Death & Taxes | 40

“Ik heb besloten dat het hoe dan ook hopeloos is, dus dan kan ik net zo goed meegaan in de stroom,” zei Ava. Bart geloofde haar niet helemaal.
      “En je hiernamaals waar je naar terug wilt?”
      “Ik gok dat dat sneller gaat als ik jullie gewoon je gang laat gaan als jullie weer in elkaar verwikkeld raken.”
      Dat was een meer geloofwaardige uitspraak, maar Bart wist nog steeds niet op welke manier hij dat moest interpreteren. Het kon worden uitgelegd als Ava die in al haar wijsheid had besloten dat het makkelijker zou zijn om zich er gewoon bij neer te leggen dat er wat pauzes in het proces zouden zitten en ze dus hun gang liet gaan door te wachten tot het voorbij was, omdat dat sneller zou zijn dan te proberen ze te stoppen. Dat verklaarde echter niet helemaal waarom ze mee zou doen, want dat was niet een manier om het probleem sneller achter de rug te hebben. Het zou wel volledig verklaard zijn als het werd geïnterpreteerd als een poging om Bart en Vladimir met elkaar aan de praat te houden omdat ze dacht dat dat haar zou helpen terug te komen naar waar ze vandaan kwam.
      Oh god. De kant die dat op wees over Ava’s opdracht hier op aarde beviel hem niet.
      “Ik wil best helpen,” zei Vladimir, “maar ik weet nog steeds niet goed hoe. Ik kan geen puzzel helpen oplossen zonder zelfs maar de basis van de regels rondom dit vraagstuk te snappen.”
      Vladimir trok de pizzadoos die nog steeds op de grond stond weer wat dichter naar zich toe en nam nog een stuk. Het moest inmiddels koud zijn - Bart had niet echt de neiging om het te testen, want hij was te veel afgeleid en maakte zich inmiddels wat te veel zorgen over welke kant Ava op probeerde te gaan - maar dat leek Vladimir niet te deren. Hij beet demonstratief de punt af, in zoverre het mogelijk was om demonstratief in een naar beneden hangende zachte punt van een pizzastuk te bijten. Er hing een sliert kaas tussen zijn mond en de pizza die hij moest breken met een vinger van zijn andere hand. Dat soort dingen hoorden lichtjes afschrikwekkend te zijn, daar was Bart zich vrij zeker van, maar hij moest een glimlach onderdrukken.
      Vergeet Ava - dit ging vanzelf al allerlei verkeerde kanten op.
      “Ik weet het ook allemaal niet goed,” gaf Ava toe. Het was de eerste keer dat Bart haar zoiets had horen zeggen. Ze zei het niet bepaald schuldbewust of terneergeslagen, maar als een feit. Dat was prima, afgezien van het detail dat ze zichzelf wel de hele tijd had gepresenteerd als de persoon die dit soort dingen zou moeten weten.
      “Proberen we nu met z’n drieën jouw laatste opdracht op aarde te vinden, of de regels voor het vinden van die opdracht?” vroeg Vladimir. Hij leek ook een beetje geërgerd te raken hierdoor.
      “Weet je zeker dat ze je nog wel terug willen hebben?” vroeg Bart. “Het klinkt allemaal een beetje onmogelijk.”
      “Natuurlijk mag ik nog wel terug,” zei Ava, alsof er een ‘duh’ achter geplakt kon worden en dat totaal niet raar zou zijn. “Dat is niet hoe het hiernamaals werkt.”
      “Ik vind de dingen die je wel en niet weet over hoe zaken werken echt erg merkwaardig,” zei Bart.
      “Ditto,” zei Vladimir, en Bart voelde zich even goed omdat hij een instemming kreeg van zijn favoriete persoon op deze begraafplaats.
      Niet dat die titel veel betekenis had - alleen hij en Vladimir waren technisch gezien personen op deze begraafplaats. Zelfs als Ava werd meegeteld was het vrij voor de hand liggend wie hij zou kiezen als het ging tussen een man die hem zijn cape en stoel had aangeboden en in samenwerking met wie hij een crimineel had opgepakt, versus de vrouw op wie hij al de hele avond zat te wachten en die nu behoorlijk kribbig en mysterieus bleek te zijn. Er waren geen bijzondere romantische redenen nodig om dat een inkopper te maken.
      Niet dat iemand het over romantiek had gehad, natuurlijk. Dat was iets wat ze allemaal negeerden. Allemaal behalve Ava, die ze selectief allemaal negeerden als zij het pact dat iedereen het negeerde brak.
      “Het is ook een beetje raar,” gaf Ava toe. Ze leek opeens een tactiek van eerlijkheid te hebben aangegrepen. “Er zijn dingen die ik weet alsof het heel logisch is. Dingen zoals dat vampiers en weerwolven bestaan en dat ze laatdunkend doen over elkaar maar nog meer over geesten, waarvan zij niet eens algemeen accepteren dat ze bestaan, zelfs al wordt hun eigen bestaan ook ontkend door gewone mensen, wat een beetje hypocriet is van jullie, eigenlijk. Maar er zijn ook dingen die ik niet weet, terwijl ik het idee heb dat dat wel zo zou moeten zijn. Er zijn grenzen aan wat ik weet die soms nogal onverwacht komen.”
      “Dat klinkt rot,” zei Vladimir.
      “Het is wel oké. Ik moet gewoon terug naar het hiernamaals, en dan zal ik er geen last meer van hebben.”
      “Is dat iets wat je weet, of iets wat je vermoedt en daarom als feit presenteert?” vroeg Bart. “Het onderscheid is nogal lastig te maken in dit geval, aangezien dit gaat om dingen waar wij totaal niets van snappen, zoals je zo vriendelijk zei door ons hypocriet te noemen.”
      “Iets wat ik weet, in dit geval.”
      “Hoe weet je dat dat hiernamaals waar je het over hebt echt is? Hoe weet je dat zelfs als het echt is, je niet voor de gek wordt gehouden over de voorwaarden of hoe het eruit ziet?”
      Ava haalde haar schouders op. “Hoe weet jij dat je niet over twee seconden geplet zult worden door een roze olifant die uit de lucht valt, precies boven op jou?”
      “Dat is nonsens,” zei Bart.
      “Het is mogelijk als iemand de moeite zou nemen een olifant roze te verven en met een helicopter naar een plek in de lucht boven jou te transporteren en dan te laten vallen, al is het maar per ongeluk.”
      “Die kans lijkt me zeer miniem.”
      “Precies mijn punt.”
      Bart had het idee dat Ava deze ronde had gewonnen, maar hij wist niet eens precies hoe. Roze olifanten zouden geen argumenten moeten kunnen winnen.