Death & Taxes | Onverwachte bonus??? / Epiloog

De sfeer in de kroeg was nog niet helemaal wat Bart zich had voorgesteld. Hij zuchtte en boog zich wat verder over zijn nog maar half gedronken biertje. “Dit valt niet een succes te noemen.”
      Vladimir draaide een stukje op de barkruk naast hem. Hun knieën stootten tegen elkaar onder de bar. “Het kan nog komen,” zei hij, al klonk hij zelf niet erg overtuigd. “Ze hebben gewoon iets nodig om het ijs te breken.”
      “Het zijn vampiers en weerwolven, niet Captain America.”
      Toch kon Bart Vladimir niet echt ongelijk geven, want er hing definitief iets ijzigs in de lucht. Hij keek naar rechts, waar Vladimirs clan rond twee tafeltjes zat, in een gesloten, dicht op elkaar geschoven cirkel. Niet dat Bart het ze echt kwalijk kon nemen, want links van hem had zijn eigen roedel zich op dezelfde manier verschanst, hoofden dicht bij elkaar en zo ver van de vampiers verwijderd als het gebouw fysiek toeliet. Het enige duidelijke teken dat er niet daadwerkelijk een ondoordringbaar krachtveld precies door het midden van de bar liep, was dat een paar argeloze mensen daar een tafeltje hadden gekozen. Zij leken de enigen in de kroeg te zijn die een goede avond hadden.
      Bart zuchtte nog een keer. Vladimir was een te goed vriendje om toe te geven dat Barts idee om de jaarlijkse voetbalwedstrijd te vervangen had gefaald, maar de lusteloze manier waarop zijn cape naar beneden droop verried dat ook hij moedeloos begon te worden. Dat, meer dan wat dan ook aan de situatie, spoorde Bart aan om nog een allerlaatste poging te ondernemen het zinkende schip te redden.
      “Misschien moeten we een spelletje spelen?” Zijn oog viel op de twee ronde borden naast de deur. “Darten of zo.”
      “Oh nee, niet darten.” Bart dacht even dat het theatrale overdrijving was, maar Vladimir schudde zijn hoofd met een erg overtuigde frons.
      “Waarom niet? Wat is er mis met darten?”
      “Vampiers hebben iets tegen iedere sport die je mogelijk zou kunnen spelen met een houten staak. Dartpijltjes zijn gevaarlijk.”
      Het was meestal interessant dat ze elkaar al een jaar kenden, komende week op de dag precies, en nog steeds nieuwe dingen over elkaar konden ontdekken. Vandaag was het vooral frustrerend. “Sluit dat biljart ook uit?”
      “Biljartcues zijn langer, maar net zo gevaarlijk als je ze aanslijpt.”
      “Aha. Dus daarom zie je nooit een vampier fierljeppen.”
      Vladimir zond hem een twijfelachtige blik, alsof hij niet zeker wist of hij wilde vragen wat dat was. “Wat we nodig hebben is iets zonder stokken, geschikt voor een grote groep,” zei hij, toen hij blijkbaar had besloten het te laten gaan.
      “En het kan niet weerwolven zijn.”
      “Het spel?”
      “Het spel,” bevestigde Bart. “De weerwolven zijn de slechteriken. Het ligt nogal gevoelig.”
      “Oké, dus wat er dan nog overblijft is wat, flesje draaien?”
      Bart had het slechtst mogelijke moment gekozen om een slok van zijn bier te nemen. Het scheelde maar een haar of hij zou een goede mondvol over het mooi glanzende oppervlak van de bar hebben gesproeid. “Leuk idee, maar niet alle weerwolven zijn voortdurend op zoek naar een excuus om een vampier te kussen.”
      “Hm,” zei Vladimir onschuldig, “mijn ervaring met weerwolven vertelt me iets anders.”
      “Jouw ervaring met weerwolven is erg beperkt.”
      “Wel in de breedte, maar ik kan je verzekeren dat er aan mijn onderzoek in diepte niets scheelt.”
      “Nerd.” Bart mompelde het grotendeels in zijn bierglas. Hij deed een passabele poging om zich erachter te verstoppen, maar de grijns die Vladimir hem zond als antwoord was veel te tevreden om Bart in de illusie te laten dat Vladimir niet doorhad dat hij licht rood was geworden. Stomme vampiers en hun superscherpe zicht in slechte kroegverlichting.
      Vladimirs knie raakte die van Bart weer onder de bar, maar dit keer maakten ze geen van beiden een beweging om terug te trekken. Bart vond vampiers spontaan weer wat minder stom.
      “Hé, Bart!” De stem kwam van rechts. Mark zat bijna achteruit op zijn stoel om hun kant op te kunnen kijken.
      Bart wisselde een verwarde blik uit met Vladimir voordat hij antwoordde. Dit was de eerste keer dat een van de twee groepen had erkend dat er iets of iemand bestond buiten hun cirkeltjes, afgezien van toen ze aan het begin van de avond allemaal hallo zeiden tegen Vladimir en Bart. “Ja?”
      “We hebben een kleine discussie, en we hoopten dat jij die voor ons zou kunnen beslechten.”
      Dat maakte het geheel alleen maar meer mysterieus, maar op dit punt zou Bart alles aangrijpen wat enige interactie tussen vampiers en een weerwolf op gang zou brengen, zelfs al was hij het zelf maar, die de vampiers allemaal al kenden. “Wat is het?”
      “Nou, beste Bart,” zei Mark, en achteraf gezien had de manier waarop hij grijnsde waarschijnlijk alarmbellen moeten doen afgaan. “We vroegen ons af hoelang het nog duurt tot je eindelijk een eerlijke man van onze Vladimir maakt.”
      Bart had een prachtig zicht op hoe Vladimir in recordtijd door alle fases van rouw leek te gaan. Hij bleef uiteindelijk steken op een compleet nieuwe stap, die Bart alleen kon omschrijven als spijt van alle keuzes die er ooit toe hadden geleid dat hij vrienden was geworden met Mark, wat inhield dat Vladimir een knalrood gezicht in zijn handen probeerde te verbergen.
      Bart zelf was nog te verbijsterd om weer rood te worden. Hij legde automatisch een hand op Vladimirs schouder, alsof hij hem wilde troosten in deze moeilijke tijden, maar stond verder met een mond vol tanden. “Um.”
      En toen gebeurde er een klein wonder. Suzanne, helemaal uit de linker hoek van de kroeg, leunde naar buiten uit de cirkel met weerwolven, waardoor meer hoofden hun kant op draaiden. “Wacht eens even,” zei ze, “waarom is die taak aan Bart? Vladimir zou het moeten doen als er een ring komt. Iedereen weet dat vampiers veel beter zijn met bling.”
      Bart hield zijn adem in – voor ongeveer twee tellen, want dat was hoe lang het duurde tot Mark in lachen uitbarstte. De meeste vampiers grinnikten met hem mee. De cirkels waren nu allebei onherroepelijk opengebroken, en Vladimir gluurde door zijn vingers met dezelfde hoop die Bart voelde.
      “Oké,” zei Mark, terwijl hij zijn glas pakte, opstond en losbrak van zijn clan om plaats te nemen aan de bar, “maar daarom zou Bart juist een aanzoek moeten doen, vanwege het verrassingseffect. Er zou alleen een zielig, weggezwijmeld plasje vampier van Vlad overblijven.”
      Suzanne, Gryffindor die ze was, volgde Marks voorbeeld en verhuisde naar een barkruk. Ze zaten weliswaar nog steeds aan verschillende uiteindes van de erg langwerpige bar, met Bart, Vladimir en een paar lege plaatsen tussen hen in, maar Bart stond nog steeds perplex dat ze überhaupt een gesprek voerden. De andere vampiers en weerwolven schuifelden ook aarzelend dichter richting het midden van de kroeg, alsof iemand ze opeens toestemming had gegeven om nieuwsgierig te zijn.
      Bart leunde naar Vladimir toe, om in zijn oor te kunnen fluisteren zodat hij niet het risico liep het wonderbaarlijke gesprek te onderbreken. “Er waren toch geen spelletjes voor middelbare scholieren nodig, blijkbaar.”
      “Nee, alleen wat publieke vernedering.”
      “Ja,” zei Bart, al had hij besloten dat hij de humor van de situatie wel kon inzien. Hij greep Vladimirs pols om zijn hand eindelijk van zijn gezicht weg te trekken, en maakte schaamteloos van die actie gebruik om Vladimirs hand gewoon niet meer los te laten. “Mark is niet uitgenodigd voor de bruiloft.”
      Bij gebrek aan vrije handen zonk Vladimir dit keer maar gewoon met zijn hele bovenlichaam naar voren om zijn gezicht tegen het hout te verbergen, maar echt erg kon hij het niet vinden, want zijn schokkende schouders verrieden hoe hard hij lachte, en de kus die hij op hun verstrengelde vingers drukte kwam ook niet bepaald over als een protest.