29 januari 2010

29 januari 2010

Het spijt me vreselijk dat ik de afgelopen dagen niet geschreven heb. De drukte van school en een aantal problemen thuis trekken me als het ware een zwart gat in en maken mijn hersens blanco. De afgelopen dagen heb ik veel nagedacht. Over het leven, over wat het leven precies inhoud en waarmee het vergelijkbaar is. Ik heb natuurlijk weer mijn eigen mening, maar dit keer heb ik rond gevraagd naar andermans meningen. Die van leerkrachten, vriendinnen, volwassenen en zelfs aan kleine kinderen. Sommige wisten niet te antwoorden, andere vertelde me over hun kijk op het leven. Het waren hun antwoorden die me nog dieper lieten nadenken, die me aanzette om dit op te schrijven. Een leerkracht antwoorden wijs. Ik heb zijn woorden gelijk opgeschreven. Hij zij me: "Het leven is moeilijk te beschrijven, voor ieder heeft het een andere betekenis. Voor sommige is het leven enkel negatief, voor andere zit het leven vol nieuwe ontdekkingen. Ik wil dat je één ding onthoud en nooit meer vergeet, Geloof in het leven, geloof in jezelf, geloof in je vrienden en de mensen die van je houden. Als je er in gelooft zal je leven kleurrijker en mooier uit zien, je zal kunnen genieten van de kleine dingen. Ik kreeg deze raad van mijn grootvader en tot nu toe ben ik hem nog altijd dankbaar." Nu, mijn leerkracht en ik hebben een heel verschillende manier van denken. Hij heeft meer levenservaring dan ik. Maar dat weerhoud me er niet van een eigen menig over dit alles te hebben. Ik schreef het volgende een aantal maanden geleden: "Beelden schoten voorbij Achter het raampje dat mijn spiegelbeeld Licht liet reflecteren. Misschien bekend, Misschien nieuw en niet meer herkent, Misschien gewoon niet opgemerkt Terwijl ik zat In de trein Op weg naar morgen.
Mensen keken op Waren stil, slechts bewegend op Het ritme van de trein, Afvragend Waar ze vandaag heen zouden gaan, Afvragend Waar de rest heen ging. Zeg me, waar ga jij heen? Naar morgen, mevrouw.
Steeds een meter verder zonder stappen te nemen. Naar een nieuwe plek, Een nieuwe morgen en Misschien zelfs een nieuwe lach.
Wie ik ging ontmoeten was niet bekend, Ze stonden allen klaar En ik liep er langzaam heen Zonder mijn voeten te bewegen. Slechts bewegend Op het ritme van de trein.
Wat werd of wordt Er van mij verwacht, En ben ik in staat Ze trots te maken? Wat kwam en komt Zich laten zien?
Slechts een simpel gebaar Van het feit Dat het goed komt, En met mijn ogen gesloten, En mijn gedachtes ergens heel ver weg. Was ik in de trein gestapt Op weg naar morgen"

Percaya