ze lachend. Melanie leek te beseffen wat ze net gezegd had en keek naar haar handen die op haar schoot lagen.
De blik van McKinnon schoot naar haar oudere broer, Marc en afwachtend keek ze hem aan. Het leek bijna alsof ze toestemming aan hem vroeg.. Er klopte iets niet aan die familie. Het waren Purebloods en dat kon natuurlijk een verklaring zijn, maar ik had het gevoel dat het iets anders was al kon ik mijn vinger er niet opleggen.
'Morgen?' stelde Mason voor.
'Morgenavond, aangezien ik gewoon moet werken overdag,' besloot Marc. Werk? Die gast moest natuurlijk om half drie bij You-Know-Who op de koffie voor het dagelijkse theekransje waar allerlei slechte plannen werden gesmeed.
Prongs glimlachte breed. 'Top, dan is dat geregeld,'
'James jongen, heb je al een vriendin?' vroeg Mrs. McKinnon aan Prongs.
Natuurlijk schudde hij ontkennend zijn hoofd, aangezien hij en zijn Lily-flower nog steeds niets hadden. Naja, officieel hadden ze nog niets. Als het aan James lag, waren ze namelijk al verloofd geweest en zou binnen een jaar na het huwelijk de eerste spruit al onderweg zijn.
McKinnon tuitte haar lippen en lachte vervolgens. 'Of loop je nog steeds achter Evans aan te kwijlen?' vroeg ze met een ondeugende glimlach. Maar al bijna gelijk daarna verdween die glimlach, toen ze besefte wat ze had gedaan. Ze was zomaar over een Muggleborn begonnen. Dat was een van de verboden onderwerpen van Purebloods, behalve als je ze uitschold of voor schut zette. Hoe had ze die fout kunnen maken? Als Pureblood moest je doen alsof Muggleborns niet bestonden en het niet waard waren om over te praten.
Snel bedacht ik iets waardoor er van onderwerp gewisseld kon worden, want zelfs dit gunde ik McKinnon niet. Ik had die fout wel eens gemaakt en geloof me, ik had nog weken krom gelopen. Maar misschien was ze erover begonnen omdat haar ouders immers niet wisten wie “Evans” was. Al konden ze het uiteraard wel raden, want alle Purebloods konden ze zo noemen. 'En jij dan, Marlene? Heb jij al iemand op het oog?'
Voor een milliseconde glimlachte ze dankbaar, waarna ze weer arrogant en trots keek. 'Toevallig wel ja,'
'Marly heeft de jackpot,' merkte Melanie glimlachend op en keek trots naar haar kleine zusje. De jackpot? Dat moest het wel een of andere omhooggevallen arrogante verwaande Slytherin zijn, net zoals zij dus. Maar dan de mannelijke versie natuurlijk.
Euphemia keek verbaasd op en mengde zich in ons gesprek. 'Oh? Je maakt me nieuwsgierig, Marlene!'
Mijn blik gleed langs Mr. McKinnon en Mrs. McKinnon die allebei een totaal verschillende uitdrukking op hun gezichten hadden. Mr. McKinnon keek goedkeurend en glimlachte ook voldaan, terwijl op Mrs. McKinnon enkel teleurstelling was te zien. De jongen was niet goed genoeg voor haar of ze kon beter, dacht ik zo. Ze moest natuurlijk de beste Pureblood beschikbaar hebben. Verschrikkelijk zeg. Marc, Mason en Melanie drukten hetzelfde enthousiasme uit in hun gezichtsuitdrukking als hun vader. Ten slotte keek ik McKinnon aan en wachtte af welke Slytherin ze aan de haak had geslagen. McKinnon was zo iemand die altijd wel iemand had gehad en vaak had ik roddels gehoord dat ze met ouderejaars iets had gehad en ook had gerotzooid. 'Lucius,' zei ze trots op haar prestatie. 'Lucius Malfoy is mijn vriendje,'
Prongs en ik wisselden een blik en moesten echt ons best doen om niet onze mond open te laten vallen van verbazing. Lucius Malfoy? Gadverdamme. Ik had gedacht dat ze nog een beetje smaak had gehad, maar nee. Dat was niet zo. Ze was voor grootste gladjanus allertijden gegaan. Mary “Maccie” McDonald had me wel eens verteld dat Lucius al meerdere keren vreemd was gegaan en meisjes als oud vuil behandelde, dus ik kon zo wel zeggen dat ze een grote fout beging. Niet dat het mij iets uitmaakte, want veel beter verdiende ze niet. Ze zou over tien jaar een Trophywife zijn die elke middag shopt met haar net zo arrogante vriendinnen, Lucius zou haar man zijn die elke avond laat thuis kwam en overdag met zijn secretaresse zou rotzooien. Alleen bij de gedachten van zo’n toekomst, liepen de rillingen al over mijn rug. Vooral als je bedacht dat zo’n toekomst mij te wachten had gestaan als ik de brave Black was geweest en in Slytherin was ingedeeld zes jaar terug.