Proloog

Dit was mijn kans. Nu waren ze weg. Niemand zal het door hebben. Nou ja, niet meteen. Ze waren naar zo'n stom feest van het Ministerie met allemaal purebloods, want met andere tovenaars wilden ze niet gezien worden. Iedereen die geen pureblood was, deed er niet toe. Ze waren vies, raar, niks. Ze behandelden die tovenaars zoals slaven in 1800 behandeld werden: alsof ze geen echte mensen waren en in dit geval dan dat ze geen échte tovenaars waren. Daar dacht ik anders over en daarom werd ik niet geaccepteerd. Nee,
ik was niet goed genoeg voor de nobele familie Black en was daardoor het zwarte schaap van de familie. Daarom was ik dan ook niet mee naar het Ministerie, ik mócht namelijk niet mee. Ze wilden niet met me gezien worden. Ik was namelijk een Gryffindor en dat was in hun ogen het ergste wat je kon overkomen. Een Black die een Gryffindor was.. Dat kon niet. Ik was anders. Dat had ik altijd al geweten, maar nadat ik de Sorting Hat op had gezet stond het zwart op wit. Daarvoor was ik ook al anders geweest, maar was er geen concreet bewijs. Nadat ik in Gryffindor was ingedeeld, was ik nog net niet onterfd. Inderdaad nog net niet, maar ik gokte zo dat dit na deze avond wel het geval zou zijn. Een rilling liep over mijn rug toen ik terug dacht aan de eerste keer dat ik thuis kwam in het eerste jaar. Moeder had me toen voor de eerste keer geslagen, omdat het onacceptabel was dat ik in Gryffindor zat. Ik weet het nog als de dag van gisteren al probeerde ik het uit mijn geheugen te wissen, maar het ging gewoon niet. Ik weet
nog precies waar ik stond, waar moeder stond, waar vader stond en waar de kleien Regulus stond. Ik wist nog precies waar ze me had geraakt en als ik eraan terugdacht, begon mijn kaak weer te tintelen.
De spullen had ik in mijn tas gedaan zonder dat ik het zelf besefte. Zelfs onbewust probeerde mijn lichaam deze plek nog te ontvluchten. In dit huis, dit vervloekte huis, waar ik was opgegroeid wilde ik weg om nooit meer terug te keren. Ik haatte alles aan dit huis, zelfs mijn eigen slaapkamer die ik uit protest vol had gehangen met posters van Mugglebands. Elk jaar als ik weer naar Hogwarts keerde hing hij helemaal vol met Muggle posters, maar als ik de volgende vakantie weer terugkeerde waren alle muren weer kaal; alsof het nooit anders was geweest.
Nadat ik de grote hutkoffer vol had gestopt met kleding en andere belangrijke dingen die ik niet kon missen, sloot ik deze en plofte ik op mijn bed. Even moest ik in laten werken wat ik ging doen, iets wat ik al weken aan het plannen was en iets waar ik al jaren over droomde.. Het ging eindelijk gebeuren! Ik ging hier weg en kwam nooit meer terug! Een brede glimlach verscheen op mijn gezicht. Ik ging hier weg! Ik hoefde nooit meer terug te komen! Ik stond weer op van mijn bed en trok mijn koffer van bed af en sleurde deze mee naar beneden. Ik deed een poging het stil te doen, aangezien die vervloekte House Elf ook thuis was. Gelukkig wist ik welke treden kraakten en hoe je dit kon voorkomen. Je ging aan de linkerkant van de vierde trede staan, terwijl je bij de elfde trede juist aan de rechterkant moest gaan staan. Natuurlijk kon je nooit helemaal voorkomen dat de trap kraakte, maar ik was zonder veel geluid te maken beneden gekomen. Ik wilde hier weg. Ik wilde geen seconde langer hier zijn. Ik ging hier weg! De haard was al bijna in zicht en de ontsnapping was nabij. Ik had het gehaald!
'Waar denk jij heen te gaan?' klonk de arrogante en zelfingenomen stem van moeder snerend achter me toen ik de deur net had geopend naar de woonkamer waar de haard stond. Mijn nekharen sprongen overeind en ik verstijfde. Wat nu? Wat moest ik nu doen? Geen antwoord geven, gewoon doorlopen. Dus dat deed ik. Hoe had ik kunnen denken dat ik rustig en vlekkeloos kon ontsnappen?
'Geef antwoord!' sneerde ze woedend en als ik zou omdraaien, wist ik zeker dat ze een rood hoofd van de woede had. Maar dat deed ik niet. Nee, ik bleef doorlopen. Ik wilde hier weg en dat ging me lukken ook.
'Crucio!'
De pijn was ondraaglijk. Maar ik wist al ik nu toe ging geven, ik dit huis nooit meer ging verlaten. Dus zette ik door. Ik kon amper de kracht opbrengen om te blijven staan, laat staan om die zware koffer mee te sjouwen. Ik gebruikte alle kracht die ik bezat om te blijven bewegen, maar het was ondraaglijk. Het voelde alsof ik dood ging en mijn hele lichaam in brand stond. Hoe kon een moeder haar kind zo vervloeken? Ze had haar wand op me gericht om me opnieuw te vervloeken.
‘Crucio!’
klonk het opnieuw achter me en weer werd ik geraakt. Alles om me heen begon te draaien en ik dacht dat ik het niet ging halen, totdat ik me besefte wat ik ging doen en wat er kon gebeuren als ik het nu niet haalde. Ik moest nu doorzetten, want anders zou dit niet de laatste Crutiatuscurse zijn waardoor ik werd geraakt. Ik rechtte mijn rug, ondanks ik verging van de pijn en stapte door. Vader had nog steeds niet gezegd, terwijl moeder allerlei soorten scheldwoorden riep.
‘Crucio!’ klonk het voor de derde keer. Ik verwachtte dat ik opnieuw zou vergaan van de pijn, maar doordat ik absoluut geen aandacht aan besteedde leek ik het amper te voelen. Ik kon nu niet opgeven, ik moest doorgaan. Ik kon niet falen, niet vandaag, niet nu. Eindelijk was ik bij de haard aangekomen en snel gooide ik het stof in de haard, nadat ik er stond. 'De Potters!' zei ik luid en duidelijk, maar ik werd nog net geraakt door nog een Crutiatuscurse van mijn moeder, waardoor ik door mijn knieën zakte en alles zwart werd.