A letter to myself

Hallo buik,
Als ik naar beneden kijk zit je met 60 centimeter lager dan dat mijn hersenen. Toch had ik het idee dat je niet van mij bent. We hebben een verleden samen. Jij en ik. Onze geschiedenis begon op de basisschool. Ik was altijd vrolijk en blij en genoot van school. Het was leuk in de klas. Toen kende ik je nog niet zo goed. Toen was je nog niet altijd aanwezig. Tegenwoordig is dat wel anders. In groep 7 raakte onze leraar overspannen. We kregen een hoop invallers in 2 weken. De klas kon het niet aan en dingen begonnen uit de hand te lopen. Ken je dat? Dat ze juist degene pakken die anders durven te zijn? Ik was die persoon. Ik kon er niet mee omgaan, ik wist dat ik anders was. Ik hoorde er niet bij. Jij wist het ook. Je vond het allemaal niet fijn. Dus begon je me te vertellen dat je het niet leuk vond. Je liet me weten dat je hier weg wilde. Wat ben ik door jou vaak de klas uit gevlucht zeg. En als ik niet hoefde te vluchten van je, liet je me alleen veilig voelen met een leesboek in mijn handen. Dat was onze wereld. Daar was het veilig. Het heeft me een heel schooljaar gekost voordat jij me ook veilig liet voelen zonder boeken.

Door jou werd mijn wereld zo klein. Ik durfde niks meer. Bang dat jij je aanwezigheid kenbaar maakte. Ik had geen vrienden, want bij ze spelen kon ik niet. Dat liet jij me weten. Winkelen met papa en mama? Jij wilde dat niet, ik wel. Ik kan het moment nog herinneren dat ik schreeuwend de auto in geduwd werd omdat ik nieuwe schaatsen moest hebben maar jij mij vertelde dat de situatie niet veilig zou zijn. Niemand in mijn omgeving begreep precies wat je nou precies aan het doen was. Zelfs de dokter niet. “Het is maar een fase. Het gaat wel voorbij.” Vertelde hij mijn ouders. Nouja, ik schrijf deze brief ongeveer 10 jaar later. Het was geen fase.

Mijn middelbare school was vallen en opstaan. Soms vertelde je me dat het veilig was, soms niet. Je wist op een gegeven moment ook niet meer wat er gaande was. Gelukkig kreeg ik lieve vrienden. Maar niemand wist wat er echt was met mij. Met ons.
Eigenlijk zijn we onze vrienden een excuus verschuldigd. Als ik weer misselijk was omdat jij mij vertelde dat je bang was. Dat ik niet op kwam dagen of na 5 min weer naar huis ging. Je hebt echt het gevoel dat er dan wat mis met je is, want zodra je thuis bent heb je nergens meer last van. Je bent niet meer ziek en alles is veilig. Omdat zowel jij als ik niet wisten wat er aan de hand was voelde ik me alleen en onbegrepen. Ik wist ook niet wanneer je me ging vertellen dat het niet veilig was. Soms kon ik iets gaan doen. Dan was ik trots. Twee weken later doe ik precies het zelfde en eindig ik huilend op de wc. In 5 havo ging het helemaal fout en besloot ik naar een psycholoog te gaan. Daar werd mij verteld wat je precies aan het doen was. Wat je me al die tijd probeerde te vertellen.

Jij bent een angststoornis die daar is gaan zitten door de pesterijen. Alles wat je niet kent of anders is dan wat je in gedachten had is niet veilig. Dan wil je daar samen met mij weg. Dat laat je merken door mij ziek te maken. Me te vermoeien. Mijn spieren te laten verstijven. Me het gevoel geven dat ik flauw ga vallen. Me het gevoel geven dat ik stik. Maar bovenal: me het gevoel geven dat ik enorm bang ben. Dat ik niet veilig ben. Dat ik moet vluchten.

Mijn psycholoog heeft me geholpen met het vaststellen van wat je nou precies bent. Het was zo’n enorme opluchting dat ik mensen daadwerkelijk kon vertellen waar ik aan lijdt. Ik schrijf expres lijden omdat het heel veel met mij heeft gedaan. Het heeft me bang gemaakt voor jou en voor de wereld buiten mijn vertrouwde omgeving. Dagjes weg met vrienden is angstaanjagend en op vakantie gaan met ze… Van het idee krijg ik al een paniekaanval.

Afgelopen zomer bereikte we samen een dieptepunt. Ik reisde samen met mijn vriend met de trein naar mijn ouders in Duitsland. In de 6 uur durende treinreis heb ik mij misschien maar 5 minuten veilig gevoelt. Na die bewuste treinreis ben ik nog twee dagen ziek geweest van die 6 uur. Ik hield niks binnen. Die hele vakantie ben ik bang geweest voor je. Ook toen ik weer thuis was kon ik niet eens meer met mijn vrienden naar onze vaste zwemplek. Ik ging wel, tuurlijk, maar het koste me veel moeite om rustig te blijven. Om niet zomaar te vluchten.
Afgelopen zomer werd je mij teveel. Ik begon depressief te worden. Ik wilde niks meer naast slapen. School interesseerde me niet. Vrienden? Couldn’t care less. Laat mij maar slapen. Ik haatte je. Ik haatte je voor alles wat je me liet doormaken. Wat je mijn ouders aandeed. Wat je iedereen in mijn omgeving aandeed. Oh god wat haatte ik je toen.

Ik ben toen in overleg met mijn ouders begonnen met haptonomie. Als je me vraagt wat het is kan ik je het nog steeds niet vertellen. Iets met aanraken. In combinatie met medicatie begon ik wat meer op te vrolijken. School werd weer leuker. Ik kwam weer wat meer buiten. Deed weer dingen met vrienden. Je was er nog maar ik haatte je weer wat minder. Mijn therapeut liet me in contact komen met mezelf en mijn emoties. De weg is zwaar en ik ben er nog lang niet maar ik ben vastberaden om door te lopen tot het einde. Het zal letterlijk met vallen en opstaan gaan. Een van mijn favoriete zangers vertelde mij; “for every one step forward, I’m taking two steps back.”

Laat die stappen terug maar komen. Ik ben niet meer bang voor je. Tuurlijk, je bent er, je zult er waarschijnlijk altijd zijn. Maar je bent van mij, je maakt deel uit van mij. Ergens ben ik blij dat je er bent. Het gevoel van overwinning is namelijk grandioos. Ik denk dat niemand trots op zichzelf is als hij is uit wezen eten zonder het gevoel te hebben dat je wilt wegrennen. Ik ben het wel. Ook al heb ik dan niet veel gegeten omdat ik dankzij jou geen hap door mijn keel kreeg. Ik ben gebleven. En dat is een overwinning.

Pesten is niet altijd zichtbaar. Iemand het gevoel geven dat ze binnen een groep niet thuis horen kan genoeg zijn om iemand zich vernederd te laten voelen. Iedereen heeft het altijd over dat pesten niet hoort en dat het moet stoppen. Ik heb altijd het gevoel gehad dat er te weinig gesproken word over wat erna komt. Waar de gepeste daarna doorheen moet.
Ik vind wat ik nu heb erger dan wat ik toen voor een paar maanden heb moeten doorstaan. Dit is namelijk voor altijd. Dat was even.

Ik heb onlangs geleerd dat het niet mijn schuld is. Het koste mij heel wat moeite om die zin uit te spreken. Ik ging gebukt onder het schuldgevoel van wat ik iedereen heb laten doorstaan dankzij mij. Maar het is niet mijn schuld. Het is niet mijn fout.

Het is een gevecht dat ik elke dag opnieuw moet leveren maar ik ben niet bang meer. Ik ben trots op wie ik ben.

Ik ben ik.
En jij buik?
Jij bent deel van mij.