Death & Taxes | 39

“Geen zorgen, dat kan het niet zijn. Ik heb niks hiermee te maken.” Ava maakte een vaag handgebaar dat Bart en Vladimir en de ruimte tussen hen in omvatte. Ze zei niet exact wat dat gebaar of “hiermee” betekende, en Bart wilde haar ernaar vragen, maar hij durfde het niet goed. Hij had het vermoeden dat hij het al wist – Cupido, dat bood niet heel veel ruimte voor creatieve interpretatie - en dat hij dat vermoeden niet bevestigd wilde hebben precies voor Vladimirs neus.
      Vladimir bleef ook verrassend stil.
      “Hebben jullie nog iets beters voor me?”
      “We kennen je niet,” merkte Vladimir op. “Misschien moet jij ons wat over jou vertellen, zodat wij je kunnen vertellen of er iets is wat jou aan ons zou kunnen linken.”
      “Wat mij aan jullie linkt is dat jullie hier willekeurig bij mijn graf zitten, al urenlang.”
      “Met pauzes,” zei Bart. Hij zat vast in zijn verdedigingsmodus, blijkbaar. “We hebben een grafdief gestopt en pizza besteld.”
      “En een nummer van iemand verzameld,” zei Ava.
      Bart keek naar de pizzadoos, die Vladimir nadat hij zijn derde stuk had gepakt open op de grond had gelegd. De servetjes lagen nog steeds met het nummer naar beneden op het gras, dus het was eigenlijk onmogelijk dat Ava daar iets van had meegekregen, maar Bart was inmiddels voorbij het punt waarop hij daar nog vragen over wilde stellen. “Dat was Vladimir,” zei hij.
      Vladimir had wat te veel kleur op zijn gezicht plotseling om door te kunnen gaan voor een stereotype bleke vampier. “Nee, dat was de vreemde pizzabezorger.”
      “Niet zo vreemd als jij denkt dat het was,” mompelde Bart. Het was niet echt bedoeld om gehoord te worden door Vladimir of Ava, maar misschien had hij daarbij stil moeten staan voordat hij het hardop zei. Ze draaiden zich allebei naar hem toe.
      Vladimir keek bijna verraden. “Waarom blijf je het steeds voor hem opnemen? Heb je vaker eten besteld en er een telefoonnummer bij gekregen?”
      “Nee, natuurlijk niet,” zei Ava, wat een beetje vreemd was, want dat was ongeveer wat Bart zou hebben gezegd. Hij wist niet helemaal zeker waarom zij het nu opeens voor hem opnam.
      Behalve dan dat ding wat ze eerder zei over Cupido spelen op deze plek waar eigenlijk maar twee andere mensen waren om Cupido voor te kunnen spelen en wat dus mogelijk een erg duidelijke betekenis had die Bart nog steeds weigerde compleet te accepteren als de juiste. Dat was een mogelijke verklaring.
      Maar vast niet de juiste, en definitief niet eentje die hij graag wilde horen.
      Vladimir had ook of besloten dat hij het niet wilde horen, of had haar oprecht niet gehoord. “Ben jij een van die bezorgers die mensen hun nummer geven?” ging hij verder.
      “Ik ben niet eens een pizzabezorger,” zei Bart, wat een beetje zout op onschuldige slakken leggen was, want de specifieke taakbeschrijving van zijn baan die hij niet leuk vond kon hem eigenlijk te weinig schelen om erover te ruziën, maar het leek iets wat ze mogelijk weer terug zou kunnen brengen naar een gespreksonderwerp waar hij zich meer comfortabel bij zou voelen.
      Dat gebeurde niet, want Vladimir was vastbesloten. “Je werkt wel met fastfood.”
      “Ja,” zei Bart, “fast. Er is weinig tijd om nummers op zakjes te schrijven als er een enorme rij staat en je manager roept dat je te traag werkt. Niet dat ik dat überhaupt zou willen doen, want ik slaap altijd half tijdens mijn werk en wie weet wie ik dan mijn nummer zou toeschuiven.”
      “Het zou zomaar een vampier in een vampierkostuum kunnen zijn,” zei Ava, die al haar fucks overboord had gegooid blijkbaar, als ze er überhaupt ooit al enige had bezeten. Bart vond haar niet bepaald behulpzaam, maar dat was iets wat hij niet hardop kon zeggen zonder uit te moeten leggen waarom. Die fout had hij de afgelopen vijf minuten al te veel gemaakt, dus zond hij haar een blik om zijn onvrede te communiceren. Ava knipperde onschuldig terug.
      “Stel je voor,” zei Vladimir, met wat ironie, maar toch beviel het Bart niet. Ja, hij stelde het zich voor. Daar hoefde hij niet meer toe uitgenodigd te worden.
      Hij keek naar Ava, die nog steeds net deed alsof ze de onschuld zelve was. “Was jij niet degene die zei dat we steeds afdwaalden? En nu begin je over het nummer op de pizzadoos en blijf je ons opstoken.”