Deel 2: Wat doen we hier? 'Lolan_2'

KIA! Dit is enorm frustrerend. Het is de eerste zak waar ik tegen sla en niet meteen weg vliegt. Net of ik niet er al mijn kracht in kan leggen. Maar dat doe ik wel. Weer magie? Ik haat het, ik haat magie! Je kan er gewoon niets tegen beginnen, als het nu eerlijk zou zijn met brute kracht, maar nee, pfuh. Daarstraks, toen Gale die magie ging uitproberen, moest ik wel stoer doen; wat zouden ze anders van mij denken? Maar om eerlijk te zijn was ik wel bang. Ik ben nog nooit bang geweest en ik zou het ook nooit toegeven als het zo was, maar die magie is toch echt niets voor mij. Brrr, op het moment dat die magie in mij drong ging er een rilling door me heen, mijn maag is wel gevuld, maar ik hoop dat er voor de rest niets mis is gegaan.
Ik ben volop tegen de zak aan het slaan zonder dat ik hem te ver heb verplaatst. Er kan toch niets gebeuren, ik heb getest hoe ver de zak zou kunnen uitwijken voor ik sloeg en kan niets raken. Achter de zak staan wel 3 standbeelden, de middelste met zijn handen naar boven maar hij is niet afgewerkt, want de handen bovenaan hangen nog aan elkaar en de oorspronkelijke steen waar het uit gehouwen is, zie je nog tussen de handen en er iets bovenop. Een beetje bolvormig eigenlijk nu ik het zo bekijk. De 2 andere standbeelden staan met het gezicht naar de middelste gericht met hun vuisten klaar om uit te halen. De details zijn verbluffend, zou deze beeldhouwer mij ook kunnen vastleggen in steen? Het zou wel fantastisch zijn.
KIA! Dit keer stamp ik tegen die zak met mijn voet. Het voelt wel goed mijn energie kwijt te kunnen. Thuis deed ik dit ook in de smid. Daar moest ik op het hete ijzer slaan. Nu ik erover nadenk moest ik veel doen bij mij in het dorp. In de mijnen werken om edelstenen te halen voor Ja’afar, bij de smid werken om dingen te smeden. Meestal alles wat ik maakte ging rechtstreeks naar Ja’afar, daar ben ik wel trots op, maar ik ben er nooit voor beloond. Ja’afar is echt een tiran, moest hij nu nog af en toe dank je zeggen tegen iemand, of een beloning geven. Misschien mij zelfs meenemen naar het paleis hier in Kantih dan zou de bevolking veel rustiger zijn, en ze zouden Ja’afar veel liever hebben.
De mensen zijn ook bang van hem omdat hij oneindig lang leeft. In het dorp gaat het de ronde dat hij al 200 jaar aan de macht en al minstens 250 jaar oud is. Het zou wat, in een duel om te worstelen versla ik hem toch.
Tenzij … Oh nee, het zou niet onlogisch zijn dat Ja’afar magie kan gebruiken om zo lang te leven. En als hij magie kan gebruiken en hij heeft het zo lang kunnen perfectioneren is het bijna onmogelijk om hem nog te verslaan. Eigenlijk wil ik eht niet toegeven, maar het is zeker onmogelijk met mijn kracht. Hoe langer ik hier blijf denken, hoe meer gefrustreerd dat ik raak.
Hmm die steen van Jenny spookt door mijn hoofd, ik heb zelf ook gevoeld dat er wat magie uit stroomt. Misschien zit de oplossing om Ja’afar te verslaan wel in de stenen. Zou ik er hier ergens ook eentje hebben?
KIA, deze keer sla ik voor het laatst op die zak, ik heb geen zin meer, maar er gebeurd iets geks. De zak vliegt veel verder dan normaal. De afgelopen keren is de zak altijd ver uit geweken na mijn slag, maar toen ik dat thuis deed vloog de zak er steeds af. Ook deze keer vliegt de zak er niet af, maar de uitwijking is wel veel verder. Raar, ik ga nog 1 keer slaan om te testen, dan stop ik echt. De zak komt weer afgeslingerd na de vorige slag. Ik haal uit met meer kracht. En ik mis. Zonder de weerstand van de zak vlieg ik verder waardoor ik met mijn vuist een standbeeld raak. Het is het middelste standbeeld dat achter de zak stond. Oeps, ik hoop dat de eigenaar hier niet kwaad zal zijn. Dat zal wel niet, er zijn hier standbeelden genoeg, en anders zal ik wel poseren.
Op dat moment valt het standbeeld uiteen. Ik had het vol op de borst geraakt, en nu ligt het tegen de grond. De 2 andere beelden beginnen een soort grijs licht uit te schijnen in elkaars richting. De overblijfselen van het middelste standbeeld lossen op in het onnatuurlijk licht. Van het middelste standbeeld schiet niets meer over dan het onafgewerkte stuk dat eerst al te zien was aan de handen. Langzaam verdwijnt ook dat stuk tot er een lichtere grijze steen op grond valt.
Verbaasd stap ik naar de steen en neem deze vast. Hij lijkt wat op de steen die Jenny had voor het een diamant werd. Hij lijkt ook wat magie uit te scheiden. Maar dan meer dan die van Jenny, waarschijnlijk omdat deze voor mij is. Zou dit zijn wat zij er ook bij voelde? Ik wil wel een diamant net als zij, dus ik hou de steen omhoog zodat hij kan vervormen. Er gebeurt niets. Waarom niet? Brommend bedenk ik dat Gale het wel zal weten. Hij is slimmer dan mij, maar dat ga ik hem niet vertellen, ik ben nog steeds sterker. Ik zal maar teruggaan naar de kamer van Alia, waarschijnlijk komen we toch daar samen.