Don't like to see her this way

Ik hoorde de lichte voetstappen van Alice snel de gang doorwandelen, enkele seconden later werden ze gedempt door de zachte aarde van het bos. Ik wist niet wat ik moest doen, of ik Jasper mocht vertellen dat ik naar haar ging. Nog steeds in gedachten verzonken, merkte ik niet op dat er op de deur werd geklopt. Pas toen Emmett grijzend voor me stond en me uit Jasper's armen trok, merkte ik op dat we niet meer alleen waren.
'Ik leen Jasper even van je als je dat niet erg vind. En ook als je het erg vindt,' grijnsde hij. Ik merkte dat hij een fractie van een seconde naar me knipoogde. Onbewust linkte ik zijn plotselinge inval met Alice. Ze moest hem gevraagd hebben Jasper af te leiden. Ze wilde dus niet dat hij het wist.
Jasper staarde me hulpeloos aan terwijl Emmet hem naar buiten sleurde. Ik wist dat hij zich zonder moeite uit Emmett's greep zou kunnen bevrijden. Emmet mocht dan erg sterk zijn, tegen Jasper kon je gewoon niet op. Enkel ik en dat had ik alleen te danken aan mijn speciale afkomst.
Zodra ik de deur in het slot viel, glipte ik langs het raam naar buiten. Slechts enkele seconden later speurde ik het bos af naar Alice. Ze wachtte me enkele kilometers verder op.
'Je moet me alles vertellen Alice,' zei ik toen ik naast haar neerzakte op de vochtige aarde.
Alice opende vermoeid haar ogen en draaide zich naar mij toe. 'Er is iets vreemds aan de hand', begon ze met haar melodieuze stem, die nu een beetje dof klonk. 'Ik kan het niet zien,' zuchtte ze gefrustreerd. Een glimp van angst ging door haar ogen.
'Wat kan je wel zien?'
'Flitsen.' Ze beet even op haar lip en keek me aan vanonder haar lange wimpers. 'Bloedrode ogen, lijkbleke huid. Ryan die steeds andere wegen neemt.' Ik merkte meteen dat ze van streek begon te raken. Ik schoof wat dichter naar haar toe en nam haar in mijn armen. In een poging haar te sussen, streek ik zachtjes door haar piekerige haren.
'Wil je dat ik met hem praat?' vroeg ik na een tijdje.
Ze schudde haar hoofd. 'Hij moet het zelf vertellen, ik vertrouw hem. Het is vast niets. Misschien ben ik gewoon een beetje paranoia.' Ze knikte zachtjes, vastberaden haar eigen woorden te geloven.
'Als dat is wat je wilt,' zei ik aarzelend. Ik wist dat ik het hier niet bij ging laten. Alice was ongerust voor een reden en ik zou er zeker achter komen wat er mis was.