Kooklepel ~ Austin Hobbs 1 (Kyonakoenen)

Ik zit langs de kant. In ben best benieuwd naar het spel van de managers sinds ik dit spel nog niet ken. "Seven Minutes in Heaven gaat dus als volgt, alle jongens hebben een voorwerp in de voetbal gedaan en elk van de meisjes moet er een uithalen. Dan moet je met de jongen, van wie her voorwerp is, zeven minuten in het clubhuis gaan zitten," legt Celia uit. Dat is niet zo erg. Ze steekt de voetbal naar mij uit en ik steek mijn hand in het gat dat erin is gesneden. Ik pak het eerste voorwerp dat ik tegen kom en het blijkt een kooklepel te zijn. "Uuhm... Van wie is dit?" vraag ik als ik het omhoog houd. "Die is van mij!" zegt Austin die achteraan zit. Ik loop naar hem toe en geef hem de kooklepel terug. Dan worden we door de managers naar het clubhuis geduwd. "Weten jullie dat we zelf benen hebben?" vraag ik ze. "Ja!" roepen ze in koor, terwijl ze door blijven duwen. Wauw, deze logica...

Eenmaal binnen gaan we beiden op een stoel zitten. "Ik snap nog steeds de logica van dit spel niet, waarom zou je je zeven minuten hier moeten vervelen?" vraag ik me hardop af als ik met twee vingers trommel ik de tafel. "Oh... We kunnen iets gaan doen?" stelt Austin voor. "Zoals?" vraag ik. Hij kijkt het clubhuis rond. Ik doe het zelfde. Ik zie een voetbal liggen en pak hem op. "Overspelen?" vraag ik. Hij knikt en ik schop de bal naar hem, waarna hij hem weer terug schopt. Zo gaan we twee tot drie minuten door, tot ik de controle van de bal verlies en hij tegen Austins hoofd aan vliegt. Ik vlieg er bijna achteraan om te kijken of alles oké is. "Gaat het?" vraag ik. "Ja, het gaat wel," antwoord hij. "Sorry!" roep ik meteen erachteraan. Als hij zijn hand van zijn voorhoofd af haalt komt er een grote rode plek tevoorschijn. "Dat ziet er pijnlijk uit," mompel ik. "Het gaat wel, niks ernstigs," zegt hij met een glimlach. Ik weet even niet wat ik moet zeggen en kijk naar de grond. "Het is goed, echt waar," zegt hij. "Zullen we maar iets anders gaan doen?" stel ik maar voor. "Zoals?" vraagt Austin. "Staarwedstrijd!" roep ik. "Oké," antwoord hij. En dus gaan we elkaar aanstaren. Ik ben hier dus vreselijk in en na tien seconden, of misschien zelfs wel minder, lig ik al in een deuk. Ik val op de grond van het lachen als Austin me ook nog een raar aan gaat kijken. Als ik dan uitgelachen ben. Ga ik overeind zitten. Austin steekt zijn hand uit en ik trek me eraan overeind. Dan staan we opeens heel dicht op elkaar. Ik voel mijn wangen langzaam beginnen te branden. Dan geeft Austin me een snelle kus op mijn wang. Ik kijk hem verbaasd aan. "Oh... Sorry..." mompelt hij als hij mijn verbaasde blik ziet. "Hoeft niet," weet ik alleen maar uit mijn keel te persen. "Hij kijkt mij nu verbaasd aan en ik geef hem een knuffel. Net op het moment dat Celia de deur open gooit en een foto maakt! "Betrapt!" roept ze er hard bij. Zodra ze weg rent, sprint ik achter haar aan. "Blijf staan!" "Niet tot ik dit gepost heb!" "Niet doen!" "Je kunt me toch niet stoppen!" "Geef die telefoon hier!" "Gepost!" Ik stop maar met achtervolgen, aangezien het nu toch geen zin meer heeft, en ga naast Austin terug bij de groep zitten. "Dus... Celia, jij bent nu..." zeg ik met een duivelse grijns. Hoe dan ook, ik ga een geweldige foto van haar maken!