Hoofdstuk 7 Ariana

Ariana had bijna alles. Er was slechts één ding waar zij zich zorgen over maakte; ze kon haar broer niet vinden. Ze had nog zitten dubben over een onzichtbaarheidsspreuk voor hem, zodat mensen hem niet konden helpen... maar dat ging een beetje ver. Het was immers de bedoeling dat hij thuis, of in elk geval in de buurt van bekenden bleef die hem konden beschermen. Die goede mensen moesten hem wel kunnen zien. Enando zou zelf in zeven sloten tegelijk lopen als hij doorhad dat hij onzichtbaar was. Hij zou niet weten welke dieren hem alsnog goed zouden kunnen waarnemen. Het laatste wat zij wilde was dat een boos wildzwijn hem opjaagde omdat Enando hem uitgedaagd had.
Ariana had het wel voor elkaar gekregen om alle eenhoorns te reserveren voor Polliaes en Brûnyes vertrek. Dat waren er zo'n 30, dus het had behoorlijk wat tijd gekost om mensen er van te overtuigen dat het echt nodig was. Ze was haar eerste goudstuk nu al kwijt aan het omkopen van iemand.
Ariana ijsbeerde door de hallen. Toen haar oog viel op een draak, stopte ze. Haar oudste zusje zou natuurlijk ook zo vertrekken.
"Ly! Ailyla, weet jij waar Enando is?"
"Nee", zei Ailyla.
"Heb je hem gezien"
"Niet vandaag", de leugen kwam er vlotjes uit. Ailyla geloofde zichzelf voor een moment. Ariana geloofde haar ook daardoor. Ze woonden al lang met elkaar samen, en ze wisten van elkaar wanneer ze bewust logen. Dit reflexmatige liegen, dat herkenden ze niet bij elkaar.
Ariana smeet het raam dicht. Blijkbaar was Enando er al vandoor. Ze kon misschien beter zich zorgen gaan maken om haar eigen tocht. Uiteindelijk moest zij zich tegen de rest bewijzen. Zij moest koningin worden.
Ariana liep naar haar kamer en pakte haar tas. Ze had bijna alles, er ontbraken nog slechts een paar boeken. Ze spurde naar de bieb en verzamelde een stapel stoffige spreukenboeken. Met een deel van deze in haar tas, en een deel onder haar arm, liep zij naar de hoogste toren. De wind waaide hevig hier boven. Ze haalde haar haren uit haar gezicht en legde een boek voor zich neer. Met een grote zucht klapte het boek open. Ariana trok haar tas nog even stevig aan voor zij begon met lezen.
Terwijl de klanken haar lippen verlieten dansden de letters op en neer. Langzaam maar zeker kwamen zij los van het boek. De woorden draaiden om Ariana en de toren. Ze vlogen uit elkaar en naar elkaar tot er een wolk ontstond. De letters daalden terug naar het papier en het boek klapte dicht.
De prinses inspecteerde de wolk. Hij was zacht en stevig. Als het goed was kon hij haar naar de bergen dragen. Niemand wist precies wat er allemaal in de bergen lag, maar Ariana dacht aan manuscripten of edelstenen. De bergen konden van alles verhullen, de meest wonderbaarlijke schatten. Het enige wat zij hoefde te doen was op de wolk springen en op zoek gaan.