1.2

Elke dag ging het beter en na twee dagen was ik eindelijk mijn bed uitgekomen. Nog steeds deed alles pijn, maar minder dan het eerder had gedaan. Overdag was ik alleen thuis geweest met Euphemia, aangezien James en Fleamont allebei moesten werken. Fleamont werkte bij het Ministry en James bij de groenteboer van Jones om de hoek. De dagen was ik doorgekomen door te lezen. Ja, Sirius Black kon lezen. Ik had ook geprobeerd Euphemia zoveel mogelijk te helpen waar ik dat kon, maar ze had elke keer mijn aanbod afgeslagen. Van haar moest ik rusten en aansterken. Maar vandaag, dag zes na mijn ontsnapping, was het zaterdag. Wat betekende dat Prongs niet hoefde te werken en ik van Euphemia eindelijk naar buiten mocht. We zaten nu dan ook buiten naast elkaar in het gras.
'Ik heb Lily een Owl gestuurd,' meldde Prongs uit het niets.
Verbaasd keek ik hem aan. 'Oh? En heb je al een reactie? Trouwens dat zal waarschijnlijk neerkomen op het volgende: Potter. Laat me met rust. Ik heb eindelijk een paar weken rust zonder jou en nu verpest je ook dat al,' zei ik lachend.
Beledigd keek Prongs me aan. 'Ik heb nog geen reactie en dat zal er hopelijk niet in staan. Misschien waardeert ze het wel heel erg dat ik ook tijdens de vakantie aan haar denk,' antwoordde hij en keek me stug aan. 'Onze kinderen worden knap en grappig,'
'Laten we een eigenschap niet vergeten,' zei ik en probeerde mijn lach in te houden. Nieuwsgierig keek Prongs me aan. 'Denkbeeldig,'
Mijn toevoeging leverde een stomp op van Prongs, terwijl ik luid lachte. De stomp deed eigenlijk nog wel pijn, maar dat liet ik niet merken. Want dan zou Grace me nooit meer uit bed laten gaan.
'Ik ga even drinken halen, het is hier om kapot te gaan,' meldde Prongs en stond op.
'Neem ook iets voor mij mee,' zei ik en ging op mijn rug liggen. Voor enkele momenten sloot ik mijn ogen en genoot van de zomerse zon op mijn gezicht. Even gingen mijn gedachten naar Regulus die ik had achtergelaten bij die vervloekte familie. Zou hij het redden zonder mij? Ik zuchtte. Natuurlijk redde hij het zonder mij, hij was het ideale kind. Hij zat in het goede House, ging met de goede mensen om en sprak moeder nooit tegen. Hij was de typische pureblood, terwijl ik de bloodtraitor was. We waren compleet verschillend qua innerlijk, maar qua uiterlijk konden we nog net niet door voor tweeling. Al was ik natuurlijk knapper.
'Marlene kom terug!'
Ik schrok overeind en keek hoe het blonde meisje het huis naast de Potters uitrende. Een donkerharige vrouw in de deuropening schreeuwde dat ze terug moest komen, maar het meisje bleef stug doorlopen.
'Marlene, je gaat niet naar die jongen toe!' schreeuwde de vrouw verbiedend in de deuropening.
Het meisje stopte met lopen en draaide zich om naar de vrouw. Even kruiste haar blik met de mijne en ik herkende haar. Het was Marlene bloody McKinnon. 'Mam, hij is mijn vriendje en ik hou van hem!' viel ze uit tegen de vrouw en gefrustreerd zette ze haar handen in het haar. ‘Je kan me niets verbieden! Ik heb altijd braaf geluisterd!’
De donkerharige vrouw in de deuropening waar ik van ik wist dat het haar moeder was, schudde afkeurend haar hoofd. Ook haar herkende ik, maar niet van school. Nee, de McKinnons waren ook lid van de Purebloodclub. Toen ik kleiner was en dus nog mee mocht van moeder, waren zij er ook altijd. 'Dat doet hij niet, Marly,' zuchtte ze. 'Kom nu naar binnen,' vervolgde ze strenger. McKinnon had een vriendje? Natuurlijk had ze een vriendje. Ze was de Slytherin Princess. Maar wie zou de (on)gelukkige zijn? Ik had verwacht dat McKinnon zo vreselijk klef zou zijn en iedereen zou weten wie de nieuwe verovering zou zijn van de Slytherin Princess, maar het tegendeel bleek. Misschien kwam het doordat ik normaal gesproken nooit oplette als er iets gezegd werd over iemand uit Slytherin of omdat ze niet zo klef was als ik verwachtte.
'Je begrijpt het niet, mam! Dat jij het niet goedkeurt, verandert er niets aan! Ik dacht dat je blij voor me zou zijn, maar nee. Je denkt alleen maar aan jezelf! Waarom is hij niet goed genoeg? Omdat hij niet de rijkste Pureblood is die er is? Of moet ik met een prins trouwen die er niet is? Hij is een Pureblood en ik dacht dat dat alleen maar telde! Het worden er steeds minder en voor je het weet zijn alleen nog de buren over! En ik ga echt niet met James trouwen!' viel ze uit tegen haar moeder. Ik werd nu echt nieuwsgierig wie haar slachtoffer was. Het was sowieso een Slytherin, maar ik had ook niets anders verwacht om eerlijk te zijn.
Verbaasd staarde ik van McKinnon naar Mrs. McKinnon en weer terug. Wat was hier aan de hand? Ik dacht dat de Slytherin Princess perfect gevonden werd door alle Slytherin's en ook door haar ouders. Maar zelfs in het "perfecte" gezin zaten nog steekjes los. Misschien was ik toch niet het enige zwarte schaap in de purebloodkring. Gelijk schudde ik mijn hoofd. McKinnon was geen zwart schaap. Nee, zij was het perfecte voorbeeld van een pureblood en toekomstig Death Eater.
'Ik dacht dat dit was wat je wilde, mam! Hij is de Slytherin Prince en ik de Slytherin Princess. Het klopt gewoon!' zei McKinnon woedend tegen haar moeder, maar ik hoorde dat ze tussendoor snikte. Echt waar, iemand moest me echt even de lege plekken in dit verhaal voor me invullen. Het was net een scene uit een film waar Evans het wel eens over had. Ik mistte enkel nog de popcorn.
Mrs. McKinnon zuchtte en gebruikte een Silent Spell, waardoor McKinnon naar binnen werd getrokken. Mrs. McKinnon keek vluchtig om haar heen of niemand de ruzie had gehoord en snel dook ik weg achter het hek. Daarna werd de deur dichtgegooid en waren de McKinnons uit beeld.
Enkele tellen later kwam Prongs terug met twee glazen limonade en reikte er eentje in mijn richting. 'En, heb ik nog wat gemist?'
Ik pakte een glas limonade van hem over en keek hem strak aan. 'Prongs, wanneer wilde je me gaan vertellen dat de duivel naast je woont?' vroeg ik en dronk van de koude limonade. Het was warm buiten en ik had het gevoel dat het elke minuut warmer en warmer werd.
Mijn zwartharige beste vriend zuchtte diep. 'Al jaren. Zelfs in de vakantie gaat ze ons het leven zuur maken,'
'Geweldig,' antwoordde ik sarcastisch. Op school was het al verschrikkelijk met dat wicht en zocht ze elke mogelijkheid om iedereen die geen Pureblood was het leven zuur te maken. En nu in onze welverdiende zomer, was ze er ook. Ik had gehoopt door mijn huis te ontvluchten dat ik ontkomen was aan Purebloods en Slytherin's, maar het tegendeel was net bewezen. Even fronste ik. Waarom was het me nooit eerder opgevallen dat de McKinnons naast James woonde? Het was niet alsof ik hier nog nooit eerder was geweest. Ik kon me ook eigenlijk niet herinneren dat James het ooit had genoemd. Maar nu ik er zo over nadacht, wist ik het eigenlijk wel. Vroeger als klein jongetje was ik wel eens bij hen thuis geweest, nog voordat ik Prongs kende. Maar ik had waarschijnlijk uit mijn geheugen verbannen, net zoals alle andere Purebloodclubmomenten.
'Het is niet aardig om de McKinnons duivels te noemen, jongens,' mengde Euphemia zich in het gesprek met een afkeurende toon die net kwam aanlopen met wat te eten voor ons. 'De McKinnons zijn al jaren onze buren en Anastasia komt vaak op bezoek. Vroeger speelde je altijd zo leuk met Marlene, James,' zei ze en zette de bakjes op de tafel achter ons.
Prongs lachte schamper. 'Ja, toen we vier waren! Maar een paar jaar later ontwikkelde ze zich in de duivel en sloeg ze zichzelf tot ze huilde, waarna ze naar jou kwam om te zeggen dat ik het had gedaan!'
Instemmend knikte ik. Zoiets had ze mij ook wel eens geflikt. 'Precies! Vroeger hielpen we altijd onze moeders door cakejes te bakken en dan verpestte ze altijd mijn cakejes door ermee te gooien! Dan werd moeder boos op mij, omdat ik altijd alles verpestte maar eigenlijk deed McKinnon dat altijd!'
Euphemia lachte. 'Oh jongens, dat is toch geen reden om iemand de duivel te noemen? Jullie twee waren ook niet heilig, dat weet ik zeker,' zei ze met een lach op haar gezicht en ging op een stoel in de schaduw zitten.
'Nee, daar zorgde McKinnon wel voor,' zei Prongs koppig. Knikkend stemde ik in. 'Maar die broers en zus van haar zijn nog erger! In vergelijking met hen is McKinnon nog een engeltje!' ging James verder.
'Weet je wat me verstandig lijkt, jongens?' begon Euphemia lachend. Prongs en ik keken elkaar even aan. Wat was ze van plan..? 'Dat ik de McKinnons morgen uitnodig voor de thee. Dan kunnen jullie testen of Marlene echt zo'n duivel is,'
Snel schudden we ontkennend onze hoofden. 'Nee, bedankt,' zei ik snel. 'Zo erg is ze ook weer niet,' vulde Prongs vluchtig aan in de hoop dat we hier onderuit kwamen. Maar helaas kenden we Euphemia al langer dan vandaag en wisten we dat als ze eenmaal iets had besloten, we er meestal niet meer onderuit kwamen.
'Oh?' zei Euphemia lachend. 'Denk maar niet dat jullie hieronder uitkomen, jongens,'
Prongs sprong op en liep naar zijn moeder toe. 'Maar mam, je gaat toch geen familie Death Eathers in ons huis uitnodigen?'
Euphemia schudde lachend haar hoofd. 'De McKinnons zijn geen Death Eathers, James,'
'Nog niet, voor volgende zomer wel!' reageerde Prongs fel.
Instemmend knikte ik. 'Inderdaad! Ik denk dat het een soort afstudeercadeau is. Als je je diploma hebt gehaald, word je officieel lid van de club,'
Lachend dronk Euphemia van haar limonade. 'Jullie hebben een veel te rijke fantasie,' zei ze lachend en schudde met haar hoofd. Waarom zag ze niet in dat we gelijk hadden? Want die familie was duivels en alle nakomelingen waren potentiële Death Eaters.
'Het is gewoon de waarheid, mam!'
'Natuurlijk James,' zei ze sarcastisch. 'Jullie komen hier niet onderuit,' vervolgde ze streng en stond weer op.
Teleurgesteld keken we elkaar aan. We hadden verloren en dat gingen we merken ook. ‘We kunnen faken dat we een of andere besmettelijke ziekte hebben en daardoor niet kunnen komen?’ opperde Prongs.
Zuchtend keek ik hem aan. In iedere andere situatie was het een briljante oplossing geweest, maar Euphemia doorzag altijd onze leugens. ‘Bij Minnie had ik het willen proberen, maar je moeder sleurt ons nog mee al zijn we echt doodziek,’ zuchtte ik. Wat een feest, we gingen “gezellig” thee drinken met de McKinnons.