Deel 2: Wat doen we hier? 'Alia_4'

Ontspannend is dit, de ene pijl na de andere vliegt het doel in. Het is gelukkig niet de eerste keer dat ik met de zware boog van mijn vader schiet. De boog die ik vroeger gebruikte voor hij stierf was veel lichter. Waarschijnlijk omdat kinderen niet geacht zijn om een zware boog te kunnen dragen. Ik was anders, maar het was het beste om toch te schieten met een lichtere boog zodat ik niet nog meer een buitenbeentje werd. Ik vorm patronen om het spannender te maken en mijn concentratie er nog meer in te leggen. Ik kan hier in deze ruimte niet van op een afstand schieten dat me zou uitdagen. Normale mensen misschien wel, en nu ik er zo over nadenk dan zal het een magisch kantje aan mij zijn. Maar mijn peetvader kon het ook heel goed, en deze afstand was voor hem ook geen uitdaging. Toch was ik beter dan hem. Ach ik mis hem wel.
Als ik pijlen schiet dan worden mijn gedachten volledig helder. Ik maak me geen zorgen meer en oplossingen komen veel sneller tot mij.
Misschien moet ik die symbolen van het cirkel maar eens namaken op de roos. Eerst die ster, ik denk dat ie belangrijker is dan de andere symbolen in die cirkel, voor nu toch. Hij is groot genoeg om goed zichtbaar is maar ook niet te groot zodat de andere symbolen ook nog op die roos geraken. Zo, perfect, nu de andere symbolen. Wat waren ze weer? Voor mij een boog, het zwaard van Jenny, een boek van Gale, een vuist voor Lolan. Maar er was er nog eentje. …. Ah juist, de kroon. Zo, perfect, maar hiermee heb ik nog geen volgorde.
Wat als we nu eens het zwaard bovenaan plaatsen als bescherming? Of de boog?
Hoe langer ik erover nadenk hoe onmogelijker het me lijkt om hiermee de oplossing te bekomen. Boos schiet ik de volgende pijl recht in het midden en splijt de vorige pijl exact in twee. Ik blijf de pijlen op dezelfde plaats schieten en blijf ze maar splijten.
Na ongeveer 20 pijlen schrik ik. Wat doe ik nu, ik maak die pijlen stuk, ik weet niet hoeveel ik hier nog heb liggen, maar dit mag niet. Mijn peetvader heeft me dat altijd ingepeperd, ik ben het nog nooit vergeten en heb nog nooit pijlen zo maar vernietigd.
Om even terug bij zinnen te komen, richt ik mijn gedachten op de kamer rond mij. De roos staat aan de ene kant van de kamer en ik sta in de gang. De afstand is niet van belang, ik verplaats me de hele tijd, maar te ver kan ik niet gaan staan omdat de gang kromt. Ik heb eigenlijk de roos ook niet verplaatst, hij stond mooi tussen 2 schilderijen beiden een boog schuin naar boven gericht. Voor de rest hebben we deze kamer volledig nagekeken. Elk schilderij op zoek naar een aanwijzing voor een steen. Mooie schilderijen zijn het allemaal, maar daar heb ik nu niets aan.
Ik leg mijn boog weg, ik heb toch niet zo veel zin meer, in het midden van de kamer zet ik me op de grond. Mijn vader heeft me ook geleerd hoe te mediteren, en ook dat brengt me tot rust. Dat gebruik ik normaal enkel als ik niet met pijlen kan schieten. Het mediteren zorgt er, net als het schieten, voor dat ik mij kan concentreren op gedachten. Bij mediteren kan ik nog beter nadenken, het nadeel is dan dat ik rondom mij niets meer hoor.
Terwijl ik in houding zit denk ik na over wat er tot nu toe al gebeurd is. Het belangrijkste stuk zal wel de vondst van Jenny’s magische steen zijn. Ik vond het geweldig om te zien hoe het licht Jenny helemaal opnam en iets subtiels veranderde. Het gevoel dat het licht uitstuurde was onbeschrijfelijk, alleen er al aan denken geeft me weer dat helder gevoel van intens geluk. Wat zou ik het leuk vinden, moest ik het nog eens ervaren, of misschien nog intenser als ik een magische steen zou vinden die voor mij bestemd is. Wacht even, stel dat er eentje is, hoe zou ik die dan moeten vinden? We hebben allemaal al gezocht naar mijn steen, maar hij is niet gevonden. Ik heb geen ideeën meer hoe het zou moeten. Misschien is er helemaal geen en wil die ene steen gewoon zeggen dat Jenny anders is dan Lolan, Gale en ik. Misschien is zij de uitverkorene binnen onze uitverkoren groep.
Gepijnigd door mijn eigen gedachten valt mijn oog terug op de muur waar de roos voor staat. Meer bepaald op 1 van de schilderijen langs de roos. Opeens valt mij er iets aan op. Het ene schilderij aan de rechterkant van de roos is een spiegelbeeld van het linkse. Maar dat is zeker niet het belangrijkste. Het lijkt wel of de pijlpunt op een soort steen lijkt. Ik ga nog dichter kijken want het begint mij heel belangrijk te lijken. Ik sta nu bijna tegen het schilderij de pijlpunt te bestuderen.
“Een geslepen diamant!” Ik roep het werkelijk uit. Het lijkt sprekend op de edelsteen die Jenny heeft, het enige verschil is dat deze grijs en niet oranje is. Oh ja en dat het de punt van een pijl is.
Meteen ben ik weer opgewonden en gaat mijn zoektocht verder op het andere schilderij, dat alles hetzelfde, maar dan gespiegeld, heeft. Dit wil iets zeggen, maar wat precies is nog een mysterie. Kom op Alia denk na, wat kan het betekenen. Ik weet zeker dat het iets te maken heeft met een magische steen, zo veel toeval bestaat niet. Wat is er gebeurd in Jenny’s kamer? Ik denk na om het te herinneren, we hebben die geschilderde steen aangeraakt en het schilderij is opengeklapt. Dus zou dat hier ook gebeuren? Ik raak de pijlpunt aan en spring razendsnel achteruit om het schilderij niet in mijn gezicht te krijgen. Maar er gebeurt niets. Voorzichtig voel ik nog eens om zeker te zijn dat ik goed gevoeld heb, maar er gebeurd nog steeds niets. Misschien het andere schilderij dan. Na een tijdje voelen besluit ik dat dit niet de oplossing is. Misschien willen die pijlpunt ook nog iets anders zeggen.
Of misschien kan enkel iemand anders die steen vinden, net als Gale bij Jenny had gedaan. Maar dat lijkt me onlogisch, waarom zou dat zijn? Zodat we dan zouden samenwerken?
Pas dan zie ik dat de pijlen op het schilderij mooi schuin omhooggericht zijn. Als je de denkbeeldige schoten van de pijlen doortrekt, dan komt uit in het middelpunt van een kleine cirkel op de muur. Als ik het goed zie is het een kleine roos. Zeker ben ik er niet van, de cirkel zit te hoog om het zo te zien, maar het lijkt in elk geval op een roos. Dus wil dat zeggen dat ik erop moet schieten? Het zou natuurlijk wel verklaren waarom er niets gebeurde toen ik die diamantvormige pijlpunten aanraakte.
Ik pak mijn boog weer op en ga in positie staan. Ik haal diep adem en kijk geconcentreerd. Het is een heel klein doelwit, maar eentje dat weleens alles zou kunnen veranderen. Dan heeft het me tijd genoeg gekost om na te denken, ik hoop nu wel dat ik het juist heb want anders ga ik heel teleurgesteld zijn.
Dan laat ik de pijl los, de pijl vliegt weg met een snelheid dat ik bijna nooit haal. Waarschijnlijk doordat ik zo nerveus ben. Wanneer de pijl binnendringt in de muur alsof het papier is barst het helemaal open en vliegt er een groene steen naar buiten. Ik spring een gat in de lucht als ik het zie. Ik had het bij het rechte eind.
Voorzichtig om niet te vallen over de brokstukken van de muur, stap ik naar de groene steen toe. Het heeft een lichtgroene kleur, ongeveer de kleur van het licht dat ik zag toen ik in dit doolhof van gangen en kamers terecht kwam.
Ik heb de steen vast en voel de magische kracht eruit opborrelen. Het loopt op mijn lichaam op prikkelt mijn zintuigen. Het kruipt over mijn armen naar mijn borst en verspreidt zich over mijn hele lichaam. Het gevoel is intens, net alsof de kleur, en niet alleen de kracht ervan, door mijn aders stroomt. Vaag merk ik dat de steen omhoog zweeft, hij begint zichzelf te slijpen, ongeveer zoals ik bij Jenny heb gezien. Ik voel hoe de schilfers, die eraf geslepen worden, mijn huid doorboren en tot in het binnenste van mij botten vloeien. Dit is de echte magie, niet enkel de muur die Gale al heeft opgeroepen. Ik weet nu zeker dat magie niet enkel iets is wat Gale kan toepassen, het is veel meer dan dat. Het is een levensstijl, een roeping. Ik krijg zin om mijn nieuwverworven levensstijl uit te proberen, maar de verandering in mij is nog niet helemaal uitgewoed. De steen slijpt verder tot het een mooie vorm van een diamant heeft. Dan stopt het draaien en vliegt de steen naar mijn boog toe. Ik heb de boog van mijn stiefvader gekregen, maar ik mocht er pas mee schieten op het moment dat hij al weg was. Daarvoor was het verboden, eigenlijk zelfs verboden om hem te zien of aan te raken. Ik heb de boog voor mijn vader overgegaan is naar het Niets 1 keer gezien. Ik vond hem toen al schitterend en had het gevoel dat hij voor mij bestemd is.
Nu dringt de steen in mijn boog en laat enkel een klein stuk van de steen boven het oppervlak van de boog uitsteken. Even plots als het begonnen is, stopt de totale verandering en schiet er een laatste golf uit de diamant. Meteen daarna ook nog uit de boog. Als je het niet zou weten zou het lijken of er niets veranderd is. Het enige zichtbare van dit alles is de steen, die in de boog verankerd zit, en de uiteengespatte muur.
Verdwaasd zit ik neer en kijk rond, het laatste wat ik zie is dat iemand de kamer binnenkomt maar ik weet niet wie het is. Ik voel me gedesoriënteerd, maar gelukkig. Dan wordt de wereld zwart.