Death & Taxes | 41

“Oké, dus we hebben alleen wat jij weet om op af te gaan,” vatte Vladimir samen, die de roze olifanten ook weer uit de discussie leek te willen dringen. “Hoe wil je dat aanpakken?”
      Ava haalde haar schouders op. “Erover nadenken, waarschijnlijk? Het antwoord zit ergens in mijn brein, hebben we net vastgesteld.”
      “We zouden er ook over kunnen praten. Soms helpt dat om iets los te maken.”
      Ava schudde haar hoofd. “Ik had een mediteer app op mijn telefoon. Dit gaat helemaal goed komen.” Ze sloot haar ogen. Ze zat al in kleermakerszit, dus ze hoefde alleen nog haar handen van haar schoot te tillen en cirkeltjes te maken door de punten van haar duim en wijsvinger tegen elkaar te drukken. Ze maakte een “ohmmm” geluid, in de meest stereotype verbeelding van wat het westen dacht dat meditatie was die Bart ooit gezien had.
      Hij keek Vladimir aan, die zijn schouders naar hem ophaalde. Het was een geruststelling dat ze allebei niet wisten wat ze hiermee aan moesten. Bart wilde ernaar vragen, maar hij wilde Ava’s concentratie niet verbreken. Misschien werkte het wel, hoe onbetrouwbaar het er ook uitzag.
Het ging ongeveer een minuut zo door voordat Ava’s ogen weer open schoten. Ze bracht langzaam haar handen omlaag.
      “En?” vroeg Vladimir, toen Ava niets zei uit zichzelf.
      “Ik had die app pas een week toen ik dood ging,” zei Ava. “Ik heb geen flauw idee wat ik doe. Het werkt in ieder geval niet.”
      Vladimir leek oprecht een beetje teleurgesteld. “Dat is anticlimactisch.”
      “Wat deed je vroeger als je je iets probeerde te herinneren?” vroeg Bart. Het was iets wat oprecht behulpzaam was, en hij had geen idee waar dat vandaan kwam, maar misschien zou het hem wat punten opleveren bij Ava. Ze leek hem niet zo heel erg te mogen, zelfs niet in vergelijking met Vladimir, wat hij kon begrijpen, maar toch niet zijn favoriete feit was. Hij was dan geen mens, maar zijn brein werkte nog wel ongeveer zo. Hij vond prettig als anderen hem mochten.
      “Ik denk dat ik de laatste stappen doorliep die ik maakte voor het punt dat ik me probeerde te herinneren. Als ik mijn autosleutels kwijt was, zou ik terugdenken naar het moment dat ik ze de dag daarvoor ergens had gedumpt.”
      “Werkte dat?” vroeg Vladimir.
      “Wel die ene keer dat ik ze in de vriezer had gelegd. De sleutels waren toen bevroren en werkten niet meteen meer, maar de techniek wel.”
      Bart knikte, enthousiast. Niet over ijskoude autosleutels, maar over het nut van zijn eigen bijdrage, die daadwerkelijk ergens naartoe leek te leiden. “Oké, kun je dat nu proberen, denk je?”
      “Het zou een poging waard zijn, maar waar moet ik precies aan terugdenken? Het is niet alsof ik dit keer thuiskwam en mijn laatste onafgeronde opdracht op aarde per ongeluk in de magnetron heb gelegd. Dat is niet helemaal hoe dit werkt.”
      “Heeft het hiernamaals magnetrons?” vroeg Bart.
      Hij verwachtte weer een ‘je weet dat ik je dat niet mag vertellen’, maar Ava leek dat zelf net zo zat te zijn als Vladimir en hij. “Ja, natuurlijk,” zei ze in plaats daarvan. “Hoe zouden we anders onze broodjes bapao moeten opwarmen?”
      “Natuurlijk,” herhaalde Bart. “Hoe had ik dat over het hoofd kunnen zien?”
      “Schaam je.”
      “Bapao terzijde,” zei Vladimir, die inmiddels meer moeite leek te doen om Ava’s doel in gedachten te houden dan Ava zelf, “ik heb het gevoel dat we niet veel vooruitgang boeken hier.”
      “Je hebt gelijk,” zei Ava. “Dit draait nergens op uit. Ik ga in mijn kist liggen en kijken of dat helpt om terug naar het hiernamaals te komen. Of bij het nadenken, wie weet.”
      Bart rilde. Hij kon zich niet voorstellen dat iemand zich dat vrijwillig aan zou doen, maar anderzijds waren de regels voor Ava iets anders. Het was waarschijnlijk moeilijk om je gevangen of claustrofobisch te voelen als je geen fysieke vorm had en overal doorheen kon grijpen, inclusief je eigen lichaam.
      Ava had duidelijk minder problemen met grafkisten dan Bart, want ze zakte daadwerkelijk door de grond. Het was iets wat Bart die avond al een paar keer had willen doen, maar hem was het geen enkele keer gelukt, hoewel Ava het nu liet lijken als de natuurlijkste zaak van de wereld.