Death & Taxes | 42

Plotseling besefte Bart dat ze zo uit zicht zou verdwijnen en dat hij geen idee had hoe hij haar daarna weer moest bereiken en of hij haar binnenkort weer zou zien. Tot dat moment was het gesprek gegaan over dingen die Bart en Vladimir voor Ava konden doen om haar te helpen, maar er was iets wat zij nog voor hen moest ophelderen, want zij was de enige die het echt kon, besefte Bart.
      “Wacht,” zei hij, “wacht, nee, er is nog één vraag waar je wel echt een antwoord op moet geven. Wie heeft je vermoord?”
      Ava bleef zweven waar ze was, met haar lichaam half in grond. Het was alsof ze door een gat verdween dat exact het formaat van haar middel had, of alsof ze in drijfzand wegzakte. “Vermoord?”
      “Ja,” zei Bart. “Je bent niet gebeten, maar was het een weerwolf of een vampier? Of een mens?” Dat was ook nog een optie, natuurlijk - niet eentje die ze echt hadden overwogen tot dan toe, uit pure verwarring en stress en de zekerheid dat het iemand van hun groepen moest zijn, want het was zoveel makkelijker om niet meer te geven om leven of dood als je zelf halfdood en onsterfelijk was, maar dat was uiteraard geen absolute garantie. Er waren voldoende wel levende, niet onsterfelijke mensen die toch die stap maakten, om wat voor reden dan ook.
      Bart hoopte dat Ava in ieder geval niet veel gemerkt had van hoe ze ging, wie het ook had gedaan.
      “Ik ben niet vermoord,” zei Ava. “Behalve als je het gedrag van mijn brein als moord op de rest van mijn lichaam ziet. Ik had een herseninfarct.”
      “Maar waarom was er dan bloed? Dat is niet logisch.”
      “Ik viel op een stomme manier.”
      “Oh,” zei Vladimir, maar Bart hoefde het hem niet te horen zeggen om te weten wat hij voelde op dat moment, want Bart maakte exact hetzelfde door. Het was belachelijk dat ze geen enkele keer aan natuurlijke oorzaken hadden gedacht (of hadden geprobeerd om de mening van een dokter te krijgen over de doodsoorzaak). Het was enorm verdrietig, want Ava was veel te jong om dit op een koude manier te kunnen zien als een natuurlijke gang van zaken, maar het was ook een opluchting. Het was geen weerwolf. Beter nog, hoewel Bart verbijsterd was dat hij er zo over dacht: het was geen vampier.
      Ava glimlachte, maar Bart miste het bijna. Ze was plotseling sterk aan het vervagen. Ze verdween uit zicht, en niet omdat ze terug haar graf in zonk, maar omdat ze haar taak had volbracht en terug kon naar waar ze vandaan was gekomen. “Succes jongens,” kon ze nog zeggen, en ze kon hen een kushandje toeblazen, en toen was ze weg, alsof een vlaagje wind haar had uitgeveegd.
      Bart staarde naar waar net nog een persoon was, zelfs al was die persoon al dood en een geest, iets waarvan hij tot een half uur geleden niet wist dat het werkelijk bestond. Hij scheurde zijn blik los en keek naar Vladimir, die ook nog steeds naar het stuk modderige grond keek.
      “Ze is weg,” zei Bart. Het was niet bedoeld om Vladimir erop opmerkzaam te maken of hem te helpen het te accepteren, maar meer om dat voor zichzelf te doen.
      “Ik denk dat…” begon Vladimir, maar hij dwaalde af. Hij keek Bart aan. “Ik denk dat dit betekent dat we klaar zijn?”
      “Was dat het?” Het voelde vreemd. Dit was totaal niet gelopen zoals Bart had verwacht dat het zou lopen. Hij had zich erop ingesteld dat ze iemand zouden moeten opvangen en dat zou het einde van de avond zijn, en Vladimir of Bart zou Ava mee naar haar nieuwe roedel of clan moeten nemen om haar uit te leggen hoe deze wereld echt werkte en wat er met haar was gebeurd, en wat dit betekende. Dat was nu iets wat niet nodig zou zijn, en het voelde daardoor alsof ze maar tot halverwege waren gekomen en het nu plotseling was afgekapt, vroegtijdig. Dat was niet iets wat mogelijk zou moeten zijn.
      Anderzijds was het misschien een toepasselijk gevoel, want dat was immers ook precies wat er met Ava’s leven was gebeurd, vrij letterlijk.