De Kist

Ik ben nu dertien en mijn nonkel is vijfenvijftig. We leven nog altijd in dezelfde caravan in hetzelfde bos. Het was vier uur in de ochtend maar de zon stond al redelijk hoog in de lucht. Ik maalde het laatste restje koffiebonen. en deed ze daarna in de filter. Hoewel ik al een kwartier op was werd ik pas echt wakker toen de geur van de vers gemaakte koffie mijn neus binnendrong. Ik zette één bord op tafel en twee tassen die ik een paar tellen later vol goot. ik deed de kast onder het aanrecht open en haalde de zak brood eruit. Ik gooide het over mijn schouder op tafel terwijl ik de kaas uit de frigo haalde. Ik haalde een snede brood uit de zak en legde er een plak kaas op. Ik at traag en keek ondertussen door het kleine raampje naar buiten. Ik keek naar een haas die zich aan het wassen was. Ik bleef kijken maar probeerde ondertussen ook mijn tas met koffie te nemen. Ik slaakte een kreet toen ik merkte dat ik een hand vast had in plaats van mijn koffie. Terwijl ik geconcentreerd naar de haas aan het kijken was. Was mijn nonkel op kousenvoetjes naast mij komen zitten. Ik bekwam rap van de schrik en gaf mijn nonkel een elleboog stoot en hij schoot in de lach. Uiteindelijk lachte ik ook een paar tellen mee maar ik at daarna verder. Ik at nu iets rapper door en mijn nonkel dronk zijn koffie leeg.Hij ging naar het aanrecht en begon een konijn te villen. Ik was het uiteindelijk wel gewoon geraakt maar in het begin vond ik het afschuwelijk. Ik had hem ooit is gevraagd waarom hij dat deed en hij zei 'Nu weet ik tenminste wat ik eet. Het is minder vervuilend voor het milieu en het is veel goedkoper dan het in de supermarkt te gaan kopen.' Het waren logische redenen maar toch heeft het zeker tot mijn elfde geduurd tot ik het gewend was geraakt. Ik had de tafel afgeruimd en mijn nonkel was bezig met de ingewanden van het konijn eruit te halen. Plots begon hij een gesprek 'Zeg Benjamin een week geleden was jouw verjaardag en ik had geen tijd om een cadeau te kopen maar nu heb ik er toch een paar voor jouw.' Ik leunde tegen de tafel aan en vond het heel verdacht. Mijn laatste verjaardag cadeau kraag ik toen ik vijf was. Mijn nonkel verdiende niet veel want hij was smid. Hij repareerde alles van ijzer en soms ook dingen van glas. Maar omdat hij er nu toch al gekocht had antwoordde ik ' Dat hoefde toch niet nonkel Bert.' Glimlachende vervolgde hij ' Ik weet het. maar het duurde lang voor dat het af was. Kom volg me maar.' Ik volgde hem naar smidse. Het was een bakstenen huisje met een grote oven in het midden en aanbeelden ernaast. Ik was hier nog maar één keer in heel mijn leven geweest maar er was nog niet veranderd. Ik bleef bij de deur staan want ik kon de warmte van de oven niet zo goed verdagen. Mijn nonkel ging verder het huisje in en haalde een grote kist van één van de planken. Hij keerde terug naar mij met de kist en zette hem voor mijn voeten neer. Hij gebaarde naar mij dat ik hem open moest doen. Ik boog door mijn knieën en deed vol spanning het deksel van de kist omhoog. Ik kon mijn ogen niet geloven toen ik zag wat er in de kist lag.