~2~

Het was een jonge vrouw van ongeveer haar leeftijd.
‘Goedenavond.’ Ze keek op haar horloge. ‘Nacht,’ corrigeerde ze zichzelf. Sophie gaf een knikje, ergens wel blij een medemens te zien. ‘Ben ik nog op tijd voor de laatste trein?’ Sophie vond het een gekke vraag. Als de trein al was gekomen, dan zat ze hier toch niet? Of ze moest een zwerver zijn geweest. Zag ze er zo uit? Ze had door dat de vrouw gewoon een sociaal gesprekje met haar wilde voeren. Small talk heette dat, toch? Ze legde zich erbij neer.
‘Op tijd ben je zeker wel. Het is alleen de vraag of hij nog komt opdagen.’ De vrouw bestudeerde het scherm.
‘Wat gek dat er niks op staat vermeld.’ Ze pakte haar mobiel. ‘Online geeft hij wél iets aan. Hij zou ongeveer… een kwartier vertraging hebben. Hier, kijk maar.’ Sophie kneep haar ogen fijn door het plotselinge felle licht, maar ze zag dat de vrouw gelijk had.
‘Hm, dat moet dan een foutje zijn geweest…’
‘We wachten af.’ Ze kwam naast haar op het bankje zitten. Sierlijk gooide ze haar lange bruine haren los, zwierde ermee. Ze zag eruit alsof ze ook een wilde dag heeft gehad. ‘Hoe lang zit je hier al?’ vroeg ze met een elastiek tussen haar tanden, terwijl ze haar haren opstak. Sophie keek hoe ze dat ongegeneerd deed.
‘Zo’n tien minuten.’ Vervolgens keek ze naar de grond. Van haar moeder had ze geleerd dat staren niet netjes was. ‘Rijden hier toevallig lokale bussen?’ Dat was nooit in haar opgekomen, tot nu.
‘Die rijden hierboven, vlakbij de Kiss & Ride. Maar momenteel niet, alleen overdag en ’s avonds.’ Sophie zuchtte. Zelfs dát was geen optie. Ze moest de situatie gewoon accepteren. Over ongeveer vijf minuten zat ze lekker warm in de trein. En ze was tenminste niet alleen.
De vrouw graaide in haar tas. Ze vond een pakje met crackers. Ze opende het en hield het voor de neus van Sophie. ‘Lust je dit?’ Ze leefde op en knikte dankbaar. Hongerig nam ze een crackertje aan.
‘Dank je.’
‘Ik ben trouwens Feline.’ Sophie beantwoordde de hand en stelde zichzelf ook voor. ‘Welke richting moet je zo op?’
‘Ik moet richting het noorden, helemaal naar de andere kant van de stad. En dan nog een stukje buiten de grens,’ zei Sophie met haar mond vol. Feline dacht na.
‘Ja, ik weet waar. Dat is nog wel even reizen dan.’ Ze veegde de kruimels van haar broek. ‘Ik woon op zich om de hoek, maar het is niet te doen op loopafstand. Zelfs fietsen is net te ver.’
‘Herkenbaar,’ lachte Sophie.
Zo zaten de twee jonge vrouwen nog even te babbelen. Sophie vond het stiekem wel gezellig. Feline was een aardige en gulle dame. Samen deelden ze de laatste krummels. Ze leerden elkaar wat kennen en steeds meer merkten ze hun gedeelde interesses op. Sophie vergat de tijd, Feline evengoed, maar de geprogrammeerde stem over de intercom, schudde hen even wakker: ‘’De trein van twaalf uur vijfentwintig rijdt, vanwege een defecte bovenleiding, niet. Herhaling: …’’ Sophie en Feline keken elkaar geschrokken aan.