~4~

Haastig stapten ze uit de auto van Lara. Ze observeerden de situatie. Sophie sloeg geschrokken haar handen voor de mond toen ze zag dat er iemand op rustig tempo werd meegevoerd op de brancard. Ze vermoedde de buurman, want haar buurvrouw schreeuwde en huilde dat ze met haar man meewilde, maar dat mocht niet baten. Een van de politieagenten probeerde haar gerust te stellen.
De meiden sloegen een arm om Sophie heen. Dit had ze niet alleen willen meemaken. Ze was blij dat ze er waren, ook al waren het wildvreemden.

‘Ken je de buren goed?’ vroeg Feline een paar minuten later. Sophie schudde haar hoofd.
‘In dit geval: gelukkig niet.’ Maar dat nam niet weg dat ze in shock was. Lara hield een omaatje tegen die waarschijnlijk weer naar binnen wilde gaan.
‘Mevrouw! Mevrouw…’ De vriendelijk uitziende vrouw draaide zich weer langzaam om. ‘Kunt u misschien vertellen wat er precies gebeurd is?’
‘Ach, lieverd, heb je het niet gehoord? Het waren schoten, hele harde schoten. Wel drie keer. Nog voor ik kon kijken, lag de man al bebloed op de koude straat. De auto scheurde weg…’ Ze haalde een diepe zucht, haar ogen spraken boekdelen. ‘Was ik het maar. Ik ben oud en alleen, heb al een heel leven gehad. Zij konden nog kinderen baren.’ De drie meiden deelden een ongemakkelijke blik met elkaar.
‘Wilt u zeggen dat… de man overleden is?’ vroeg Lara verder, ook al hadden ze alle drie dat idee al.
‘Welja, lief kind, welja…’ De grijs- bijna witharige vrouw schuifelde krom en langzaam richting haar voordeur en sloot die achter zich.
Sophie trilde een beetje. Het idee dat er een tragedie voor haar niet meer veilige huis heeft plaatsgevonden, kon ze niet bevatten. Nergens was het dan veilig, als het van álle plekken die ze kon bedenken juist hier gebeurde.
In de lucht was geen enkele ster te zien. Grijsgrauwe wolken waren eroverheen gedreven, ze huilden met de verloren buurvrouw mee. De regendruppels vielen zacht, maar droevig neer. Wilma - zo heette ze, wist Sophie – werd liefdevol meegenomen door de politie. Echter was ze troosteloos en leeg vanbinnen, rouwende om haar man.

Het stukje straat was afgezet voor nader onderzoek, maar Sophie mocht na een gesprek met de politie wel haar eigen huis in. Ze wist niet zeker of ze wel durfde te slapen, maar een agent vertelde dat de daders niet zomaar terug zouden komen. Marco, de overleden buurman, had fraude gepleegd en ernstige schulden opgebouwd bij een bedrijf. Hij weigerde het recht te trekken. Ze hebben het vermoeden dat het bedrijf huurmoordenaars heeft ingezet tegen hem, dat hadden de politieagenten vernomen van de overburen die ooit in vertrouwen waren genomen door buurman Marco. Na dit verhaal wist Sophie nog steeds niet of ze zich wel veilig voelde. Haar werd slachtofferhulp aangeboden.