Chapter 11: Fortis In Ardius Et Ophidian In Herba

Reageer (1)

• Hyacintho

  Als jij niet zo'n verdomd lang hoofdstuk had geschreven had je dit veel eerder gehad.
  
  

  Zonder het door te hebben vliegt de tijd voorbij en als ik even naar mijn horloge kijk zie ik dat het alweer half 12 is. ‘Nieuw record.’ Mompel ik tegen mezelf. ‘Vijf uur in een hangmat liggen uit te rusten zonder in slaap te vallen

  
  Wat betekent dat ze al sinds half 7 daar ligt. Onbegrijpelijk. Dan kan je toch net zo goed in bed blijven?
  
  

  Er klonken voetstappen op het kiezelpad voor mijn cabine. Ik leg mijn tijdschrift omgekeerd op mijn schoot zodat ik kan zien wie er aan komt lopen. Maar als ik naar het pad kijk is er niemand te zien afgezien van een slang die al sissend zich weg beweegt in het gras.

  
  Oooh is dat onze nerd Crowley?
  
  

  Nou ja voor zover dat een gesprek was. Eerder een erg korte monoloog.

  
  Dus ze begint nu ook al in zichzelf te praten? Jee.
  
  

  De hoeveelheid stof die er dan ook in ligt is iets te veel voor mijn gevoelige neus. Dus nog voordat ik me ook maar kan wegdraaien zit ik al te niezen.

  
  Het meest realistische dat je ooit geschreven hebt. Pluspunt.
  
  

  terwijl ik van de kruk af flikker van schrik.

  
  Af flikker? Taalgebruik, jongedame!
  
  

  ‘Shit’ mompel ik. Als ik zie dat de pijl er net niet tot het einde van de punt in de muur zit.

  
  Hold on. Dat is iconic.
  
  

  Tot mijn verbazing zie ik Clint daar staan, met op zijn boog alweer een nieuwe pijl die klaarligt om iets of iemand te doorboren. Mijn mond valt open van verbazing.

  
  CLINT . Ik stel me voor dat Celeste's gezicht er zo uit ziet.
  
  

  ‘Wacht… Jij bent dood. Ik zag je dood gaan. Ben ik dood? Heb ik te veel ijs gegeten dat ik ben gaan hallucineren en daarna dood ben gegaan?’

  
  Daarom moet je ook geen paddenstoelen eten.
  
  

  ‘Heb je enige neiging om mijn hersenen op te gaan eten?’ Vraag ik hem met een blik van Als-je-ja-zegt-vermoord-ik-je-ondanks-het-feit-dat-je-al-dood-bent.

  
  Okay dit vond ik wel grappig.
  
  

  In plaats van een reactie te krijgen rent hij ineens heel hard op me af. Onderweg veranderd zijn boog in een speer.

  
  Fancy speerboog. Boogspeer. Veranderd hoort met een t trouwens. Oh ja dit is heel rude van hem. De gouden regel van vriendschap is dat je elkaar niet mag doorboren met speren/bogen/speerbogen/boogsperen/andere puntige dingen.
  
  

  Net voordat de speer me daar raakt, verschijnt de teddy bear er tussen. De teddy bear vangt het grootste gedeelte van de klap (en de speer) op, maar de punt van de speer weet nog net me in mijn vel te raken.

  
  RIP teddy bear. 2017-2018. Forever in our heart. Wordt dit mysterie nog opgelost trouwens? Waar komt dit ding vandaan?
  
  

  ‘Wat moet je van me Clint.’ Fluister ik naar hem, de nadruk leggend op zijn naam.
  ‘Hoeveel staat het nu tussen ons, als je verkeerd antwoord’ zegt hij zuchtend, met veel woede in zijn stem. ‘Dan prikt ik deze speer niet in je vel, maar dwars door je hart. Begrepen?’

  
  Wow. Je hebt elkaar al 3 jaar niet gezien en dan reageer je zo? Chill dudes. Neem wat thee.
  
  

  Zodra ik zie dat zijn hand zo beweegt dat hij het mes kan gooien haal ik de trigger één keer over. De kogel schiet weg en komt met volle vaart in zijn schouder terecht. Eventjes klinkt er een schreeuw van pijn door de kamer.

  
  Een andere gouden regel van vriendschap is dat JE ELKAAR NIET VERDOMME NEERSCHIET JEZUS CHRISTUS. Also is dit wantrouwen foreshadowing van dat Clint Clint niet is en Celeste dit voelt met haar Vrouwelijke Intuïtie?
  
  

  ‘Celeste what the fuck?’

  
  Inderdaad. Had het niet beter kunnen zeggen.
  
  

  ‘Maar ik ben Clint. Ik…’ Zegt hij ontmoedigd.
  ‘Nee dat ben je niet.’ Onderbreek ik hem. ‘Clint zou zich zo anders gedragen als hij mij na tweeëneenhalf jaar weer zou zien. Hij zou niet beginnen met…’ Ik gebaar naar de kamer. ‘Met dit.’

  
  INDERDAAD.
  
  

  Dit had als gevolg dat ik bijna elke dag in een machine werd gestopt. Ik had, tot vlak voordat ik ontsnapte, niet door waar dat voor was. Pas aan het einde kwam ik erachter dat ze mij gekloond hadden.

  
  Ik had opeens een plotselinge flashback naar Shiro. Arme Space Dad.
  
  

  ‘Clint, jij en ik weten beide dat jij een vlieg in Paraguay tegen kan komen en hem terug kan vinden in Europa. Dus stop met bullshittin’ me!’

  
  Indrukwekkend. Ondertussen zit niet-Clint nog steeds dood te bloeden.
  
  

  Specifiek gezegd bij zijn oren. Er mist iets, maar wat weet ik niet.

  
  AHA! Clint heeft nu van die fancy implantaat gehoorapparaten! Of hij is Clint niet en zijn kloon heeft geen gehoorproblemen, maar dan is hij niet meer volledig een kloon want dan zijn ze niet meer volledig hetzelfde. Snap je?
  
  

  ‘Waarom staar je mij de hele tijd zo aan?’ Vraagt Clint met een zucht.
  ‘Oh ik hoop dat je spontaan verbrand.’ Antwoord ik eerlijk.

  
  Dat kan blijkbaar ook in het echt gebeuren, maar niet door elkaar aan te staren. Denk ik.
  
  

  Dit is de kloon van Clint, waar hij het net over had, alleen was het verhaal andersom.

  
  Aha!
  
  

  Iets nieuws valt me op, Clint drukt niet meer op de wond, de wond überhaupt bloed niet meer. Niet eens een klein druppeltje, iets wat het wel hoort te doen.

  
  Oh dus hij is zo'n enhanced geval zoals dat karakter dat Renner in een van die Bourne films speelde. Aha. Denk ik.
  
  

  Je hebt een soort van onbekende man op de bank zitten die een kloon is van je dode beste vriend. Waarschijnlijk is hij hier om je te vermoorden. En wat doe je? Je biedt hem eten aan. Well done Celeste, well done.

  
  Schat, dat heet gastvrijheid. Hij heeft recht op gastrecht en volgens de Noormannen mag je je gasten dan niet vermoorden. (Maar wie houdt zich daar nou aan?)
  
  

  Net op het moment dat ik neer wil ploffen hoor ik glas breken en een zachte kreun uit Clint komen. Snel werp ik een blik naar hem en zie ik hoe er langzaam een steeds grotere vlek ontstaat op zijn torso.

  
  Oh, shit. Oh nee, wacht, dit is goed.
  
  

  Niet veel later verschijnt er iemand in zwarte kleding met een bivakmuts op. Nog voordat ik iets kan doen zie ik hoe Clint van een paar meter afstand door zijn kop wordt geschoten.

  
  Jesus Christ it's Jason Bourne.
  
  

  Alsof om mij heen de tijd stil staat zie ik hoe het bloed zich langzaam over het tapijt verspreidt. De rode vlek wordt met de seconde groter.

  
  Dat is zonde van het tapijt.
  
  

  ‘Laat mij mijn masker af doen, miss Braveheart.’ Ergens herken ik de stem van. Ik knik en de man beweegt zijn hand weer naar zijn hoofd en grijpt de bivakmuts vast. Rustig trekt hij het van zijn gezicht af en onder de bivakmuts bevindt zich niemand anders dan Sherlock Holmes.

  
  Jesus Christ it's Sherlock Holmes!
  
  

  Nee Celeste Braveheart maakt een oorverdovend lang, hard geluid dat pijn of emotie verklaart. Wat basically een gil is, maar dat terzijde.

  
  Zoals dat geluid dat John maakte toen Mary stierf? Ah, a classic.
  
  

  Ik werp nog een vluchtig blik over hem en spring vervolgens zo ongeveer in zijn armen. Iets wat de high-functioning sociopath niet aan zag komen. Kijkend naar het feit dat ik zijn spieren niet erg ontspannen zijn. Na een paar seconden voel ik dat hij zich meer gaat ontspannen. Terwijl ik hem omarm voel ik zijn spieren langzaam aanspannen. Niet veel later voel ik hoe zijn armen zich meer en strakker om mij heen sluiten. Ik glimlach even in de tussen tijd voel ik een traan langzaam over mijn wang naar beneden glijden. De rest volgt in een aan een volgende stroom. Ik grijp Sherlock zijn vest stevig vast terwijl ik tegen hem aanleun. Sherlock laat het allemaal gebeuren, hoewel zijn gezicht geen emotie vertoont geeft zijn gespannenheid toch wel weer dat dit hem ongemakkelijk maakt. Ondertussen zit ik te huilen als een bejaarde die zijn soulmate, waar die zijn hele leven mee door heeft gebracht, dood ziet gaan in het meest naarste scenario mogelijk.

  
  :'(
  
  

  ‘Je hebt zojuist iemand zijn hersenen eruit geschoten zonder enige emoties te vertonen. Voel je er niks bij?’ Herhaal ik mijn vraag.
  ‘Emoties zijn een luxe waar ik geen tijd voor heb.’ Zegt hij met een neutrale stem. Normaal gesproken zou ik daar om gelachen hebben, maar deze keer niet. Sherlock en ik zeggen beide geen woord, maar kijken vooruit naar de heuvels die mijn land omringt.

  
  Als je er over nadenkt is Sherlock best wel eng.
  
  

  Ik schrik op van beweging, snel kijk ik om mij heen. Verbaasd kijk ik Sherlock aan die Pete aan het aaien is. Hier zou ik eigenlijk een foto van moeten maken, maar natuurlijk ligt mijn mobiel nog binnen ergens.

  
  Ahw, koeien zijn schattig.
  
  

  Voorzichtig laat ik me uit de hangmat glijden, wanneer ik mijn benen op de grond zet voel ik hoe erg ik eigenlijk nog in shock ben. Mijn benen zijn erg wankel en ik heb nog steeds allemaal rillingen over mijn lijf gaan die voelen als een aardbeving van 8,5 op de schaal van Richter.

  
  Ze heeft een deken nodig. Wist je trouwens dat de schaal van Richter logaritmisch is?
  
  

  Om mij heen hangt nu een oranje deken snel duw ik het van me af en loop verder. Nog geen drie meter later voel ik hetzelfde gewicht op mijn schouders liggen. Lichtelijk geïrriteerd draai ik mij om naar degene die het deken op mijn schouders legt.

  
  Yes!
  
  

  Ik zucht diep en draai mij kwaad om, achter mij staat de teddy bear met het deken in zijn “armen”.

  
  The Teddy Bear Lives!
  
  

  ‘Omdat je in shock bent.’

  
  I know that reference.
  
  

  ‘Dat betekent niet dat ik een deken nodig heb, verdomme. Ik heb drank nodig!’ Kaats ik terug naar hem. Geschrokken kijkt Sherlock mij aan. Iets wat mij weer geschrokken laat kijken, want normaal gesproken kan Sherlock het gedrag en de reactie van iemand voorspellen.

  
  Of misschien gewoon thee.
  
  

  Ik kijk nog een keer naar het tapijt en begin een beetje sip te kijken. Sherlock kijkt mij aan met een blik van ‘I don’t care.’.
  ‘Dude, dat is mijn favoriete tapijt. Heb je enige idee hoe moeilijk het is om bloedvlekken uit tapijten te wassen?’

  
  Wacht eens even. Ik besef net dat ik IRL geen tapijt in huis heb omdat ik allergisch ben voor stof en huismijten (en die wonen in tapijten). Onrealistisch. Minpunt. Also, dat tapijt kan je beter gewoon verbranden om sporen uit te wissen.
  
  

  Met veel moeite weet ik mijn laarzen uit te trekken en te verwisselen voor de comfy sneakers. Door al het graaf werk zijn mijn voeten veel warmer geworden en dikker geworden. Iets wat het uittrekken van laarzen, die net groot genoeg zijn, erg moeilijk maakt. Ik loop meteen door richting de trap naar boven, onderweg de keuken passerend. Op het aanrecht licht het levenloze lichaam van de kloon. Naast het lichaam staat Sherlock. Hij kijkt even op van het lijk om naar me te glimlachen, maar als snel buigt hij zich weer terug over het lichaam om die verder te onderzoeken.

  
  Ik ging er eerst van uit dat ze het lichaam begraven had, maar dat ligt dus niet onder de grond. Wat hebben ze begraven...? Het tapijt? Een koe? Laat het alsjeblieft geen koe zijn. Trouwens, in plaats van koeien had Celeste beter een waakhond kunnen nemen. Of een waakkoe die mensen aanvalt. Daar weet Lo alles van.
  
  

  Toen ik bij John en Sherlock was en Sherlock niemand op bezoek had voor een zaak. John had besloten met mij wat door London te gaan lopen en op een gegeven moment kwamen we bij deze cosy boekenwinkel. Terwijl ik rond keek bij de boeken en met de eigenaar praatte had John sneaky een foto gemaakt.

  
  Ik vind al die foto's leuk. Heel nostalgisch.
  
  

  Niet veel later is Mulder te vinden bij Steve en Bucky in de bioscoopzaal. Af en toe klinkt er wat gekibbel over historische correctheid en conspiracy theories, maar verder is het vrij rustig.

  
  Dream Team.
  
  

  ‘Ik heb een dood lichaam.’ Antwoord Mulder Bucky terwijl hij in de tussentijd naar Steve zijn rant luistert over waarom iets niet klopt, wat de film laat zien.

  
  Niet-Clints dode lichaam?
  
  

  ‘Wat moet je Sherlock?’ Snauwt John geïrriteerd. ‘Het is drie uur ’s nachts.’
  ‘Ze is aan het huilen. Wat moet ik doen?’ fluistert Sherlock in de telefoon.

  
  Ahw.
  
  

  Het is niet zo dat je een vriend hebt die portals naar andere plekken kan maken op de wereld.

  
  Stephen Strange could do that.
  
  

  Het was een uitgeprinte versie van een van de foto’s die ik had gemaakt van Clint en Lucky. Toen Clint lag te slapen en Lucky beschermend erbij lag.

  
  Oh I remember that.
  
  

  Naast mij klinkt het geluid van Sherlock die rustgevende geluiden maakt. Ik voel hoe er meer druk op mijn hoofd ontstaat, verbaasd wil ik opkijken, maar ik realiseer me dat het gewoon Sherlock is die zachtjes met zijn handen over mijn haren aait. Wie had ooit gedacht dat Sherlock zo zou kunnen zijn en doen.

  
  Aahw.
  
  

  ‘Maar je bent juist zo’n fijn kussen.’ Zeg ik terwijl ik verder tegen zijn t-shirt kruip. ‘Je bent mijn nieuwe kussen.’

  
  Ahw.
  
  

  ‘Don’t stop believing. Hold on to that feeling. Street light peeeeoooopoooooollll.’

  
  Hoor ik dit lied te kennen OH WACHT dit is van Journey. Waarom is dat liedje opeens overal? En is dit überhaupt wel Sherlocks smaak? 'She took the midnight train going anywhere' past wel bij Celeste.
  
  

  Ik begin te hakkelen, maar iets nuttigs komt er niet uit. Angstig wijs ik met mijn vinger naar boven.

  
  Zit er een spin? Dat valt toch wel mee? Alhoewel, in Amerika is alles groter, dus dan zullen hun spinnen ook wel mega zijn.
  
  

  Eventjes later zit ik met John te skypen, totdat Sherlock mij onderbreekt om John te vertellen hoe dramatisch ik volgens hem ben.

  
  Ts! Dat zegt degene die zelf de grootste Drama Queen ever is!
  
  

  Als ik even later in mijn bed lig hoor ik van beneden muziek komen. Die gast kan kleren vergeten, maar de viool gaat altijd mee. Glimlachend schudt ik mijn hoofd en sluit mijn ogen. Na een paar minuten val ik in slaap onder de muziek van Sherlock zijn viool.

  
  Mooi.
  

  
  
  Open vragen: Leeft de echte Clint nog? Zo ja, waar hangt hij uit? Krijg ik meer domestic Stucky? Waar is Mulder heen? En het allerbelangrijkste: wat is de backstory van de teddy bear???

  6 jaar geleden